Φως. Σκοτάδι. Φως.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια σου. Μια φορά αρκεί.

Φως. Σκοτάδι. Φως.

Μια φορά είναι αρκετή για να καταλάβεις πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Τα χρόνια. Εσύ. Όλα γίνονται χωρίς να το καταλάβεις και όταν φτάσει η στιγμή να το καταλάβεις θα έχει περάσει ο καιρός. Θα έχουν περάσει τα χρόνια. Θα έχεις περάσει και εσύ. Τόσο γρήγορα και απλά, όπως ανοιγοκλείνεις και τα μάτια σου. 

Άν είχα την δυνατότητα δεν θα ανοιγόκλεινα ποτε τα βλέφαρα μου λοιπόν. Και αυτο γιατί δεν θα ήθελα να χάνω, ακόμα και αυτα τα απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, τίποτα. Θα ήθελα να μην βρισκόμουν ποτέ μου στο σκοτάδι. Όχι γιατι φοβάμαι το σκοτάδι. Πιο πολύ φοβάμαι την άγνοια, γιαυτό. Δεν θέλω να μην ξέρω τι συμβαίνει. Δεν θελω να μην ξέρω τι κάνω. Εσκεμμένα ή όχι. Δεν θέλω να περνάει ο χρόνος και να μην τον προλαβαίνω. Δεν θέλω να ξεχάσω. Πολλά τα θέλω. Λίγος ο χρόνος. Μια δικαιολογία είναι και τίποτα παραπάνω. Μια μονάδα μέτρησης, αυτό και μόνο αυτό. 

Φάσκω και αντιφάσκω. Από το ένα θέμα πάω στο άλλο. Είναι πολλά αυτα που θέλω να πω και φοβάμαι πως αν δεν το κάνω θα τα ξεχάσω. Ήδη ξεχνάω. Κάνω πράγματα που αν σκεφτόμουν απο πριν δεν θα είχα κάνει. Μου αρέσει να μένω στο σκοτάδι. Ο χρόνος τελικά περνάει και εγώ δεν τον προλαβαίνω. Δεν τον κυνηγάω. Τα θέλω μου είναι πολλά όμως τα πρέπει είναι ακόμα περισσότερα. Δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε τίποτα πια. Πόσο "προβληματικός και περίπλοκος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος τελικά; Ποσό "προβληματικός" μπορεί να είμαι και εγώ; Δεν ξέρω. Μάλλον αρκετά. Ξέρω όμως τι φταίει.

Φταίει ο χρόνος που τρέχει.

Φταίει που ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και χάνομαι.