Αναμνηστικό

Η γεύση σου ακόμα καίει το στόμα μου.

Η φωνή σου με ξυπνάει κάθε νύχτα. 

Τα χέρια σου τα νιώθω συνέχεια μπλεγμένα στα δικά μου. 

Η μυρωδιά σου έχει ποτίσει κάθε τοίχο του μυαλού μου. 

Ελπίζω μια μέρα να βρεις την δύναμη και να φύγεις. Να φύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Να χάσεις κάθε ίχνος μου. Να φύγεις και να σταματήσω να σε ψάχνω. Και με τον χρόνο, που ξέρεις, ίσως ξεθυμάνεις από μέσα μου. Και να είμαι πλέον καλά. 

Δικό μου αυτό το πάρτι που λέγεται ζωή, και εσύ ήσουν απλά μια καλεσμένη. 

Φύγε λοιπόν, και εγώ σου υπόσχομαι πως θα σκίσω όλες τις φωτογραφίες που βγάλαμε μαζί. Θα σβήσω κάθε ανάμνηση που έχω από εσένα, και ότι μου χάρισες, θα το κρύψω στο πατάρι του σπιτιού μου, μέσα σε ένα χάρτινο λευκό κουτί, που θα γράφει "Μοναξιά".

Αναζητείται Ζωή

Η λέξη που ψάχνω είναι δύσκολη.
Μπορείς να με βοηθήσεις;
Εκεί που βλέπω την αρχή της, εμφανίζεται το τέλος της.

Ανοίγεις τα μάτια σου και το φως σε τυφλώνει, και επειδή ακόμα δεν ξέρεις τι φταίει αρχίζεις να κλαις. Ώσπου ακούς μια φωνή τόσο γνώριμη, που παρόλο που την ακούς για πρώτη φορά, ηρεμείς. Ανοίγεις πάλι τα μάτια σου και βλέπεις γύρω σου εκατοντάδες παιδιά, άλλα τόσο ίδια με εσένα και άλλα τόσο μα τόσο διαφορετικά, να περνάνε μια μεγάλη πόρτα, κουβαλώντας στις πλάτες τους τσάντες γεμάτες χρώματα και σχέδια. Είναι μεσημέρι, και σε ξυπνάνε οι χαρούμενες φωνές των γωνιών σου καθώς πέφτουν πάνω σου και σου λένε πόσο περήφανοι είναι που τα κατάφερες και μπήκες στην σχολή που τόσο πολύ, εσύ και όχι εκείνοι, ήθελες. Την επόμενη, ξυπνάς με έναν πονοκέφαλο που όμοιο του δεν έχεις ξανανιώσει. Το πρώτο σου μεθύσι είναι πλέον γεγονός. Έπειτα, ανοίγεις τα μάτια σου και κοιμάστε ακόμα αγκαλιά. Τα χέρια σας και τα πόδια σας είναι μπλεγμένα τόσο σφιχτά, λες και τα δέσατε οι δυο σας με μανία για να μην χωρίσετε ποτέ. Την επόμενη στιγμή, ανοίγεις τα μάτια σου και ακούς πως το αφεντικό σου σε ψάχνει γιατί δεν του παρέδωσες ποτέ την αναφορά στις 14:00 και η ώρα έχει πάει κιόλας 16:00. Και εκεί που αρχίζεις να βλέπεις το πρώτο όνειρο της νύχτας, νιώθεις ένα μικρό πλάσμα να μπαίνει κάτω απο το πάπλωμα σου, να σε παίρνει αγκαλιά και να σου λέει "Δεν μπορώ να κοιμηθώ μόνος μου. Οι αστραπές με τρομάζουν και το τζάμι τρίζει. Μπορώ να κοιμηθώ μαζί σας;" Ο ήχος από το σχολικό και τα ξυπνητήρια που χτυπάνε συνεχώς, σε ξυπνάνε με ένα πλάκωμα στο στήθος και εσύ, πάλι σηκώνεσαι βρίζοντας τον οδηγό που κάνει σαν τρελός για να παραλάβει το παιδί σου και τον εαυτό σου που για ακόμα μια φόρα άργησε στην δουλειά του. Μέσα στην νύχτα σε ξυπνάει το τηλέφωνο, και μια φωνή στην άλλη άκρη να σου λέει πως έκανε ότι μπορούσε, αλλά ήταν πλέον αργά. Πως δεν είχαν αρκετό χρόνο...

