Η λέξη που ψάχνω είναι δύσκολη.
Μπορείς να με βοηθήσεις;
Εκεί που βλέπω την αρχή της, εμφανίζεται το τέλος της.
Ανοίγεις τα μάτια σου και το φως σε τυφλώνει, και επειδή ακόμα δεν ξέρεις τι φταίει αρχίζεις να κλαις. Ώσπου ακούς μια φωνή τόσο γνώριμη, που παρόλο που την ακούς για πρώτη φορά, ηρεμείς. Ανοίγεις πάλι τα μάτια σου και βλέπεις γύρω σου εκατοντάδες παιδιά, άλλα τόσο ίδια με εσένα και άλλα τόσο μα τόσο διαφορετικά, να περνάνε μια μεγάλη πόρτα, κουβαλώντας στις πλάτες τους τσάντες γεμάτες χρώματα και σχέδια. Είναι μεσημέρι, και σε ξυπνάνε οι χαρούμενες φωνές των γωνιών σου καθώς πέφτουν πάνω σου και σου λένε πόσο περήφανοι είναι που τα κατάφερες και μπήκες στην σχολή που τόσο πολύ, εσύ και όχι εκείνοι, ήθελες. Την επόμενη, ξυπνάς με έναν πονοκέφαλο που όμοιο του δεν έχεις ξανανιώσει. Το πρώτο σου μεθύσι είναι πλέον γεγονός. Έπειτα, ανοίγεις τα μάτια σου και κοιμάστε ακόμα αγκαλιά. Τα χέρια σας και τα πόδια σας είναι μπλεγμένα τόσο σφιχτά, λες και τα δέσατε οι δυο σας με μανία για να μην χωρίσετε ποτέ. Την επόμενη στιγμή, ανοίγεις τα μάτια σου και ακούς πως το αφεντικό σου σε ψάχνει γιατί δεν του παρέδωσες ποτέ την αναφορά στις 14:00 και η ώρα έχει πάει κιόλας 16:00. Και εκεί που αρχίζεις να βλέπεις το πρώτο όνειρο της νύχτας, νιώθεις ένα μικρό πλάσμα να μπαίνει κάτω απο το πάπλωμα σου, να σε παίρνει αγκαλιά και να σου λέει "Δεν μπορώ να κοιμηθώ μόνος μου. Οι αστραπές με τρομάζουν και το τζάμι τρίζει. Μπορώ να κοιμηθώ μαζί σας;" Ο ήχος από το σχολικό και τα ξυπνητήρια που χτυπάνε συνεχώς, σε ξυπνάνε με ένα πλάκωμα στο στήθος και εσύ, πάλι σηκώνεσαι βρίζοντας τον οδηγό που κάνει σαν τρελός για να παραλάβει το παιδί σου και τον εαυτό σου που για ακόμα μια φόρα άργησε στην δουλειά του. Μέσα στην νύχτα σε ξυπνάει το τηλέφωνο, και μια φωνή στην άλλη άκρη να σου λέει πως έκανε ότι μπορούσε, αλλά ήταν πλέον αργά. Πως δεν είχαν αρκετό χρόνο...
Και τώρα, που μπορεί να είναι και η τελευταία φορά που ανοίγεις τα μάτια σου, πες μου αλήθεια, βρήκες την λέξη που έψαχνα;
Και αν ναι, την ευχαριστήθηκες όπως έπρεπε πριν περάσει ο καιρός;
Μπορείς να με βοηθήσεις;
Εκεί που βλέπω την αρχή της, εμφανίζεται το τέλος της.
Ανοίγεις τα μάτια σου και το φως σε τυφλώνει, και επειδή ακόμα δεν ξέρεις τι φταίει αρχίζεις να κλαις. Ώσπου ακούς μια φωνή τόσο γνώριμη, που παρόλο που την ακούς για πρώτη φορά, ηρεμείς. Ανοίγεις πάλι τα μάτια σου και βλέπεις γύρω σου εκατοντάδες παιδιά, άλλα τόσο ίδια με εσένα και άλλα τόσο μα τόσο διαφορετικά, να περνάνε μια μεγάλη πόρτα, κουβαλώντας στις πλάτες τους τσάντες γεμάτες χρώματα και σχέδια. Είναι μεσημέρι, και σε ξυπνάνε οι χαρούμενες φωνές των γωνιών σου καθώς πέφτουν πάνω σου και σου λένε πόσο περήφανοι είναι που τα κατάφερες και μπήκες στην σχολή που τόσο πολύ, εσύ και όχι εκείνοι, ήθελες. Την επόμενη, ξυπνάς με έναν πονοκέφαλο που όμοιο του δεν έχεις ξανανιώσει. Το πρώτο σου μεθύσι είναι πλέον γεγονός. Έπειτα, ανοίγεις τα μάτια σου και κοιμάστε ακόμα αγκαλιά. Τα χέρια σας και τα πόδια σας είναι μπλεγμένα τόσο σφιχτά, λες και τα δέσατε οι δυο σας με μανία για να μην χωρίσετε ποτέ. Την επόμενη στιγμή, ανοίγεις τα μάτια σου και ακούς πως το αφεντικό σου σε ψάχνει γιατί δεν του παρέδωσες ποτέ την αναφορά στις 14:00 και η ώρα έχει πάει κιόλας 16:00. Και εκεί που αρχίζεις να βλέπεις το πρώτο όνειρο της νύχτας, νιώθεις ένα μικρό πλάσμα να μπαίνει κάτω απο το πάπλωμα σου, να σε παίρνει αγκαλιά και να σου λέει "Δεν μπορώ να κοιμηθώ μόνος μου. Οι αστραπές με τρομάζουν και το τζάμι τρίζει. Μπορώ να κοιμηθώ μαζί σας;" Ο ήχος από το σχολικό και τα ξυπνητήρια που χτυπάνε συνεχώς, σε ξυπνάνε με ένα πλάκωμα στο στήθος και εσύ, πάλι σηκώνεσαι βρίζοντας τον οδηγό που κάνει σαν τρελός για να παραλάβει το παιδί σου και τον εαυτό σου που για ακόμα μια φόρα άργησε στην δουλειά του. Μέσα στην νύχτα σε ξυπνάει το τηλέφωνο, και μια φωνή στην άλλη άκρη να σου λέει πως έκανε ότι μπορούσε, αλλά ήταν πλέον αργά. Πως δεν είχαν αρκετό χρόνο...
Και τώρα, που μπορεί να είναι και η τελευταία φορά που ανοίγεις τα μάτια σου, πες μου αλήθεια, βρήκες την λέξη που έψαχνα;
Και αν ναι, την ευχαριστήθηκες όπως έπρεπε πριν περάσει ο καιρός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου