Η θεωρία του Χάους.

Και στην αρχή, υπήρξε το Χάος.

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Το κενό, γέμιζε το ίδιο το κενό του.
Κανένα αστέρι δεν έλαμπε στον ουρανό.
Κανείς δεν υπήρχε να μιλήσει για να σπάσει την σιωπή.
Δεν υπήρχε ο χρόνος. Δεν υπήρχε το φεγγάρι. Δεν υπήρχε η θάλασσα.

Ώσπου γεννηθήκαμε εμείς και το χάος χωρίστηκε στα δύο.
Η σιωπή άρχιζε να φωνάζει για να την ακούσουν ως τα πέρατα του κόσμου.
Τα αστέρια άρχισαν να χορεύουν ξέφρενα, και ο ουρανός γέμισε με φώς.
Το σύμπαν άρχισε να συνωμοτεί εναντίον μας από την πρώτη στιγμή που γεννηθήκαμε.

Ώσπου φτιάξαμε τον χρόνο και κρυφτήκαμε κάτω απο την σκιά του.
Ώσπου φτιάξαμε το φεγγάρι να το κοιτάμε όταν δεν είμασταν μαζί.
Ώσπου τέλος φτιάξαμε και την θάλασσα.
Για να ρίχνουμε τα παράπονά μας στα κύματα της και εκείνη να τα παίρνει μακριά.
Σκεφτήκαμε πως ο χρόνος θα τα γιάτρευε όλα.
Σκεφτήκαμε πως το φεγγάρι θα μας ένωνε για πάντα.
Σκεφτήκαμε πως η θάλασσα θα μας πήγαινε μακριά.

Μα η τόση σκέψη και η τόση δημιουργία μας, κούρασε το Χάος.
Και με μια κίνηση του, τα έσβησε όλα.
Έσβησε εμάς την θάλασσα, την σιωπή, τα αστέρια και τον χρόνο.

Και, τώρα,  στο τέλος, υπάρχει ακόμα και μόνο το Χάος.