Και τώρα, που μπορεί να είναι και η τελευταία φορά που ανοίγεις τα μάτια σου, πες μου αλήθεια, βρήκες την λέξη που έψαχνα;
Και αν ναι, την ευχαριστήθηκες όπως έπρεπε πριν περάσει ο καιρός;

Ο άνθρωπος που στέρεψε από αγάπη

Σε αυτή την πόλη έζησαν και πέθαναν, χιλιάδες έρωτες επειδή τελείωσε η αγάπη.

Σε αυτή την πόλη που όλοι έτρεχαν για να προλάβουν, εκείνος καθόταν ακίνητος.

Καθόταν σε μια γωνιά για ώρες και απλά κοιτούσε τους ανθρώπους να περνούν.

Έφτιαχνε μια ιστορία στο κεφάλι του για τον καθένα ξεχωριστά.

Και για όσους δεν είχε μια ιστορία να σκεφτεί, τους ερωτευόταν.

Τους άδειους ανθρώπους τους γέμιζε με την αγάπη του, και στους μικρόψυχους, ψιθύριζε μέσα απο τα δόντια του λέξεις παρηγοριάς και συμπόνιας. Πόσο δύσκολο θα είναι να μην μπορείς να αγαπήσεις σκεφτόταν. Και έτσι συνέχιζε να κοιτάζει και να μοιράζει αγάπη στους άγνωστους περαστικούς. Και να τους ερωτεύεται όλο και πιο πολύ. Όλο και πιο δυνατά.

Μέχρι που ήρθε η μέρα και στέρεψε απο αγάπη.

Δεν είχε άλλη να προσφέρει. Δεν μπορούσε να σκεφτεί καμιά ιστορία που να ταιριάζει σε όποιον έβλεπε. Δεν μπορούσε να κάθεται ακίνητος για ώρες. Μάλλον ξέμεινα και εγώ από αγάπη σκέφτηκε.

Οι μέρες πέρασαν και εκείνος άρχισε να τρέχει σαν όλους τους άλλους. Δεν παρατηρούσε κανέναν. Μόνο τον δρόμο που περνούσε κάτω απο τα πόδια του. Άρχισε να στροβιλίζεται και να χάνεται μέσα στην καθημερινότητα των άλλων. 

"Μην καστσουφιάζεις. Σήκωσε το κεφάλι, κοίτα τον ήλιο και χαμογέλα" άκουσε μια φωνή να τον προσπερνά. Σήκωσε το κεφάλι και στην απέναντι πλευρά του δρόμου, είδε κάποιον σαν και αυτόν.

Καθόταν σε ένα παγκάκι και τον κοιτούσε με ένα χαμόγελο που του θύμισε το δικό του, όταν έκανε και εκείνος το ίδιο πράγμα ακριβώς. Όταν μοίραζε την αγάπη του στους άλλους. Και τότε θυμήθηκε.

Γιαυτό αν δεις κάποιον να προχωράει με σκυμμένο το κεφάλι και έχει ζωγραφισμένη την λύπη μονάχα στο πρόσωπο του, προσπάθησε να του δώσεις λίγη απο την αγάπη σου. 

Γιατί που ξέρεις, και εκείνος μπορεί να την χαράμισε για σένα....

Αναμνηστικό (Το)

Την μέρα που θα σε φιλήσω θα σταματήσει ο χρόνος και θα φοβηθείς.

