Η μελωδία της Ευτυχίας (μας).

Υπάρχει μια μελωδία για τον καθένα μας.

Για σένα μπορεί να είναι ο ήχος της θάλασσας καθώς τα κύματα της γεννιούνται και πεθαίνουν στην στεριά. Για σένα μπορεί να είναι το γέλιο των φίλων σου, σε έναν κυριακάτικο πρωινό γεμάτο κουβέντες καφέ. Για σένα μπορεί να είναι ο ήχος της βροχής που πέφτει στο τζάμι σου το βράδυ. Για σένα μπορεί να είναι ο ήχος απο τον καπνό που καίγεται καθώς ανάβεις το τσιγάρο σου. Για σένα μπορεί να είναι ο χτύπος της καρδιάς εκείνου που αγαπάς.  Η μελωδία που σε κάνει να γελάς μπορεί να είναι ακόμα και ο ήχος των λεπτοδεικτών του ρολογιού σου. Η μελωδία η δική σου μπορεί να είναι οποιαδήποτε.

Η δικιά μου μελωδία όμως είναι ακόμα κάπου εκεί έξω και με περιμένει να την βρω. Η δική μου μελωδία δεν είναι χαρούμενη. Ούτε καν λυπητερή. Η δική μου μελωδία δεν προμηνύει ούτε χάρες, ούτε λύπες, ούτε τον κυριακάτικο πρωινό γεμάτο κουβέντες καφέ σου.

 Η δική μου μελωδία είναι όλες αυτές μαζί. Είναι ο ήχος της σιωπής όταν τα λόγια δεν βγαίνουν από τα χείλη μου. Είναι ο ήχος καθώς ξεφυσάω γιατί δεν ξέρω πως να εκφραστώ. Είναι ο ήχος του πληκτρολογίου μου καθώς γράφω αυτά που δεν ξέρω πως πω. Είναι ο θόρυβος που κάνω κάθε φορά που μαζεύω τα πράγματά μου. Είναι ο ήχος των βημάτων μου καθώς περπατάω την νύχτα στον άδειο δρόμο.  Είναι η μουσική απο ένα πιάνο ξεκούρδιστο που μόνο νοσταλγία σου φέρνει. Είναι ο ήχος από όλα τα "σε θέλω, σε αγαπώ, μου λείπεις, σε μισώ, φοβάμαι, φεύγω, λυπάμαι, συγγνώμη, γύρνα πίσω, σε ευχαριστώ" που είπαμε από τότε που γεννηθήκαμε. 

Είναι μια μελωδία που δεν σε τρομάζει μέσα στην νύχτα, αλλά εκείνη που σε βοηθά να βρεις τον δρόμο σου μέρα μεσημέρι.