Η διαδρομή.

Και αν τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί εξαρχής;
Πως θα μπορούσαμε να πούμε πως συνεχίζουμε;
Πως θα μπορούσαμε να πούμε πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ και η ζωή προχωρά;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρακαλάω όλα να πάνε καλά και τίποτα κακό να μην συμβεί. Πάντα ήθελα τα πράγματα να πάνε έτσι όπως τα είχα ονειρευτεί. Οι πόρτες να ανοίγουν από μόνες τους και να βρίσκομαι στο τέλος της διαδρομής χωρίς να χρειαστεί να τρέξω και να σκοντάψω.
Πόσο εγωιστικό. Πόσο λάθος.
Αυτό που μου έμαθαν τα βιβλία, οι φίλοι και η ζωή είναι πως αν πέσεις πρέπει να μάθεις να σηκώνεσαι, πως δεν πρέπει να τα παρατάς χωρίς προσπάθεια.
Πόσο δύσκολα είναι όλα αυτά όμως στην πράξη; Πόσο δύσκολο είναι να πείσεις το μυαλό σου να προσπαθήσει για αυτά τα μικρά και απλά πράγματα που δεν είσαι σίγουρος πως θα πετύχεις;
Και κάπου εκεί βρίσκεται το μυστικό. Σε αυτή την διαδρομή.
Σε αυτή την μετάβαση από το φαίνεσθαι στο είναι.
Σε αυτά τα μικρά βηματάκια που θα κάνεις στην αρχή.
Εγώ δεν το έχω βρει ακόμα. Είμαι στην αρχή.
Ξέρω πως δεν γίνεται να τα μάθεις όλα από την πρώτη στιγμή.
Πρώτα μαθαίνεις να μπουσουλάς, μετά να περπατάς και ύστερα να τρέχεις. 
Αυτή είναι η σειρά. Σε όλα τα στάδια της ζωής μας.
Όμως σε αυτή την διαδρομή θα βρεις αυτό που ψάχνεις. Αυτό που ψάχνουμε όλοι μας.
Έναν ώμο για να κλάψουμε, έναν θεό για να πιστέψουμε, ένα χέρι να κρατήσουμε και ένα όνειρο για να πιστέψουμε. Ίσως να βρούμε και τον εαυτό μας σε αυτή την διαδρομή, καθισμένο κάπου στα μισά, και μόλις μας δει να μας χαμογελάσει και να μας πει:
"Σε περίμενα. Ήξερα πως θα έρθεις. Ήξερα πως θα με έβρισκες. Και τώρα ας συνεχίσουμε μαζί."