Αυτή την μέρα θα σε εγκαταλείψουν ακόμα και οι σκέψεις σου.

Θα σε αφήσουν έρμαιο μου.

Θα σε αφήσουν μόνο.

Εκείνα τα λιγοστά μα ατελείωτα δευτερόλεπτα θα κλέψω την ελευθερία σου.

Τα μάτια σου θα σφραγίσουν μην μπορώντας να αντέξουν την οδύνη ενός φιλιού. 

Μετά θα κλέψω την ψυχή σου καθώς θα την ρουφάω απο τα σωθικά σου.

Θα σε αφήσω άδειο. Πιο άδειο, και απο εκείνα τα πακέτα που κάπνισα για σένα. 

Ύστερα θα σε εγκαταλείψει το κορμί σου. 

Τα πόδια και τα χέρια σου θα σπάσουν από το βάρος της "ανάγκης".

Και έτσι όπως θα είσαι παραδομένος στο έλεος μου, θα σε σκοτώσω.

Θα κλέψω την τελευταία σου ανάσα, με ένα φιλί...

Μα πόσο εύκολα θα μπορούσα να σε σκοτώσω αυτά τα δευτερόλεπτα.

Επειδή όμως σε λαχταρώ, περισσότερο απο εμένα, για να σε αφήσω να πεθάνεις,

θα σε κρατήσω ζωντανό. για να θυμάσαι τι σημαίνει να είσαι έρμαιο ενός έρωτα.

Για να θυμάσαι τι σημαίνει φιλί και όταν στο δίνουν άλλοι να γελάς.

κάτι "λύπη"

Κανείς δεν μπόρεσε να με αγγίξει.

Κανείς και ας με ακούμπησαν τόσοι.

Μόνο εσύ το κατάφερες.

Και ήταν τόσο βαθύ το άγγιγμα σου που ούτε και εγώ μπορώ να το πιστέψω/

Και αυτό που με σκοτώνει περισσότερο είναι πως δεν μπορώ να στο ανταποδώσω.

Όσο και αν σε ψάχνω, δεν σε βρίσκω.

Κάτι λείπει.

Κάτι μου λείπει.

Και δεν είναι ο ύπνος, η ξεκούραση, ή το γέλιο.

Μου λείπει ο άνθρωπος που ποτέ δεν γνώρισα και ποτέ δεν θα γνωρίσω.

Γιαυτό και δεν θα σε βρω ποτέ.

Γιατί μάλλον δεν έχεις γεννηθεί ακόμα.

Λαχταρώ (Σε)

Πόσο ακόμα, πόσο πιο συχνά και πόσο πιο πολύ θα συνεχίσω να σε ακολουθώ; 

Λυπάμαι που σε ακολουθώ. 

Το πράγμα που ορκίστηκα οτι δεν θα έκανα ποτέ, αυτό και κάνω. 

Είναι αλήθεια.

Απελπίζομαι απο την απελπισία που γεμίσει τα σωθικά μου.

Και όμως γελάω.

Γελάω και το γέλιο μου είναι μια έκρηξη απόγνωσης.

Και αυτό γιατί μισώ τις λέξεις που εκφράζουν τον πόνο μου χωρίς να τον απαλύνουν.

Μου γεμίζεις το μυαλό με τον τρόπο που μπορεί μόνο κάποιος που είναι απών.

Άσε με κάτω η βάλε με στην άκρη.

Μην έρχεσαι όταν σε φωνάζω και μην μου μιλάς όταν σου μιλώ. 

Η επιλογή είναι δική σου.

Εγώ δεν έχω άλλες επιλογές για να διαλέξω.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. 

Ξανά και ξανά.

Επαναλαμβάνεται μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο απ'όπου δεν μπορώ να ξεφύγω. 

Πρέπει να είμαι εκεί που είναι γραφτό να βρίσκομαι.

Και τα πράγματα που θέλω, τα θέλω μαζί μου.

