Το γυάλινο κουτί

Η πιο ωραία φυλακή είναι αυτή που χτίζουμε οι ίδιοι για εμάς, δεν το ήξερες;

Η δική μου για παράδειγμα είναι χτισμένη δίπλα στην θάλασσα και μακριά απο την πόλη.

Η δικιά μου φυλακή είναι φτιαγμένη απο γυαλί για να μπορώ να αγναντεύω μέχρι τον ορίζοντα.

Καμιά φορά, όταν έχει φουρτούνα, τα κύματα λερώνουν το γυάλινο κελί μου, και οι διάφανοι τοίχοι του, γεμίζουν με τις σταγόνες της θάλασσας. Όμως δεν με ενοχλεί...

Σαν βγει ο ήλιος, κάθε κηλίδα θα έχει εξαφανιστεί. 

Όπως κάθε τι εξαφανίζεται με τον καιρό. 

Εκτός απο τις αναμνήσεις...

Θα ορκιζόμουν, πως μερικές φορές, έτσι όπως ο ήλιος διαπερνά το γυαλί, τις βλέπω όλες τους εκεί. Μαζεμένες, την μία δίπλα στην άλλη, με φόντο την θάλασσα. 

Και ύστερα χάνονται, και μένει μόνο η θάλασσα.

Πάντα μια θάλασσα. 

Βλέπω τα πάντα, χωρίς να με βλέπει κανείς.

Ακούω τα πάντα χωρίς να με ακούει κανείς.

Νιώθω τα πάντα, χωρίς να με νιώθει κανείς.

Και όλα αυτά μέσα στο γυάλινο κελί μου που είναι χτισμένο δίπλα στην θάλασσα και μακριά απ την πόλη. Που οι διάφανοι τοίχοι  του λερώνονται απο τα κύματα, και ο ήλιος το διαπερνά όπως οι σκέψεις μας διαπερνούν την ψυχή μας.