Τα post it που ηταν κολλημένα στο ταβάνι

Ένα τραγούδι που επαναλαμβάνεται. 

Ένα τραγούδι που επαναλαμβάνεται χωρίς σκοπό και νόημα. Ηχεί μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο. Λευκό. Χωρίς πόρτες, παράθυρα η διακοσμητικά. 

Μόνο στα ταβάνι υπάρχουν κολλημένα εκατοντάδες κίτρινα post it. "Τα όνειρά μου θα είναι." Γραμμένα με μικρά γράμματα. Για να μην μπορεί κανείς να τα διαβάσει. Για να μην μπορεί κανείς να με κοροϊδέψει. Για να μην μπορεί κανείς να τα φτάσει. Ούτε και εγώ μπορώ πλέον. Γιατί τα έβαλα τόσο ψηλά; Μάλλον θα ήξερα οτι τα μεγάλα όνειρα είναι για εκείνους που έχουν δύναμη και θέληση για να τα κατακτήσουν.  Η τα έβαλα ψηλά γιατί εκει ήταν η θέση τους. Ανάμεσα στα αστέρια.

Είναι τόσα πολλά που το ταβάνι είναι κίτρινο. Ένας ουρανός γεμάτος όνειρα. Κίτρινα όνειρα. 

Όνειρα που ποτε δεν θα κάνω πραγματικότητα. 

Όνειρα που θα μείνουν για πάντα κολλημένα στο ταβάνι.

Η μουσική δυναμώνει. Αλλάζει ρυθμό και γίνεται πιο ωμή. Σαν τους ανθρώπους. Σαν τα αγρίμια που κυνηγάνε για να ζήσουν. Έτσι είμαστε και εμείς, αγρίμια. Πολλά αγρίμια μαζί που θέλουν να φάνε για να ζήσουν, που θέλουν να φτάσουν τα όνειρα τους. Πολλά αγρίμια μαζί μέσα σε ένα λευκό δωμάτιο. Η κατάληξη όμως είναι γνωστή.. Το ένα αγρίμι θα φάει το άλλο για να επιβιώσει, για να φτάσει τα όνειρα του.. Μια "σφαγή" κάτω απο όνειρα σηματοδοτεί τη θυσία. Τις θυσίες που επιβάλλεται να κάνεις για να φτάσεις το όνειρο σου. Τώρα το δωμάτιο είναι κόκκινο και κίτρινο. 

Κόκκινο απο το αίμα στο πάτωμα , κίτρινο απο τα post it με τα ονειρα στο ταβάνι.

Το σκηνικό αλλάζει.

Ένας μεγάλος δρόμος. Στην μια άκρη εγώ στην άλλη, τι;

Στην άλλη άκρη ότι ποθώ. Έρωτας, φιλία, οικογένεια, στόχοι και τα post it με τα όνειρα μου.

Αρχίζω να τρέχω. Τρέχω, τρέχω μα η απόσταση όλο και μεγαλώνει. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος εγώ, αν τα όνειρα μου απομακρύνονται απο εμένα, η αν πρέπει να τρέξω ακόμα γρηγορότερα. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν, η απόσταση δεν είναι τόσο μεγάλη. 

Σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορώ να αγγίξω αυτά που θέλω απλά κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος τους. 

Ο δρόμος χάνεται κάτω απο τα πόδια μου. Και εγώ συνεχίζω να τρέχω. Στον αέρα.

Το λευκό δωμάτιο με τα post it στο ταβάνι, και τα αγρίμια φαντάζει παράδεισος, σε σχέση με αυτό.

Σκοτάδι. Αδιαπέραστο, πυκνό και πιο μαύρο απο τον Έρεβο. Με πνίγει.

 

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ, πόσα βράδια δεν κοιμήθηκα για να συντηρήσω και να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου.  Ίσως κάποτε τα post it που κόλλησα στο ταβάνι, μπορέσουν να φτάσουν σε εμένα. Ίσως κάποιος άλλος τα φτάσει για μένα. Και μου τα στείλει. Ίσως μου τα φέρει εκείνος που θα κάνει τα όνειρά μου δικά του. Δεν θα τα έχει κλέψει, απλά εγώ θα έχω παραιτηθεί.

Ίσως λοιπόν μου τα στείλει, για να μπορέσω και εγώ έστω και για μια στιγμή να τα κρατήσω στα χέρια μου. Να κρατήσω τα όνειρα μου, που πλέον θα ανήκουν κάπου αλλού.

\