Δεν ξέρω τι λόγια να πω στον εαυτό μου για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα..
Το μονο που ξερω είναι οτι σήμερα χαιρέτησα ενα αγαπημένο μου άτομο που έχασε την μάχη με τον καρκίνο και το μόνο που απαλύνει τον πόνο μου ειναι οτι ξεκουράστηκε και ξέρω πως πηγε σε ένα "καλύτερο μέρος" χωρίς να εχει χίλιες έγνοιες στο μυαλό της. Το τι δεν πρόλαβε να κάνει, η τι δεν πρόλαβε να πεί στα άτομα που αγαπούσε.. Ξερω πως θα είναι ηρεμη απο εδω και περα, δεν θα πονάει, δεν θα υποφέρει... Ειναι πολυ σκληρο και δύσκολο να χάνεις εναν δικό σου άνθρωπο που δεν προλαβες να του δώσεις λιγο κουραγιο στις τελευταίες βδομάδες της ζωης του, η καλύτερα αν δεν είχες εσυ ο ίδιος το κουράγιο να το κανεις, γιατι κακά τα ψέματα δεν μπορεις, όση δύναμη και να έχεις, να βλέπεις το αίμα σου να υποφέρει ετσι. Το μόνο που ήθελε όμως ήταν μια αγκαλιά, και εγώ δεν ήμουν εκεί αν αναζητούσε την δικιά μου, δέν ήμουν εκεί να της κρατήσω το χέρι να την κοιτάξω στα μάτια και της πω συγνώμη έστω και για το απειροελάχιστο λάθος που μπορεί να είχα κάνει στο παρελθόν.. Ξερω πως οτι και να πω η να κάνω δεν πρόκειται τπτ να την φερει πίσω, αλλα θα είναι για πάντα μέσα στην καρδία και το μυαλό μου γιατι έχει χαραχτεί και στα δύο, σαν την γυναίκα που ηταν δίπλα μου, σαν την γυναίκα που με το βλέμμα της και μόνο είχα κατεβάσει το κεφάλι και είχα ζητήσει συγνώμη για την αταξία που είχα κάνει, σαν την γυναίκα που ήταν εκεί να μου εξηγήσει οτι δεν έφταιξα εγω για τον χωρισμό των γονιών μου, σαν την γυναίκα που μου θυμίζει την ομορφιά της παιδικότητας μου,την ομορφιά εκείνου του παιδιού που ονειρευόμουν να γίνω κι όχι εκείνου που μεγάλωσε μέσα απο τα λάθη του, σαν τη γυναίκα που είχε πει "Δεν θα με νικήσει αυτο. Εγω θα το νικήσω...!!!" Να όμως πως ήρθαν τα πράγματα και εγώ το μονο που μπόρεσα να κανω ήταν μια ανθοδέσμη, ένα φιλί, μια νοερή προσευχή, ενα συγνώμη και το τελευταίο αντίο που ψιθύρισα για να είναι συνοδοιπόρος στο ταξίδι σου....
Θα σε θυμάμαι για πάντα
Και θέλω απο "εκεί" ψηλά να με προσέχεις
Αντίο......