Αν μπορούσα να είμαι ελεύθερος απο σένα, θα το έκανα.

Αρκεί να είχα την μνήμη του χρυσόψαρου. 

Να σε ξεχνούσα και μετά να σε αναζητούσα πάλι σαν τρελός. 

\

Εμφύλιος

Ξεκίνησε εμφύλιος μέσα στο δωμάτιο.

Σε μια γωνιά δίνουν μάχη το Παρόν με το Παρελθόν για το ποιος θα κερδίσει το τομάρι μου.

Πίσω απο την πόρτα, η Καρδιά πέφτει νεκρή απο το χέρι του Μυαλού που την κοιτά γεμάτο μίσος.

Κάτω απο το κρεβάτι ακούω να κλαίει τρομαγμένο το Παρελθόν επειδή το κυνηγά μανιωδώς η Μνήμη.

Απο το ταβάνι πέφτουν, νεκρά πια, τα Όνειρα γιατί τα βρήκε κατάστηθα η σφαίρα της Αλήθειας.

Κάτω απο το χαλί όλα μαζί τα Ψέμματα και με αρχηγό τον Φόβο προσπαθούν να προσεγγίσουν το Εγώ που έχει κρυφτεί.

Μέσα στην ντουλάπα καθώς το "Θέλω" αφήνει την τελευταία του πνοή, το "Πρέπει" γελάει παίρνοντας τα χέρια απο τον λαιμό του.

Και κάπου, μέσα σε όλο αυτό το χάος, βρίσκομαι και εγώ. 

Ζητώντας απλά ανακωχή.

Το γυάλινο κουτί

Η πιο ωραία φυλακή είναι αυτή που χτίζουμε οι ίδιοι για εμάς, δεν το ήξερες;

Η δική μου για παράδειγμα είναι χτισμένη δίπλα στην θάλασσα και μακριά απο την πόλη.

Η δικιά μου φυλακή είναι φτιαγμένη απο γυαλί για να μπορώ να αγναντεύω μέχρι τον ορίζοντα.

Καμιά φορά, όταν έχει φουρτούνα, τα κύματα λερώνουν το γυάλινο κελί μου, και οι διάφανοι τοίχοι του, γεμίζουν με τις σταγόνες της θάλασσας. Όμως δεν με ενοχλεί...

Σαν βγει ο ήλιος, κάθε κηλίδα θα έχει εξαφανιστεί. 

Όπως κάθε τι εξαφανίζεται με τον καιρό. 

Εκτός απο τις αναμνήσεις...

Θα ορκιζόμουν, πως μερικές φορές, έτσι όπως ο ήλιος διαπερνά το γυαλί, τις βλέπω όλες τους εκεί. Μαζεμένες, την μία δίπλα στην άλλη, με φόντο την θάλασσα. 

Και ύστερα χάνονται, και μένει μόνο η θάλασσα.

Πάντα μια θάλασσα. 

Βλέπω τα πάντα, χωρίς να με βλέπει κανείς.

Ακούω τα πάντα χωρίς να με ακούει κανείς.

Νιώθω τα πάντα, χωρίς να με νιώθει κανείς.

Και όλα αυτά μέσα στο γυάλινο κελί μου που είναι χτισμένο δίπλα στην θάλασσα και μακριά απ την πόλη. Που οι διάφανοι τοίχοι  του λερώνονται απο τα κύματα, και ο ήλιος το διαπερνά όπως οι σκέψεις μας διαπερνούν την ψυχή μας. 

Χρονικές διαφορές

Κάποτε ονειρευόμασταν να γίνουμε βασιλιάδες.

Κάποτε θέλαμε να φτιάξουμε το δικό μας διαστημόπλοιο για να ταξιδέψουμε πάνω απο τον ουρανό,

ανάμεσα στα αστέρια και πάνω απο τον ήλιο.

Κάποτε ελπίζαμε να μείνουμε για πάντα παιδιά.

