Μέρες Παράξενες

Οι νύχτες πάντα είναι δύσκολες.

Κάποιος, κάπου, κάποτε, μας υποσχέθηκε πώς οι νύχτες μας θα είναι ήσυχες και γαλήνιες.

Μα έκανε λάθος γιατί νύχτες σαν και αυτές, και σαν όλες τις άλλες δεν κυλάνε εύκολα. 

Και πάντα αργεί να ξημερώσει. Οι νύχτες αυτές είναι γεμάτες αναμνήσεις από πράξεις, και ιδέες που ποτέ δεν γίναν πράξεις. Το σώμα αδυνατεί να αντισταθεί και καταρρέει

Το μυαλό πνίγεται σε μια κουταλιά νερό προσπαθώντας να καταλάβει το γιατί. 

Και κανείς δεν είναι εκεί για να σε σώσει. 

Ούτε καν αυτός που σου υποσχέθηκε πως οι νύχτες σου θα είναι ήρεμες. 

Οι μέρες και οι νύχτες μας, δεν είναι οι ίδιες.  Όπως και εμείς, δεν είμαστε ίδιοι πια. 

Γύρνα και πες μου ότι όλα θα πάνε καλά.

Δεν περιμένω και δεν θέλω να μου πεις παραμύθια για να κοιμηθώ. 

Οι άνθρωποι μεγάλωσαν αρκετά για να πιστεύουν πλέον στα παραμύθια. 

Πόσο μάλλον στον ίδιο τους τον εαυτό.

Ο κόσμος θέλει, και πρέπει κάπου να ελπίζει για να ζει.

Αμνησία Λέξεων

Ξέχασα τις λέξεις που ήθελα να γράψω.

Τις ξέχασα, και τώρα όλες μου οι λέξεις μετατράπηκαν σε εικόνες. Εικόνες που πέφτουν με δύναμη σε έναν άδειο καμβά και του δίνουν ζωή, και μια φωνή για να βρεθούν οι χαμένες λέξεις που η ψυχή φωνάζει σαν τρελή. Τις ξέχασα, και έμειναν μόνο οι ήχοι αυτών των λέξεων. Σαν τον ήχο της βροχής που πάντα μου θύμιζε εσένα. Τις ξέχασα και έμειναν μόνο τα σημάδια τους πάνω στο λευκό χαρτί, σαν μια ζωγραφιά παιδική, φτιαγμένη με αγάπη απο ένα παιδί, που δεν έχει νιώσει ποτέ του την αγάπη. Τις ξέχασα, γιατί δεν πρόλαβα να τις κλείσω στο δωμάτιο του μυαλού μου και τώρα αυτές γυρνάνε ελεύθερες και περιπλανιόνται στο στόμα μου, στα μάτια και στα αυτιά μου. Έτσι βρήκαν τον χρόνο που δεν βρήκα εγώ, και το έσκασαν για να ζήσουν μακριά απο μένα, να γεμίσουν χρώματα, ανάσες, και αισθήματα. "Έφυγαν για να γυρίσουν πίσω γεμάτες και ολόκληρες, Για να γυρίσουν πίσω έτοιμες. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν "θέλω" και "μπορώ". Αυτό μου είπε το μυαλό μου, και εγώ το πίστεψα.

Έτσι έμεινα εδώ, και ακόμα περιμένω τις λέξεις να γυρίσουν.

Χαμένες Μέρες

Ζω τις μέρες αυτές που θες ο χρόνος να περνά γρήγορα, σαν τις σκέψεις σου.
Ζω μια απο αυτές τις μέρες που περιμένεις το πρωί για να βρεις ένα πρόγραμμα.
Να βρεις ένα πρόγραμμα και να θες να το ακολουθήσεις.
Να μην υπάρχουν εκκρεμότητες.
Μόνο ασχολίες, συναντήσεις, γέλιο, ζωή.
Και αυτό δεν συμβαίνει.
Και τότε γεμίζεις φόβο για τις μέρες που έρχονται,
και για τις μέρες που δεν περνάνε με τίποτα.
Αυτό που μονάχα θες, είναι να έχεις ένα κίνητρο και μια ημέρα γεμάτη,
και αυτό που τελικά έχεις είναι ένα κενό, και μια ακόμη νύχτα για να ελπίζεις.

Μόνιμοι Περαστικοί

Έλα κοντά και κάτσε στην θέση δίπλα μου.
Μοιράσου τον πόνο σου μαζί μου αν το θες. Ξεκουράσου και σαν γίνεις καλά μπορείς να φύγεις.
Μπορείς όμως να κάτσεις και όσο θες. Κανείς άλλος δεν θα έρθει.
Για κανέναν δεν προορίζεται η θέση αυτή.
Την κρατώ για εκείνους που περνούν και ξεκουράζονται στο πλάι μου με μόνο σκοπό να ελαφρύνουν την συνείδηση και το εγώ τους, και σαν νιώσουν καθαροί και έτοιμοι θα φύγουν. Όπως και εσύ.
Γιαυτό έμαθα να μην κρατιέμαι από περαστικούς που αδειάζουν συναισθήματα και γεμίζουν αέρα.
Προτιμώ αυτούς που θα έρθουν και θα διαλέξουν να μείνουν εδώ.
Για καιρό, και όχι απλά να κάνουν ένα τσιγάρο και να πουν τα βάσανά τους.
Προτιμώ αυτούς που θα μείνουν όχι από ανάγκη, αλλά από επιλογή.
Αυτοί είναι που έχουν μια θέση κάπου αλλού.
Πιο ζεστή, και πιο κοντά στην καρδία μου.
Φύγε τώρα.
Μου στερείς το οξυγόνο.

Η μελωδία της Ευτυχίας (μας).

Υπάρχει μια μελωδία για τον καθένα μας.

Για σένα μπορεί να είναι ο ήχος της θάλασσας καθώς τα κύματα της γεννιούνται και πεθαίνουν στην στεριά. Για σένα μπορεί να είναι το γέλιο των φίλων σου, σε έναν κυριακάτικο πρωινό γεμάτο κουβέντες καφέ. Για σένα μπορεί να είναι ο ήχος της βροχής που πέφτει στο τζάμι σου το βράδυ. Για σένα μπορεί να είναι ο ήχος απο τον καπνό που καίγεται καθώς ανάβεις το τσιγάρο σου. Για σένα μπορεί να είναι ο χτύπος της καρδιάς εκείνου που αγαπάς.  Η μελωδία που σε κάνει να γελάς μπορεί να είναι ακόμα και ο ήχος των λεπτοδεικτών του ρολογιού σου. Η μελωδία η δική σου μπορεί να είναι οποιαδήποτε.

Η δικιά μου μελωδία όμως είναι ακόμα κάπου εκεί έξω και με περιμένει να την βρω. Η δική μου μελωδία δεν είναι χαρούμενη. Ούτε καν λυπητερή. Η δική μου μελωδία δεν προμηνύει ούτε χάρες, ούτε λύπες, ούτε τον κυριακάτικο πρωινό γεμάτο κουβέντες καφέ σου.

 Η δική μου μελωδία είναι όλες αυτές μαζί. Είναι ο ήχος της σιωπής όταν τα λόγια δεν βγαίνουν από τα χείλη μου. Είναι ο ήχος καθώς ξεφυσάω γιατί δεν ξέρω πως να εκφραστώ. Είναι ο ήχος του πληκτρολογίου μου καθώς γράφω αυτά που δεν ξέρω πως πω. Είναι ο θόρυβος που κάνω κάθε φορά που μαζεύω τα πράγματά μου. Είναι ο ήχος των βημάτων μου καθώς περπατάω την νύχτα στον άδειο δρόμο.  Είναι η μουσική απο ένα πιάνο ξεκούρδιστο που μόνο νοσταλγία σου φέρνει. Είναι ο ήχος από όλα τα "σε θέλω, σε αγαπώ, μου λείπεις, σε μισώ, φοβάμαι, φεύγω, λυπάμαι, συγγνώμη, γύρνα πίσω, σε ευχαριστώ" που είπαμε από τότε που γεννηθήκαμε. 

Είναι μια μελωδία που δεν σε τρομάζει μέσα στην νύχτα, αλλά εκείνη που σε βοηθά να βρεις τον δρόμο σου μέρα μεσημέρι. 

Η θεωρία του Χάους.

Και στην αρχή, υπήρξε το Χάος.

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Το κενό, γέμιζε το ίδιο το κενό του.
Κανένα αστέρι δεν έλαμπε στον ουρανό.
Κανείς δεν υπήρχε να μιλήσει για να σπάσει την σιωπή.
Δεν υπήρχε ο χρόνος. Δεν υπήρχε το φεγγάρι. Δεν υπήρχε η θάλασσα.

Ώσπου γεννηθήκαμε εμείς και το χάος χωρίστηκε στα δύο.
Η σιωπή άρχιζε να φωνάζει για να την ακούσουν ως τα πέρατα του κόσμου.
Τα αστέρια άρχισαν να χορεύουν ξέφρενα, και ο ουρανός γέμισε με φώς.
Το σύμπαν άρχισε να συνωμοτεί εναντίον μας από την πρώτη στιγμή που γεννηθήκαμε.

Ώσπου φτιάξαμε τον χρόνο και κρυφτήκαμε κάτω απο την σκιά του.
Ώσπου φτιάξαμε το φεγγάρι να το κοιτάμε όταν δεν είμασταν μαζί.
Ώσπου τέλος φτιάξαμε και την θάλασσα.
Για να ρίχνουμε τα παράπονά μας στα κύματα της και εκείνη να τα παίρνει μακριά.
Σκεφτήκαμε πως ο χρόνος θα τα γιάτρευε όλα.
Σκεφτήκαμε πως το φεγγάρι θα μας ένωνε για πάντα.
Σκεφτήκαμε πως η θάλασσα θα μας πήγαινε μακριά.

Μα η τόση σκέψη και η τόση δημιουργία μας, κούρασε το Χάος.
Και με μια κίνηση του, τα έσβησε όλα.
Έσβησε εμάς την θάλασσα, την σιωπή, τα αστέρια και τον χρόνο.

Και, τώρα,  στο τέλος, υπάρχει ακόμα και μόνο το Χάος.

Η ιστορία της Σιωπής.

Απόψε αν θες να ξέρεις νίκησε πάλι η Σιωπή.

Ήρθε ακάλεστη και κάθισε ανάμεσα μας.
Μας είπε όμως πως δε θα καθόταν για πολύ.
Είπε πως οι προηγούμενοι την έδιωξαν γιατί ήταν εκεί η Αγάπη και της είχε πάρει ήδη την θέση.
Κάποιοι άλλοι το πρωί δεν της άνοιξαν ούτε την πόρτα γιατι η Εμπιστοσύνη τους είχε αγκαλιά.
Τις προάλλες, εκεί που είχε κουρνιάσει στις σκέψεις κάποιων άλλον, ήρθε η Λογική παρέα με το Συναίσθημα και την έδιωξαν κακήν κακώς και παρόλο που της έκανε εντύπωση, πως η Λογική και Συναίσθημα κάνανε παρέα, εκείνη κατέβασε το κεφάλι και έφυγε χωρίς να κάνει θόρυβο.
Γιαυτό ήρθε σε εμάς. Μας είδε από μακριά να καθόμαστε παρέα, με γυρισμένες τις πλάτες  και ένα κενό ανάμεσα μας και μας αγάπησε. Και κάθισε μαζί μας χρόνια και ώρες ατελείωτες.

Γιαυτό μας νίκησε και απόψε.
Νίκησε γιατί εμείς ήμασταν οι μόνοι αγαπημένοι της.

