Η θαλασσα μεσα μου.

Εκει που τελειωνει η θαλασσα και αρχιζει ο ουρανος.

Εκει θα κρυψω ολες τι αναμνησεις, τα ονειρα μου και τις σκεψεις μου. Εκει δεν θα μπορεσει να τις βρει κανεις και θα ειμαι ησυχος τα βραδυα, πως κανεις δεν θα τις κλεψει. Θα τις εχω κρυψει εκει που ο ηλιος αγγιζει το νερο και βυθιζεται μεσα του. Και σαν τον ηλιο και αυτες, θα χαθουν μεσα στο απεραντο γαλαζιο. Μετα απο καιρο, και αφου θα εχουν γινει ενα με το νερο της θαλασσας, θα αρχισουν να ταξιδευουν μεσα της, αφου δεν τις ταξιδεψα εγω. Θα γνωρισουν ισως κοσμους που εγω δεν γνωρισα. Και αν τις ξαναβρω μπορει να εχουν να μου πουν και να μου μαθουν πραγματα που εγω δεν ηξερα. Θα εχουν να μου πουν ιστοριες πως καπου εκει εξω, οτι θες γινεται πραγματικοτητα, πως οι ανθρωποι εκει δεν κανουν λαθη, πως η λογικη πορευεται με το συναισθημα. Και υστερα θα παω να κρυφτω και εγω εκει, παρεα με τι σκεψεις, τα ονειρα και τι αναμνησεις μου. Να γινω και εγω ενα με το νερο της θαλασσας ωστε να μπορεσω να ταξιδεψω και εγω και να μαθω οσα δεν εμαθα. Να χαθω σε κοσμους και χρωματα. Να ταξιδεψω για να εχω και εγω μερικες ιστοριες να σου πω οταν ξαναβρεθουμε.