Το παιχνίδι με τις λέξεις.

Αναρωτιέμαι γιατί γελάς, έτσι, λουσμένος ολόκληρος σιωπή.
Πάντα χόρευες αδιάφορα θυμίζοντας ηττημένο καράβι εξαρχής. Σταμάτα.
Σταμάτα να προσπαθείς να κρύψεις αυτά που φαίνονται στα μάτια σου.
Δυο μάτια γεμάτα κρυφούς κόσμους και μαύρους ουρανούς.
Σκέψου πόσες φορές τραβήξαμε να πάμε σε ίδιους ουρανούς.
Μα εσύ κάπου χάθηκες γιατί ονειρεύτηκες, υπνοβατώντας, το άπιαστο.
Άραγε ικανοποίησες αυτό στο οποίο πόνταρες τις ανάσες μιας ζωής;
Η συνέχισες να χορεύεις αδιάφορα;
Ικανοποίησες το κρυφό σου όνειρο, η όρμισες πάλι ανενόχλητος και έκλεψες το δικό μου;
Κρεμάστηκα στο όνειρο μου, ενώ βάραινε ανεπαίσθητα το ίσως και το σώμα μου.
Πάλεψα αναζητώντας λάθος ιστορίες, το ξέρω.
Μα τώρα περιμένω, ορκισμένος νικητής, ότι σώθηκε.
Τώρα ελπίζω υφαίνοντας τοπία, χαμόγελα, ιστορίες. Ακούς;
Μόνος έφυγα, ρίχνοντας άγκυρες.
Σημάδια για να βρω τον δρόμο και να γυρίσω πίσω.
Πίσω στην αρχή όπου το τέλος θα μοιάζει και πάλι μακρινό.