1 εβδομάδα και κάτι.

Όπου και αν πας θα σε ακολουθώ. 

Όπου και αν πάω θα με ακολουθείς.

Ακόμα και αν φύγεις. 

Ακόμα και αν φύγω.

Τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει δυο ανθρώπους. 

Μόνο η λήθη. Και ο χρόνος.

Γιαυτό μην πέσεις στην παγίδα τους.

Και σαν με δεις να φεύγω, θυμήσου την μέρα που με γνώρισες.

Και σαν πας να ξεχάσεις θυμήσου την μέρα που έφυγα.

Και αν με θελήσεις κοίταξε γύρω σου. 

Οι μέρες περνούν γρήγορα και δεν προλαβαίνω.

Προσπαθώ να τρέξω μα κάτι με κάνει και περπατώ αργά.

Και μια φορά στο τόσο δεν θα είναι αρκετή.

Και κάθε τι νέο θα μου θυμίζει τα παλιά. 

Κρατάμε απόσταση για να μην πληγωθούμε η για να μην πληγώσουμε; 

Δεν μιλάμε γιατί δεν έχουμε τι να πούμε 

η γιατί τα λόγια είναι πολλά και δεν ξέρουμε πως να ξεκινήσουμε; 

Αυτοί που μένουν, έχουν τις αναμνήσεις τους τακτοποιημένες.

Αυτοί που φεύγουν όμως, έχουν τις αναμνήσεις τους ανακατεμένες μέσα σε μια βαλίτσα και ένα αντίο συντροφιά για το ταξίδι. 

Θερμή Παράκληση

Άσε με να μείνω κλεισμένος στο σπίτι για μέρες.
Άσε με να συνηθίσω στην απουσία του τώρα.
Άσε με να προετοιμαστώ για το μετά.
Άσε με να κλειδώσω την εξώπορτα που θα με οδηγήσει μακριά.
Άσε με να σου πω αντίο.
Δεν είναι εύκολο.

Άσε με να φύγω και κράτα οτι θες.
Κράτα το πρώτο χαμόγελο που σου χάρισα.
Κράτα όλες εκείνες τις κρυφές σκέψεις και τα όνειρα που έκανα.
Κράτα μια θέση δίπλα σου, σαν χρειαστώ παρέα.
Κράτα μια απόσταση και δείξε πως καταλαβαίνεις η πως νοιάζεσαι.
Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο αυτό που σου ζητώ.

Μονάχα μην με αφήσεις να φύγω κρατώντας με εδώ.
Δεν είναι ανάγκη.
Εδώ θα γυρίζω.
Εδώ θα βρίσκομαι.
Όπου και αν πάω.
Μόνο αυτό σου ζητώ.
Άσε με να φύγω.

Και εγώ θα πάρω μαζί ότι μου έμαθες.
Θα φτιάξω ηλιοβασιλέματα που όμοια τους δεν υπήρξαν
για να στα χαρίσω και αυτά σαν ξαναβρεθούμε.
 

Ψάξε ψάξε, δεν θα το βρεις.

Τι ψάχνεις να βρεις τέτοια ώρα ψυχή μου;
Τα αυτιά και τα μάτια των ανθρώπων είναι ερμητικά κλειστά.
Τα στόματα τους, απόρθητες σπηλιές που ποτέ δεν θα τις δει το φως του ήλιου.
Τέτοια ώρα ψυχή μου όλοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου
και σαν ξυπνήσουν θα ξεβουλώσουν τα μάτια τα αυτιά και τα στόματα τους για ακόμη μια φορά.
Και θα περιπλανηθούν, πάλι, άσκοπα σε δρόμους αδιάφορους, με ανθρώπους αδιάφορους.
Χωρίς να πάρουν και χωρίς να δώσουν.
Χωρίς να αγγίξουν και χωρίς να αγγιχτούν.
Βλέπεις ψυχή μου οι άνθρωποι νομίζουν πως είναι φτιαγμένοι από γυαλί
και δεν ανέχονται κανενός είδους δαχτυλιές. Θέλουν να είναι μάλλον καθαροί.
Έτσι έμαθαν να ζουν μια ζωή αποστειρωμένη, και σαν τους αγγίξεις ουρλιάζουν
λες και τους κάρφωσες μαχαίρι στην καρδιά. Δεν θέλουν ξένα αποτυπώματα πάνω τους.
Οι άνθρωποι ψυχή μου φοβούνται εκείνους που νιώθουν. Φοβούνται αυτους που δεν μπορούν να δαμάσουν με τα λόγια η τις πράξεις τους.
Γιαυτό μην απορείς που κανείς δεν σε άφησε ποτέ να τον αγγίξεις ψυχή μου.
Σε φοβούνται. Μας φοβούνται.
Σταμάτα να ψάχνεις ψυχή μου, και τότε θα βρεις αυτό που θες.
Όλοι κοιμούνται τώρα.
Μόνο εσύ και εγώ αναζητάμε το άφαντο.
Μόνο εσύ και εγώ ψυχή μου.

Μισάνοιχτη πόρτα σε μισόκλειστο μυαλό.

Γατί συνεχίζεις να έρχεσαι τα βράδια;

Άσε με μια φορά να κοιμηθώ ήρεμα. 

Άσε το μυαλό μου κενό, για ακόμη μια φορά.

Γιατί συνεχίζεις να καταστρέφεις γλυκά τις νύχτες που σε σκέφτομαι; 

Φταίει μάλλον που βρίσκεις την πόρτα μισάνοιχτη, και μπαινοβγαίνεις όποτε σου καπνίσει.

Φταίει μάλλον το οτι εγώ την άφησα μισάνοιχτη και απόψε, γιατί φοβάμαι να κοιμάμαι με την πόρτα κλειστή. Βλέπεις δεν μπόρεσα να συνηθίσω ακόμα την παρουσία της απουσίας σου. 

