Αμνησία Λέξεων

Ξέχασα τις λέξεις που ήθελα να γράψω.

Τις ξέχασα, και τώρα όλες μου οι λέξεις μετατράπηκαν σε εικόνες. Εικόνες που πέφτουν με δύναμη σε έναν άδειο καμβά και του δίνουν ζωή, και μια φωνή για να βρεθούν οι χαμένες λέξεις που η ψυχή φωνάζει σαν τρελή. Τις ξέχασα, και έμειναν μόνο οι ήχοι αυτών των λέξεων. Σαν τον ήχο της βροχής που πάντα μου θύμιζε εσένα. Τις ξέχασα και έμειναν μόνο τα σημάδια τους πάνω στο λευκό χαρτί, σαν μια ζωγραφιά παιδική, φτιαγμένη με αγάπη απο ένα παιδί, που δεν έχει νιώσει ποτέ του την αγάπη. Τις ξέχασα, γιατί δεν πρόλαβα να τις κλείσω στο δωμάτιο του μυαλού μου και τώρα αυτές γυρνάνε ελεύθερες και περιπλανιόνται στο στόμα μου, στα μάτια και στα αυτιά μου. Έτσι βρήκαν τον χρόνο που δεν βρήκα εγώ, και το έσκασαν για να ζήσουν μακριά απο μένα, να γεμίσουν χρώματα, ανάσες, και αισθήματα. "Έφυγαν για να γυρίσουν πίσω γεμάτες και ολόκληρες, Για να γυρίσουν πίσω έτοιμες. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν "θέλω" και "μπορώ". Αυτό μου είπε το μυαλό μου, και εγώ το πίστεψα.

Έτσι έμεινα εδώ, και ακόμα περιμένω τις λέξεις να γυρίσουν.