Κάποτε χαιρόμασταν με τα πιο μικρά και απλά πράγματα.

Κάποτε νομίζαμε πως ο κόσμος ήταν τόσο μικρός, που θα μπορούσε να χωρέσει μέσα στην παλάμη μας. 

Τώρα έχουμε γίνει βασιλιάδες του εγώ μας, και κυβερνάμε το δικό μας ερειπωμένο και άδειο βασίλειο, που βασίλειο μοιάζει μόνο στα δικά μας μάτια.

Τώρα, το μόνο που καταφέραμε να φτιάξουμε, είναι ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους και κλειστήκαμε μέσα σε αυτό, και όχι αστέρια αλλά ούτε και τον ήλιο δεν βλέπουμε.

Τώρα μεγαλώσαμε και το παιδί που θέλαμε για πάντα να μείνουμε, κλαίει σε μια γωνία κουλουριασμένο, για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που θα έρθουν.

Τώρα τα μικρά και απλά πράγματα δεν μας προσφέρουν χαρά, γιατί τα βλέπουμε μέσα απο τα βρομισμένα μας παράθυρα.

Τώρα, μετά απο τόσο καιρό ο κόσμος παραμένει μεγάλος, και όχι μόνο μέσα στην παλάμη μας δεν χωράει αλλά πνιγόμαστε μέσα σε αυτόν ώρα με την ώρα.

Κάποτε νομίζαμε οτι θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε τον κόσμο ολόκληρο.

Τώρα το μόνο που θέλουμε, είναι να αποκτήσουμε τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μας. 

Το παιχνίδι των ερωτήσεων

Και αν με ρωτήσεις γιατί, θα σου πω "Γιατί έτσι".

Και αν με ρωτήσεις πως, θα σου δείξω.

Και αν με ρωτήσεις που, θα ζωγραφίσω έναν χάρτη για να σου πω πως το μέρος, ο λόγος και ο τρόπος δεν έχουν σημασία. Ακούς;

Κανένας δεν προχώρησε, γνωρίζοντας το πως το που και το γιατί.

Και αν τα μάθεις όλα αυτά απ την αρχή, πιο το νόημα; 

Ας υποθέσουμε πως ξέρεις το γιατί.

Μπορείς να το αλλάξεις; Όχι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περπατήσεις αυτόν τον δρόμο του οποίου γνωρίζεις τον λόγο ύπαρξης, χωρίς να έχεις την ικανότητα να του δώσεις τον δικό σου, που ίσως μπορεί να είναι και πιο σημαντικός εφόσον διάλεξες να τον διαβείς. Σωστά; 

Ας υποθέσουμε πως γνωρίζεις το πως.

Νιώθεις καλύτερα; Αν ναι, τότε φοβάσαι να βαδίζεις στα τυφλά και στο σκοτάδι. Ποια η ομορφιά του να προσπαθείς αν απ την αρχή γνωρίζεις την κατάληξη; Αν νιώθεις καλύτερα γνωρίζοντας το πως, τότε δεν θα επιχειρούσες να κάνεις καμία σχέση, δεν θα χαμογελούσες με το πιο χαζό αστείο, δεν θα έκανες καμία νέα αρχή.

Ας υποθέσουμε πως ξέρεις και το που.

Θα μπορούσες να βρεθείς σε δυο μέρη ταυτόχρονα; Αν μπορούσες να ζήσεις χωρίς το πως και το γιατί, τότε ναι. Γιατί το μυαλό σου θα ήταν ελεύθερο να ταξιδεύει χωρίς περιορισμούς. Η ακόμα και αν ήξερες το που, πιο το νόημα να βρεθείς εξαρχής εκεί χωρίς να ζήσεις το ταξίδι της διαδρομής; Γιατί να βαδίσεις στα χνάρια των άλλων και να μην αφήσεις τα δικά σου, μοναδικά αποτυπώματα, στον χάρτη που εσύ έφτιαξες για σένα;