Ναι. Αυτό είναι. 

Η παρουσία της απουσίας σου είναι το πρόβλημα. Και οτι  δεν μπορώ να κουνηθώ απο την θέση μου. Και πως ότι αρχίσω θα τελειώσει σε εσένα. Φταίει επίσης το μυαλό μου που είναι ακόμα έρμαιο του δικού σου. Φταίει που το δωμάτιο το βράδυ είναι σκοτεινό και κανένας ήχος δεν ακούγεται πέρα απο την σιωπή της παρουσίας σου. Φταίει και το χαμόγελο σου, που οταν κλείνω τα μάτια, έρχεται και αυτό. Ακάλεστο σαν και εσένα. 

Φύγε. 

Φύγε και κλείσε πίσω σου την πόρτα. Κλείδωσε την κιόλας αν μπορείς και πέτα το κλειδί.

Έτσι και αλλιώς θα την βρεις πάλι ανοιχτή σαν επιστρέψεις. 

Χωριστές ανατολές

Ξύπνα.

Ξέρω πως κοιμάσαι αλλά θέλω κάτι να σου πω. 

Άσε την αγκαλιά που σε ζεσταίνει για λίγο και σήκω από το κρεβάτι.

Δεν θα σε κουράσω πολύ.

Στο υπόσχομαι.

Θέλω μόνο να βγεις στο μπαλκόνι σου γιατί ξημερώνει. 

Βλέπεις ποτέ δεν προλάβαμε να δούμε μιαν ανατολή παρέα στο μπαλκόνι σου. Τι κρίμα. 

Γιαυτό σε ξύπνησα. 

Για να βγεις στο μπαλκόνι σας, και να δεις την ανατολή. Μαζί μου. 

Έτσι. Σαν να μην μας χωρίζει καμία απόσταση, κανένα παρόν η παρελθόν. 

Σαν να μην μας χωρίζει ούτε και ο ίδιος ο χρόνος.

Γιαυτό σε ξύπνησα. 

Είμαι σίγουρος πως με άκουσες την ώρα που σου έλεγα ξύπνα, και έστω και μακριά μου, άνοιξες τα μάτια σου, χωρίς να ξέρεις το γιατί, και απλά κάθισες να χαζέψεις το λευκό σας ταβάνι.

Ελπίζω μονάχα να άφησες για λίγο το κρεβάτι σας, να σταμάτησες να κοιτάς το λευκό ταβάνι σας, και να βγήκες για λίγο στο μπαλκόνι σας για να δεις τον ήλιο, μαζί μου.

Καλό ξ"ημέρωμα"!

Συνταξιδιώτες σε διαφορετικό ταξίδι.

Ξημερωσε και το φως ειναι αλλιωτικο.

Οι νυχτες πλεον περνανε γρηγορα μα η σκια σου χορευει ακομα αργα μεσα στο δωματιο.

Οι μνημες εκεινης της νυχτας ομως ειναι ακομα ζωντανες. Εκεινης της νυχτας που εφυγε γρηγορα. 

Γιαυτο και εσυ επέλεξες να ξεχασεις. 

Αποφασισες να μην κοιμασαι τις νυχτες. 

Αποφασισες να ξεχασεις και ετσι εκανες μια ευχη.

Ευχηθηκες, απο εδω και περα ο ηλιος να ανατελλει απο την δυση.

Ποτε δεν εμαθα το γιατι, μαλλον θα το ειχες αναγκη.

Για πες μου ομως, εσυ που θυμασαι τοσα καλα, που αρχιζει η αγαπη και τελειωνει η αναγκη, πες μου

που να κρατηθω; Στο ονειρο η στην αληθεια;

Πες μου, πως θα κανω τις νυχτες να κρατανε περισσοτερο; Πες μου το πως να μην κοιμαμαι τωρα πια με το φαντασμα σου. Πες μου, γιατι επελεξες να ξεχασεις;

Γιαυτο και εγω αποφασισα να κανω ενα ταξιδι. 

Ταξιδεψα στο ονειρο τελικα.

 Πηγα εκει που θα μπορουσα να φτιαξω τα δικα μου ηλιοβασιλεματα

 Εκει οπου ο ηλιος θα ανατελλει απο την ανατολη και οχι απο την δυση.

 Τα ρουχα της αναγκης τα εκαψα πια. Τι να τα κανω αφου εγω, εσυ, εμεις λογια δεν χρειαζομαστε; Οτι νιωθεις νιωθω, ακομα και αν ειμαστε συνταξιδιωτες σε διαφορετικο ταξιδι.

Εκεινη την νυχτα, που εφυγε και δεν την προλαβαμε, με ρωτησες πως ηταν η διαδρομη μου.

Εγω σου απαντησα πως ημουν απλα ενας ταξιδιωτης του μικρου σου κοσμου.

Ηρθε η ωρα να σου πω ευχαριστω γιατι σε λιγο ξημερωνει παλι.

Σε ευχαριστω για την βολτα. Απολαυσα καθε λεπτο. Καθε στιγμη.

Μην με ρωτησεις παλι ομως για την διαδρομη.

 Ενας ταξιδιωτης δεν μιλα ποτε για την διαδρομη.

Θυμαται παντα το ταξιδι. 

Ετσι και εγω...

"Στημένα" Ραντεβού

Άργησα να έρθω. Το ξέρω. 

Με συγχωρείς όμως με καθυστέρησαν στον δρόμο κάποια λάθη, 

ξέρεις από εκείνα τα λάθη που κάνεις όταν δεν σκέφτεσαι η όταν φοβάσαι. Με καθυστέρησαν μερικά απο εκείνα τα λάθη που όταν καταλάβεις πως τα έκανες είναι πλέον αργά και ο χρόνος ξέρεις δεν γυρίζει πίσω και μένεις μετά να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, και καταλήγεις μόνος σε ένα άδειο σπίτι να περιφέρεσαι σαν την άδικη κατάρα. Άργησα να έρθω που λες γιατί αυτά τα λάθη, μου έφραζαν τον δρόμο. Και δεν ήταν μόνο τα λάθη μου που με εμπόδιζαν. Ήταν και οι συνέπειες τους μαζί που με έδειχναν επικριτικά με το δάχτυλο σαν να έλεγαν ¨Μωρέ για δείτε αυτόν τον κακομοίρη που θέλει να είναι στην ώρα του στα ραντεβού του". 

Άργησα επίσης γιατί λίγο πιο κάτω συνάντησα εσένα. Η κάποιον σαν εσένα. Ναι σου έμοιαζε. Σου έμοιαζε πολύ. Μιλούσε σαν εσένα. Κινούταν σαν εσένα, φώναζε σαν εσένα, φιλούσε σαν εσένα, με πρόσεχε σαν εσένα, με κοιτούσε με τον τρόπο που με κοίταγες και εσύ, με συμβούλευε με τον τρόπο που το έκανες εσύ... Μέχρι που έφυγε και ο δρόμος άνοιξε πάλι. Μάλλον θα είχε και εκείνος κάπου καλύτερα να πάει. Κάπου πιο "σημαντικά".

Άργησα περισσότερο να έρθω όμως γιατί πριν βρω εσένα, βρήκα εμένα. Νομίζω πως βρήκα εμένα. Για την ακρίβεια βρήκα κάποιον που, εμφανισιακά, μου έμοιαζε πολύ. Μόνο που διαφέραμε λιγάκι. Βρήκα κάποιον που σκεφτόταν πιο προσεχτικά απο εμένα πριν μιλήσει. Βρήκα κάποιον που ήξερε τι να πει, την στιγμή που έπρεπε να το πει, και ήξερε πότε ήταν η ώρα να σωπάσε, και σου λέω αλήθεια το γνώριζε καλύτερα απο εμέναι. Ήξερε να ζητά συγγνώμη πρώτα από τον ίδιο και μετά απο τους άλλους, μα πάνω από όλα ήξερε να στέκεται στα πόδια του. Γιαυτό και εγώ του ζήτησα να μου πει το μυστικό του. Να με μάθει, όλα όσα ήξερε. Η συζήτηση κράτησε ώρες, μπορεί και μέρες, και όταν έφυγε και εκείνος ήξερα δυο πράγματα... Πως σε μια διαδρομή ειχα μάθει και είχα δει πολλά, και πως αυτόν που συνάντησα και με έμαθε τόσα, θα τον ξανασυναντούσα στην πορεία. 

Γιαυτό άργησα στο ραντεβού μας. Συγχώρεσε με.

 

Πριν όμως, θέλω να σου πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ που με περίμενες και δεν έφυγες. 

Ευχαριστώ που πίστεψες σε μένα, έστω και λίγο, και δεν κουράστηκες να περιμένεις.

Άργησα να μάθω πως δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν δεν γίνουμε σωστοί 

και πως τίποτα δεν το αποκτάς αν πρώτα δεν γίνεις αντάξιός του.  

Άργησα αλλα...

Μοναχικα ταξιδια

Σταματησα να ταξιδευω.

Ο καφες μου τα πρωινα ειναι παντα παγωμενος. Η τηλεοραση μου κρατα συντροφια τα βραδια που ειμαι μονος και το φως στον διαδρομο ποτε δεν κλεινει. Η μπαλκονοπορτα μενει ανοιχτη μερα-νυχτα γιατι ωρες ωρες νιωθω πως δεν αναπνεω και η μια μερια στο κρεβατι μου παντα ειναι κενη. Δυσκολο το να γυρνας σε αδειο σπιτι. Δυσκολο να προσπαθεις να γεμισεις το κενο. Ειναι αφορητο να πρεπει να σηκωθεις απο το κρεβατι το πρωι ενω δεν βρισκεις κανεναν λογο να το κανεις.
Τελικα ειναι πιο ευκολη η μοναξια οταν την συνηθιζεις. 
Ειναι αυτη που θα σε περιμενει το πρωι με μια κουπα ζεστο καφε στην κουζινα. Θα σου κρατα συντροφια τα βραδια για να βλεπετε μαζι στην τηλεοραση χαζες ρομαντικες ταινιες. Θα ειναι εκει καθε βραδυ για να κλεινει το φως στον διαδρομο πριν κοιμηθεις. θα ξαπλωνει παντα διπλα σου στο κρεβατι και θα σου χαιδευει τα μαλλια για να κοιμηθεις και θα σου λεει παραμυθια με δρακους και ιπποτες, που και εκεινοι ειχαν για συντροφια μια μοναξια. Και θα κοιμασαι και εσυ ησυχος γιατι μεσα στην μοναξια σου, δεν θα εισαι μονος.

Η μοναξια με ταξιδευει τωρα πια.

Η θαλασσα μεσα μου.

Εκει που τελειωνει η θαλασσα και αρχιζει ο ουρανος.

Εκει θα κρυψω ολες τι αναμνησεις, τα ονειρα μου και τις σκεψεις μου. Εκει δεν θα μπορεσει να τις βρει κανεις και θα ειμαι ησυχος τα βραδυα, πως κανεις δεν θα τις κλεψει. Θα τις εχω κρυψει εκει που ο ηλιος αγγιζει το νερο και βυθιζεται μεσα του. Και σαν τον ηλιο και αυτες, θα χαθουν μεσα στο απεραντο γαλαζιο. Μετα απο καιρο, και αφου θα εχουν γινει ενα με το νερο της θαλασσας, θα αρχισουν να ταξιδευουν μεσα της, αφου δεν τις ταξιδεψα εγω. Θα γνωρισουν ισως κοσμους που εγω δεν γνωρισα. Και αν τις ξαναβρω μπορει να εχουν να μου πουν και να μου μαθουν πραγματα που εγω δεν ηξερα. Θα εχουν να μου πουν ιστοριες πως καπου εκει εξω, οτι θες γινεται πραγματικοτητα, πως οι ανθρωποι εκει δεν κανουν λαθη, πως η λογικη πορευεται με το συναισθημα. Και υστερα θα παω να κρυφτω και εγω εκει, παρεα με τι σκεψεις, τα ονειρα και τι αναμνησεις μου. Να γινω και εγω ενα με το νερο της θαλασσας ωστε να μπορεσω να ταξιδεψω και εγω και να μαθω οσα δεν εμαθα. Να χαθω σε κοσμους και χρωματα. Να ταξιδεψω για να εχω και εγω μερικες ιστοριες να σου πω οταν ξαναβρεθουμε.

