Η κίτρινη ζακέτα

Τελευταία θέση δεξιά, δίπλα στο παράθυρο. Γαλαρία. 

Ενα λεωφορείο γεμάτο απο άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους. 

Κανείς δεν γνωρίζει κανέναν. Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί τα προβλήματα και τις χαρές κανενός. Μόνο αν τους κοιτάξεις στα μάτια, εκείνη την στιγμή που διασταυρώνονται τα βλέμματα και ανοίγετε ενας κόσμος χαώδης, ισως μπορέσεις να πάρεις μια ιδέα. 

Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. 

Και όμως είσαι και εσύ εδώ. 

Βρίσκεσαι στο τραγούδι που ακούω συνέχεια απο την ώρα που σε άφησα. Βρίσκεσαι στα ρουθούνια μου και στο άρωμα σου που συνεχίζει να τσακίζει καθε εκατοστό της ύπαρξής μου. Βρίσκεσαι εδώ. 

Και ας σε άφησα πίσω. Και ας μας χωρίζουν απο αύριο και εγω δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα. 

Μπορώ ακόμα να σε αισθανθώ δίπλα μου. 

Και αυτη η ζακέτα, είναι λες και έχει απορροφήσει όλα τα συναισθήματα, όλες τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Σαν να θέλει να με κάνει να μην ξεχάσω τίποτα. Και το καταφέρνει.

Οχι πως και η κίτρινη ζακετα μου να μην ήταν θα μπορούσα να ξεχάσω. 

Δεν ξερω τι θα γίνει στην πορεία. Δεν με νοιάζει τι θα γίνει.

Εγω σήμερα θα κοιμηθώ αγκαλιά με την κίτρινη ζακέτα μου.

Και αυτό μου αρκεί.

Καληνύχτα και καλό ταξίδι.

Και να θυμάσαι πως ο ουρανός ηταν, είναι και θα είναι πάντα μπλε.