1 εβδομάδα και κάτι.

Όπου και αν πας θα σε ακολουθώ. 

Όπου και αν πάω θα με ακολουθείς.

Ακόμα και αν φύγεις. 

Ακόμα και αν φύγω.

Τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει δυο ανθρώπους. 

Μόνο η λήθη. Και ο χρόνος.

Γιαυτό μην πέσεις στην παγίδα τους.

Και σαν με δεις να φεύγω, θυμήσου την μέρα που με γνώρισες.

Και σαν πας να ξεχάσεις θυμήσου την μέρα που έφυγα.

Και αν με θελήσεις κοίταξε γύρω σου. 

Οι μέρες περνούν γρήγορα και δεν προλαβαίνω.

Προσπαθώ να τρέξω μα κάτι με κάνει και περπατώ αργά.

Και μια φορά στο τόσο δεν θα είναι αρκετή.

Και κάθε τι νέο θα μου θυμίζει τα παλιά. 

Κρατάμε απόσταση για να μην πληγωθούμε η για να μην πληγώσουμε; 

Δεν μιλάμε γιατί δεν έχουμε τι να πούμε 

η γιατί τα λόγια είναι πολλά και δεν ξέρουμε πως να ξεκινήσουμε; 

Αυτοί που μένουν, έχουν τις αναμνήσεις τους τακτοποιημένες.

Αυτοί που φεύγουν όμως, έχουν τις αναμνήσεις τους ανακατεμένες μέσα σε μια βαλίτσα και ένα αντίο συντροφιά για το ταξίδι. 

Θερμή Παράκληση

Άσε με να μείνω κλεισμένος στο σπίτι για μέρες.
Άσε με να συνηθίσω στην απουσία του τώρα.
Άσε με να προετοιμαστώ για το μετά.
Άσε με να κλειδώσω την εξώπορτα που θα με οδηγήσει μακριά.
Άσε με να σου πω αντίο.
Δεν είναι εύκολο.

Άσε με να φύγω και κράτα οτι θες.
Κράτα το πρώτο χαμόγελο που σου χάρισα.
Κράτα όλες εκείνες τις κρυφές σκέψεις και τα όνειρα που έκανα.
Κράτα μια θέση δίπλα σου, σαν χρειαστώ παρέα.
Κράτα μια απόσταση και δείξε πως καταλαβαίνεις η πως νοιάζεσαι.
Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο αυτό που σου ζητώ.

Μονάχα μην με αφήσεις να φύγω κρατώντας με εδώ.
Δεν είναι ανάγκη.
Εδώ θα γυρίζω.
Εδώ θα βρίσκομαι.
Όπου και αν πάω.
Μόνο αυτό σου ζητώ.
Άσε με να φύγω.

Και εγώ θα πάρω μαζί ότι μου έμαθες.
Θα φτιάξω ηλιοβασιλέματα που όμοια τους δεν υπήρξαν
για να στα χαρίσω και αυτά σαν ξαναβρεθούμε.