Χωριστές ανατολές

Ξύπνα.

Ξέρω πως κοιμάσαι αλλά θέλω κάτι να σου πω. 

Άσε την αγκαλιά που σε ζεσταίνει για λίγο και σήκω από το κρεβάτι.

Δεν θα σε κουράσω πολύ.

Στο υπόσχομαι.

Θέλω μόνο να βγεις στο μπαλκόνι σου γιατί ξημερώνει. 

Βλέπεις ποτέ δεν προλάβαμε να δούμε μιαν ανατολή παρέα στο μπαλκόνι σου. Τι κρίμα. 

Γιαυτό σε ξύπνησα. 

Για να βγεις στο μπαλκόνι σας, και να δεις την ανατολή. Μαζί μου. 

Έτσι. Σαν να μην μας χωρίζει καμία απόσταση, κανένα παρόν η παρελθόν. 

Σαν να μην μας χωρίζει ούτε και ο ίδιος ο χρόνος.

Γιαυτό σε ξύπνησα. 

Είμαι σίγουρος πως με άκουσες την ώρα που σου έλεγα ξύπνα, και έστω και μακριά μου, άνοιξες τα μάτια σου, χωρίς να ξέρεις το γιατί, και απλά κάθισες να χαζέψεις το λευκό σας ταβάνι.

Ελπίζω μονάχα να άφησες για λίγο το κρεβάτι σας, να σταμάτησες να κοιτάς το λευκό ταβάνι σας, και να βγήκες για λίγο στο μπαλκόνι σας για να δεις τον ήλιο, μαζί μου.

Καλό ξ"ημέρωμα"!