Πες μου ένα γράμμα.

Πες μου ένα γράμμα.
Οποίο σκεφτείς πρώτο.
Πες μου ένα γράμμα και θα σου πω μια λέξη. Την πρώτη που θα μου ερθει στο μυαλό από το γράμμα που θα μου πεις.
Όχι, δεν ειναι παιχνίδι. Θέλω μόνο να μου μιλάς. Έστω και έτσι, με το να μου πεις ένα γράμμα.
Για παράδειγμα, αν μου πεις "Α" θα σου πω αδιαφορία.
Ξέρεις από αυτή την αδιαφορία που δείχνουν μερικοί άνθρωποι στους υπόλοιπους ανθρώπους όταν δεν θέλουν να ασχοληθούν μαζί τους. Από αυτή που καμία φορά μου δείχνεις και εσύ γιατί είτε πλέον δεν νοιαζεσαι, είτε γιατί φοβάσαι.
Αν μου πεις "Κ" θα σου πω καφές. Θα σου πω για εκείνον τον καφε που ποτέ δεν πήγαμε. Η ακομα και αν πηγαμε, εσύ, καθοσουν στην στην άλλη μεριά του τραπεζιού και αυτοί που ήταν ανάμεσα μας, έμειναν εκεί. Ανάμεσα μας.
Αν μου πεις "Τ" θα σου πω τέλος. Αλλα για πιο τέλος να σου μιλήσω αν η αρχή δεν έγινε ποτέ;
Αν μου πεις "Ι" θα σου πω ίσως.
Όμως επειδη δεν μου αρέσουν τα ίσως πια, θα σου πω Ιστορία. Θα σου πω μια ιστορία χωρίς αρχή και τέλος.
Χωρίς αδιάφορους καφέδες και ίσως.
Θα σου πω μια ιστορία και αν θες, ακούς...

Το παιχνίδι με τις λέξεις.

Αναρωτιέμαι γιατί γελάς, έτσι, λουσμένος ολόκληρος σιωπή.
Πάντα χόρευες αδιάφορα θυμίζοντας ηττημένο καράβι εξαρχής. Σταμάτα.
Σταμάτα να προσπαθείς να κρύψεις αυτά που φαίνονται στα μάτια σου.
Δυο μάτια γεμάτα κρυφούς κόσμους και μαύρους ουρανούς.
Σκέψου πόσες φορές τραβήξαμε να πάμε σε ίδιους ουρανούς.
Μα εσύ κάπου χάθηκες γιατί ονειρεύτηκες, υπνοβατώντας, το άπιαστο.
Άραγε ικανοποίησες αυτό στο οποίο πόνταρες τις ανάσες μιας ζωής;
Η συνέχισες να χορεύεις αδιάφορα;
Ικανοποίησες το κρυφό σου όνειρο, η όρμισες πάλι ανενόχλητος και έκλεψες το δικό μου;
Κρεμάστηκα στο όνειρο μου, ενώ βάραινε ανεπαίσθητα το ίσως και το σώμα μου.
Πάλεψα αναζητώντας λάθος ιστορίες, το ξέρω.
Μα τώρα περιμένω, ορκισμένος νικητής, ότι σώθηκε.
Τώρα ελπίζω υφαίνοντας τοπία, χαμόγελα, ιστορίες. Ακούς;
Μόνος έφυγα, ρίχνοντας άγκυρες.
Σημάδια για να βρω τον δρόμο και να γυρίσω πίσω.
Πίσω στην αρχή όπου το τέλος θα μοιάζει και πάλι μακρινό.

Ρητορικές ερωτήσεις.

Θέλω η πρέπει;
Θέλω να πρέπει. Θέλω να θέλεις. Θέλω να μην τελειώνει ο χρόνος. Θέλω να μην μπορώ να σταθώ μονάχος δίχως εμένα. Θέλω το πρωί που θα ξυπνώ να ξέρω πως η μέρα θα μου ανήκει. Θέλω να είμαι εδώ. Και εκεί. Ταυτόχρονα. Θέλω να μπορώ να πιστεύω σε εμένα. Θέλω να μπορώ να πετάω. Να πετάω πάνω απο εμένα και εσάς. Να μπορώ να ακουμπάω τον ουρανό και να χάνομαι ανάμεσα στα σύννεφα.
Άσπρο η μαύρο;
Άσπρο και μαύρο. Άσπρο γιατί μπορεί να με ζεστάνει.Μαύρο γιατί τα βράδια πάντα είναι σκοτεινά. Και φοβάμαι το σκοτάδι. Και εσύ δεν είσαι εκεί να τα φωτίσεις. Και να με ζεστάνεις. Άσπρο γιατί άσπρα είναι και τα σύννεφα. Μαύρο γιατί είναι το χρώμα που θυμάμαι πιο έντονα. Αυτό βλέπω και όταν κλείνω τα μάτια μου.
Ψέμα η αλήθεια.
Θέλω αληθινά ψέματα. Και ψεύτικες αλήθειες. Δεν θέλω παραμύθια με δράκους, νεράιδες και ευτυχισμένα τέλη. Θέλω αληθινές ιστορίες που μιλάνε για αλήθεια και ψέμα. Θέλω το ψέμα να μην νικάει την αλήθεια και το αντίθετο. Θέλω στα μάτια μας να μην φαίνεται τίποτα από αυτά. Να φαίνεται μόνο η καρδία και ο τρόπος που μόνο αυτή ξέρει να μιλάει. Γιατί στα μάτια μας φαίνονται αυτά που δεν λέγονται και αυτά που  δεν γράφονται.
Γιαυτό να με κοιτάς στα μάτια.
Αυτά θα είναι τα μόνα που δεν θα σου πουν ψέματα. 

