Ψάξε ψάξε, δεν θα το βρεις.

Τι ψάχνεις να βρεις τέτοια ώρα ψυχή μου;
Τα αυτιά και τα μάτια των ανθρώπων είναι ερμητικά κλειστά.
Τα στόματα τους, απόρθητες σπηλιές που ποτέ δεν θα τις δει το φως του ήλιου.
Τέτοια ώρα ψυχή μου όλοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου
και σαν ξυπνήσουν θα ξεβουλώσουν τα μάτια τα αυτιά και τα στόματα τους για ακόμη μια φορά.
Και θα περιπλανηθούν, πάλι, άσκοπα σε δρόμους αδιάφορους, με ανθρώπους αδιάφορους.
Χωρίς να πάρουν και χωρίς να δώσουν.
Χωρίς να αγγίξουν και χωρίς να αγγιχτούν.
Βλέπεις ψυχή μου οι άνθρωποι νομίζουν πως είναι φτιαγμένοι από γυαλί
και δεν ανέχονται κανενός είδους δαχτυλιές. Θέλουν να είναι μάλλον καθαροί.
Έτσι έμαθαν να ζουν μια ζωή αποστειρωμένη, και σαν τους αγγίξεις ουρλιάζουν
λες και τους κάρφωσες μαχαίρι στην καρδιά. Δεν θέλουν ξένα αποτυπώματα πάνω τους.
Οι άνθρωποι ψυχή μου φοβούνται εκείνους που νιώθουν. Φοβούνται αυτους που δεν μπορούν να δαμάσουν με τα λόγια η τις πράξεις τους.
Γιαυτό μην απορείς που κανείς δεν σε άφησε ποτέ να τον αγγίξεις ψυχή μου.
Σε φοβούνται. Μας φοβούνται.
Σταμάτα να ψάχνεις ψυχή μου, και τότε θα βρεις αυτό που θες.
Όλοι κοιμούνται τώρα.
Μόνο εσύ και εγώ αναζητάμε το άφαντο.
Μόνο εσύ και εγώ ψυχή μου.