Στο μετρό.
Εκεί θέλω να πάω και να κάτσω μια μέρα για ώρες.
Σε αυτές τις θέσεις που υπάρχουν στις αποβάθρες για να κάθεσαι οταν περιμένεις τον συρμό. Να κάτσω και απλά να κοιτάζω τον κόσμο που τρέχει για να προλάβει. Τι; Μήπως και εκείνοι γνωρίζουν γιατί τρέχουν; Τρέχουν επειδή τρέχει και ο χρόνος. Εκείνος φεύγει εμείς μένουμε.Τον βλέπουμε απλά να απομακρύνεται. Και μετά αναρωτιόμαστε: "Μήπως ήρθα νωρίς; Μήπως ήρθα αργά; Μήπως άργησε ο ίδιος ο χρόνος;" Ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση. Η ώρα περνάει και όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται και φεύγει. Σε κοιτάει, κάθεται δίπλα σου, σου χαμογελά απο ευγένεια και έπειτα χάνεται μέσα στον υπόλοιπο κόσμο. Και μετά μένεις μόνος σου. Μέσα στον άδειο σταθμό. Να περιμένεις το επόμενο τρένο. Για να σε πάει εκεί που θες. Η εκεί που θέλει αυτό;
Μάλλον θα σε πάει όπου θέλει αυτο, αφού η πορεία είναι ήδη προκαθορισμένη.
"Μια πορεία που είναι ήδη προκαθορισμένη" ... Πόσο περίεργο ακούγεται αυτό; Μπαίνεις σε ένα τρένο που κάποιος άλλος έχει ήδη διαλέξει την πορεία του για εσένα. Το ξέρεις και όμως εσύ δεν κάνεις τίποτα. Άντε το πολύ πολύ να κατέβεις σε μια άλλη στάση. Και; Τι θα καταφέρεις; Τίποτα.
Και σε άλλη στάση θα κατέβεις, και δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί που θες να πας.
Έτσι είναι και η ζωή. Σαν το μετρό και αυτή που έχει στάνταρ διαδρομή και στάσεις. Ξεκινάς απο την αφετηρία για να φτάσεις στο τέρμα, το αν θα τα καταφέρεις εξαρτάται απο εσένα. Και απο τις επιλογές που θα κάνεις. Θα ερωτευτείς τον συνταξιδιώτη σου, θα δώσεις μερικά ψιλά σε εκείνον που θα σου ζητήσει ελεημοσύνη για να πάρει μια τυρόπιτα να φάει, θα γελάσεις με τον τρελό που μονολογεί στην άλλη άκρη και τα βάζει με θεούς και δαίμονες. Θα κάτσεις δίπλα σε αγνώστους, θα σε ακουμπήσουν και θα τους ακουμπήσεις τυχαία, για κλάσματα δευτερολέπτου, και πίστεψε με ισως, λεω ίσως, θα έχεις πιο πολλά να θυμάσαι απο αυτούς που περνάνε και ακουμπάνε τυχαία και ύστερα φεύγουν.
"Τερματικός σταθμός. Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να αποβιβαστούν απο τον συρμό"
Εκεί θέλω να πάω και να κάτσω μια μέρα για ώρες.
Σε αυτές τις θέσεις που υπάρχουν στις αποβάθρες για να κάθεσαι οταν περιμένεις τον συρμό. Να κάτσω και απλά να κοιτάζω τον κόσμο που τρέχει για να προλάβει. Τι; Μήπως και εκείνοι γνωρίζουν γιατί τρέχουν; Τρέχουν επειδή τρέχει και ο χρόνος. Εκείνος φεύγει εμείς μένουμε.Τον βλέπουμε απλά να απομακρύνεται. Και μετά αναρωτιόμαστε: "Μήπως ήρθα νωρίς; Μήπως ήρθα αργά; Μήπως άργησε ο ίδιος ο χρόνος;" Ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση. Η ώρα περνάει και όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται και φεύγει. Σε κοιτάει, κάθεται δίπλα σου, σου χαμογελά απο ευγένεια και έπειτα χάνεται μέσα στον υπόλοιπο κόσμο. Και μετά μένεις μόνος σου. Μέσα στον άδειο σταθμό. Να περιμένεις το επόμενο τρένο. Για να σε πάει εκεί που θες. Η εκεί που θέλει αυτό;
Μάλλον θα σε πάει όπου θέλει αυτο, αφού η πορεία είναι ήδη προκαθορισμένη.
"Μια πορεία που είναι ήδη προκαθορισμένη" ... Πόσο περίεργο ακούγεται αυτό; Μπαίνεις σε ένα τρένο που κάποιος άλλος έχει ήδη διαλέξει την πορεία του για εσένα. Το ξέρεις και όμως εσύ δεν κάνεις τίποτα. Άντε το πολύ πολύ να κατέβεις σε μια άλλη στάση. Και; Τι θα καταφέρεις; Τίποτα.
Και σε άλλη στάση θα κατέβεις, και δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί που θες να πας.
Έτσι είναι και η ζωή. Σαν το μετρό και αυτή που έχει στάνταρ διαδρομή και στάσεις. Ξεκινάς απο την αφετηρία για να φτάσεις στο τέρμα, το αν θα τα καταφέρεις εξαρτάται απο εσένα. Και απο τις επιλογές που θα κάνεις. Θα ερωτευτείς τον συνταξιδιώτη σου, θα δώσεις μερικά ψιλά σε εκείνον που θα σου ζητήσει ελεημοσύνη για να πάρει μια τυρόπιτα να φάει, θα γελάσεις με τον τρελό που μονολογεί στην άλλη άκρη και τα βάζει με θεούς και δαίμονες. Θα κάτσεις δίπλα σε αγνώστους, θα σε ακουμπήσουν και θα τους ακουμπήσεις τυχαία, για κλάσματα δευτερολέπτου, και πίστεψε με ισως, λεω ίσως, θα έχεις πιο πολλά να θυμάσαι απο αυτούς που περνάνε και ακουμπάνε τυχαία και ύστερα φεύγουν.
"Τερματικός σταθμός. Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να αποβιβαστούν απο τον συρμό"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου