Μισάνοιχτη πόρτα σε μισόκλειστο μυαλό.

Γατί συνεχίζεις να έρχεσαι τα βράδια;

Άσε με μια φορά να κοιμηθώ ήρεμα. 

Άσε το μυαλό μου κενό, για ακόμη μια φορά.

Γιατί συνεχίζεις να καταστρέφεις γλυκά τις νύχτες που σε σκέφτομαι; 

Φταίει μάλλον που βρίσκεις την πόρτα μισάνοιχτη, και μπαινοβγαίνεις όποτε σου καπνίσει.

Φταίει μάλλον το οτι εγώ την άφησα μισάνοιχτη και απόψε, γιατί φοβάμαι να κοιμάμαι με την πόρτα κλειστή. Βλέπεις δεν μπόρεσα να συνηθίσω ακόμα την παρουσία της απουσίας σου. 

Ναι. Αυτό είναι. 

Η παρουσία της απουσίας σου είναι το πρόβλημα. Και οτι  δεν μπορώ να κουνηθώ απο την θέση μου. Και πως ότι αρχίσω θα τελειώσει σε εσένα. Φταίει επίσης το μυαλό μου που είναι ακόμα έρμαιο του δικού σου. Φταίει που το δωμάτιο το βράδυ είναι σκοτεινό και κανένας ήχος δεν ακούγεται πέρα απο την σιωπή της παρουσίας σου. Φταίει και το χαμόγελο σου, που οταν κλείνω τα μάτια, έρχεται και αυτό. Ακάλεστο σαν και εσένα. 

Φύγε. 

Φύγε και κλείσε πίσω σου την πόρτα. Κλείδωσε την κιόλας αν μπορείς και πέτα το κλειδί.

Έτσι και αλλιώς θα την βρεις πάλι ανοιχτή σαν επιστρέψεις.