Ακομα να φτασεις στα αστερια;

 Καποτε σε εναν σκοτεινο ουρανο, αναμεσα στα υπολοιπα χιλιαδες αστερια, ζουσαν δυο μικρα  αστερια σαν ολα τα αλλα που ετυχε να ερωτευτουν. Η αποσταση μεταξυ τους μεγαλη, ατελειωτη και αβασταχτη. Αυτα τα δυο ερωτευμενα αστερια λοιπον ηταν τοποθετημενα μακρια, πολυ μακρια το ενα απο το αλλο. Ποτε δεν καταφεραν να συναντηθουν. Ισως γιατι το ενα βρισκοταν σε μια αλλη διασταση, σε εναν αλλο ουρανο, αλλα το φως του καταφερε να τυφλωσει το αλλο, και να το κλεισει μεσα σε μια χρυση φυλακη. Ισως το ενα ποτε δεν μπορεσε να δει το αλλο, γιατι το φως των αλλων αστεριων το μπερδευαν. 
Ολα αυτα ομως δεν εχουν σημασια... Και ξερεις γιατι; 
Γιατι βρισκοντουσαν και τα δυο στον ιδιο ουρανο. Γιατι οση αποσταση και αν τα χωριζε, ακομη και σε διαφορετικη διασταση να βρισκοντουσαν, ηξεραν οτι καπου ενα αστερι ζει και φωτιζει τον κοσμο για αυτα. Οτι και αν τα εμποδιζε να βρεθουν η να δουν το εναν το αλλο δεν τα ενοιαζε. Ηξεραν πως βρισκονται εστω στον ιδιο ουρανο.

Ο καιρος ομως περασε. Αστερια επεφταν καθε βραδυ απο τον σκοτεινο ουρανο, ζηλευοντας των ερωτα των δυο μικρων αστρων. Ωσπου στο τελος ειχαν μεινει μονο αυτα. Τοτε χωρις το φως των υπολοιπων αστεριων καταφερε να δει το ενα το αλλο. "Δεν σου αξιζω. Εσυ αξιζεις να βρισκεσαι σε εναν ουρανο πολυ καλυτερο απο αυτον εδω" ειπε το ενα αστερι που ειχε φυλακισει το αλλο στην χρυση του φυλακη. Το μικρο αστερι δεν μιλησε. Απλα εμεινε να κοιταει μια τον αδειο σκοτεινο ουρανο, και μια το αστερι που το ειχε μαγέψει με το δυνατο του φως. "Πως μπορεις να μου λες κατι τετοιο;" του ειπε, και ενιωσε το φως να σβηνει μεσα του ξαφνικα, τοσο ξαφνικα οπως επαψε και στα ματια του να ακτινοβολει και ο ερωτας του. Σιωπη.

Τα δυο αστερια εμειναν να κοιτουν το ενα το αλλο, χωρις να μιλουν. Απλα στεκοντουσαν το ενα απεναντι στο αλλο. Δυο φωτεινα αστερια στον μαυρο και σιωπηλο ουρανο. Τα χρονια περασαν.
Αρχισαν να χανουν την δυναμη τους. Το φως που προερχοταν απο μεσα τους αρχισε να σβηνει. Στην αρχη αργα και μετα γρηγορα. Οταν ενα βραδυ, χωρις αιτια, το ενα αρχισε να πεφτει. Το φως μεσα του ειχε χαθει εντελως. Δεν μπορουσε τιποτα πλεον να το κρατησει ψηλα στον ουρανο. Αρχισε να πεφτει λοιπον, και να στροβιλιζεται μεσα στη νυχτα. Το αλλο αστερι που ηταν ακομα εκει ψηλα, δεν εκανε τιποτα για να το βοηθησει.  Απλα το εβλεπε να πεφτει.

Η πτωση δεν ειχε τελειωμο για το αστερι. Επεφτε χωρις να ξερει την συνεχεια. Και ομως ενιωθε καλα. Δεν το ενοιαζε που θα κατεληγε. Ενιωθε ελευθερο. Ειχε δραπετευσει απο την χρυση φυλακη που το ειχαν κλεισει. Αλλα και παλι ενωθε φυλακισμενο. Αν και το φως απο μεσα του ειχε χαθει, οσο απομακρυνοταν απο τον ερωτα του, οσο απομακρυνοταν απο τον παλιο του ουρανο, ενιωθε μεσα του παλι να ξαναγεννιεται ενα φως απο το πουθενα, με αποτελεσμα η ταχυτητα της πτωσης του σιγα σιγα επιβραδυνοταν.

Μεχρι που σταματησε να πεφτει. Μεχρι που αρχισε να βγαινει παλι φως απο μεσα του. 
Οταν κοιταξε γυρω του βρισκοταν σε εναν αλλο ουρανο. Με χιλιαδες αστερια και παλι. Ολα ηταν φωτεινα. Ολα ακτινοβολουσαν για αυτο. Ηταν τα αστερια που ειχαν πεσει χρονια πριν, απο εκει που βρισκοταν. Και εκεινο ενιωσε παλι ερωτευμενο. Οχι με καποιο συγκεκριμενο αστερι, αλλα με ολα τα αστερια που ηταν εκει μαζι του.  Τα ειχε καταφερει. Ποτε ξανα δεν θα εχανε το φως απο μεσα του, ποτε ξανα δεν θα επεφτε σε εναν αλλο ουρανο. 

Ειχε καταλαβει πως δεν επρεπε μονο να ζει και να ακτινοβολει για ενα και μονο αστερι. Αλλα για ολα αυτα που βρισκονται μαζι του, στον ιδιο ουρανο, και του κρατανε συντροφια.