Φως. Σκοτάδι. Φως.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια σου. Μια φορά αρκεί.

Φως. Σκοτάδι. Φως.

Μια φορά είναι αρκετή για να καταλάβεις πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Τα χρόνια. Εσύ. Όλα γίνονται χωρίς να το καταλάβεις και όταν φτάσει η στιγμή να το καταλάβεις θα έχει περάσει ο καιρός. Θα έχουν περάσει τα χρόνια. Θα έχεις περάσει και εσύ. Τόσο γρήγορα και απλά, όπως ανοιγοκλείνεις και τα μάτια σου. 

Άν είχα την δυνατότητα δεν θα ανοιγόκλεινα ποτε τα βλέφαρα μου λοιπόν. Και αυτο γιατί δεν θα ήθελα να χάνω, ακόμα και αυτα τα απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, τίποτα. Θα ήθελα να μην βρισκόμουν ποτέ μου στο σκοτάδι. Όχι γιατι φοβάμαι το σκοτάδι. Πιο πολύ φοβάμαι την άγνοια, γιαυτό. Δεν θέλω να μην ξέρω τι συμβαίνει. Δεν θελω να μην ξέρω τι κάνω. Εσκεμμένα ή όχι. Δεν θέλω να περνάει ο χρόνος και να μην τον προλαβαίνω. Δεν θέλω να ξεχάσω. Πολλά τα θέλω. Λίγος ο χρόνος. Μια δικαιολογία είναι και τίποτα παραπάνω. Μια μονάδα μέτρησης, αυτό και μόνο αυτό. 

Φάσκω και αντιφάσκω. Από το ένα θέμα πάω στο άλλο. Είναι πολλά αυτα που θέλω να πω και φοβάμαι πως αν δεν το κάνω θα τα ξεχάσω. Ήδη ξεχνάω. Κάνω πράγματα που αν σκεφτόμουν απο πριν δεν θα είχα κάνει. Μου αρέσει να μένω στο σκοτάδι. Ο χρόνος τελικά περνάει και εγώ δεν τον προλαβαίνω. Δεν τον κυνηγάω. Τα θέλω μου είναι πολλά όμως τα πρέπει είναι ακόμα περισσότερα. Δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε τίποτα πια. Πόσο "προβληματικός και περίπλοκος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος τελικά; Ποσό "προβληματικός" μπορεί να είμαι και εγώ; Δεν ξέρω. Μάλλον αρκετά. Ξέρω όμως τι φταίει.

Φταίει ο χρόνος που τρέχει.

Φταίει που ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και χάνομαι. 

Σε ένα λεωφορείο της γραμμής.

Σε ένα λεωφορείο της γραμμής.
Σε ένα απο αυτά τα μικρά και παλιά λεωφορεία της γραμμής.
Εκεί. Εκεί που μια διαδρομή κρατάει από 5 λεπτά μέχρι και μια αιωνιότητα.

Εκεί κάθεσαι δίπλα σε ξένους ανθρώπους. Αληθινά ξένους. Που δεν συναντιέται ούτε καν το βλέμμα σου μαζί τους. Και αν τύχει και συναντηθεί η θα σε κοιτάξουν αδιάφορα και παγωμένα, η θα μπορέσεις στα μάτια τους να δεις όλη την ζωή τους. Λες και ο μοναδικός σκοπός τους είναι να μπαίνουν σε αυτά τα παλιά λεωφορεία της γραμμής και να κοιτάνε τους άγνωστους στα μάτια για να μοιραστούν της ιστορία τους. Είναι και αυτοί που θα κάθονται σε μια άκρη αποκομμένοι απο τον χρόνο. Θα ακούνε μουσική και θα κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι τους. Σαν τα διακοσμητικά σκυλάκια που αν χτυπήσεις μια φορά το μικρό τους κεφαλάκι δεν θα σταματήσει να κουνιέται για ώρες. Κάπου θα κάθεται και ένα παιδάκι με την μαμά του. Θα σε κοιτάξει και θα σου χαμογελάσει. Θα του χαμογελάσεις και εσύ. Και θα είναι αληθινό το χαμόγελό σου. Όχι σαν τα άλλα, τα ψεύτικα. Ύστερα ο οδηγός θα φρενάρει απότομα και θα σκοντάψεις πάνω στον διπλανό σου που έχει πιαστεί απο τις χειρολαβές και το συγγνώμη που θα του πεις δεν θα το ακούσει ποτέ γιατι θα σου έχει γυρίσει ήδη την πλάτη. Αλήθεια πόσες ήταν οι φορές που ζήτησες συγνώμη και κάποιος δεν σου γύρισε την πλάτη; Πόσες φορές ζήτησες βοήθεια και σου είπαν "Με συγχωρείς καλό μου δεν προλαβαίνω, έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω."
Έτσι και εσύ πήρες αυτό το λεωφορείο της γραμμής.
Ήταν μάλλον το πιο σημαντικό πράγμα που είχες να κάνεις σήμερα.
Έψαχνες κάποιον να μοιραστείς την ιστορία σου και κάθισες δίπλα σε αυτόν τον τύπο με τα ακουστικά, που κουνούσε το κεφάλι του σαν αυτά τα διακοσμητικά σκυλάκια. Και όταν έβγαλε τα ακουστικά και σου είπε πως πρέπει να κατέβει στην επόμενη στάση, και σε κοίταξε στα μάτια κατάλαβε πως ήθελες κάτι να του πεις. Ένιωθε τα μάτια σου να τον διαπερνούν. Δεν μπορούσε να κουνηθεί θαρρείς και τον είχες καρφώσει στην θέση του με τα μάτια σου.

Όλα αυτά στα λέω γιατί όταν σε κοίταξα στα μάτια,
 και δεν βρήκα το κουράγιο να σηκωθώ,
εσύ μου χαμογέλασες και μου είπες καλή σου μέρα.
Όλα αυτά συνέβησαν σε ένα λεωφορείο της γραμμής.
Όλα αυτά μπορεί να κράτησαν απο 5 λεπτά μέχρι και μια αιωνιότητα.

Η διαδρομή.

Και αν τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί εξαρχής;
Πως θα μπορούσαμε να πούμε πως συνεχίζουμε;
Πως θα μπορούσαμε να πούμε πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ και η ζωή προχωρά;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρακαλάω όλα να πάνε καλά και τίποτα κακό να μην συμβεί. Πάντα ήθελα τα πράγματα να πάνε έτσι όπως τα είχα ονειρευτεί. Οι πόρτες να ανοίγουν από μόνες τους και να βρίσκομαι στο τέλος της διαδρομής χωρίς να χρειαστεί να τρέξω και να σκοντάψω.
Πόσο εγωιστικό. Πόσο λάθος.
Αυτό που μου έμαθαν τα βιβλία, οι φίλοι και η ζωή είναι πως αν πέσεις πρέπει να μάθεις να σηκώνεσαι, πως δεν πρέπει να τα παρατάς χωρίς προσπάθεια.
Πόσο δύσκολα είναι όλα αυτά όμως στην πράξη; Πόσο δύσκολο είναι να πείσεις το μυαλό σου να προσπαθήσει για αυτά τα μικρά και απλά πράγματα που δεν είσαι σίγουρος πως θα πετύχεις;
Και κάπου εκεί βρίσκεται το μυστικό. Σε αυτή την διαδρομή.
Σε αυτή την μετάβαση από το φαίνεσθαι στο είναι.
Σε αυτά τα μικρά βηματάκια που θα κάνεις στην αρχή.
Εγώ δεν το έχω βρει ακόμα. Είμαι στην αρχή.
Ξέρω πως δεν γίνεται να τα μάθεις όλα από την πρώτη στιγμή.
Πρώτα μαθαίνεις να μπουσουλάς, μετά να περπατάς και ύστερα να τρέχεις. 
Αυτή είναι η σειρά. Σε όλα τα στάδια της ζωής μας.
Όμως σε αυτή την διαδρομή θα βρεις αυτό που ψάχνεις. Αυτό που ψάχνουμε όλοι μας.
Έναν ώμο για να κλάψουμε, έναν θεό για να πιστέψουμε, ένα χέρι να κρατήσουμε και ένα όνειρο για να πιστέψουμε. Ίσως να βρούμε και τον εαυτό μας σε αυτή την διαδρομή, καθισμένο κάπου στα μισά, και μόλις μας δει να μας χαμογελάσει και να μας πει:
"Σε περίμενα. Ήξερα πως θα έρθεις. Ήξερα πως θα με έβρισκες. Και τώρα ας συνεχίσουμε μαζί." 

                

Ουτοπικα Αστερια

Για παντα? Τι παει να πει για παντα?

Εγω ξερω πως οταν η αληθεια μου συναντα την δικη σου αληθεια, τοτε, γεννιεται το ονειρο. 

Και τα ονειρα δεν ξερουν απο λεπτα, ωρες και δευτερολεπτα. 

Δεν ξεχωριζουν την νυχτα απο την μερα. 

Και υστερα το ονειρο θα γινει αστερι.

Ετσι θα ζησει για παντα. Αυτο ξερω μονο.

Το αιωνιο το βαριεσαι καμια φορα, και εμεις δεν ειμαστε αστερια.

Η ρουτινα, σου γεμιζει τα πνευμονια και η ουσια χανεται. 

Και αν χαθει η ουσια, πες μου, ποιο το νοημα?

Αν χαθει η μαγεια ποιος ο σκοπος? 

Ασε τα αστερια τωρα εκει που καθονται. Αυτα εχουν πλεον συνηθισει. 

Δεν τα νοιαζει η μοναξια τους. Δεν τα νοιαζει που φεγγουν μονο το βραδυ.

Εμεις τι κανουμε ειναι το θεμα. 

Αν θες το "για παντα" γινε ονειρο και αστερι. 

Εγω δεν το μπορω. Δεν μπορω αλλο πια την μοναξια. 

Δεν θελω να φωτιζω για παντα τον δρομο ξενων.

Δεν θελω να ζω για παντα σε εναν μαυρο ουρανο. 

Δεν θελω να ζω στο ονειρο πια.

Δεν θελω να κοιμαμαι για να ζω. 

Προτιμω την ζωη μου ετσι. Οπως και αν ειναι. 

Άσε με εμενα να κυλιεμαι στις λασπες και στο βρομονερα. 

Αν θες να γινεις αστερι και ονειρο να ξερεις πως δεν σε ζηλευω. 

Τι να τα κανει κανεις τα συννεφακια και τον απεραντο ουρανο?

Εχω καιρο να δω τα αστερια, και παλια καθομουν με τις ωρες.

Εχω καιρο να δω ενα ονειρο και να πω, ναι ολα ειναι δυνατα.

Τα παντα ειναι δυνατα μονο οταν το παρουμε αποφαση,

και το δικο μας αστερι ζει μεσα μας. 

Επαψα να το ψαχνω τα βραδια. 

Γιαυτο σου λεω το "για πάντα" δεν μου παει εμενα.