Ναι. Έτσι είμαι.
Το λέει και το όνομα μου στο τουίτερ άλλωστε: "ειμαι καταθλιπτικος".
Δέν ξέρω αν γεννήθηκα έτσι, αν έγινα στην πορεία η αν έδωσα στον εαυτό μου αυτό το επίθετο για να μπορώ να αντλώ δύναμη απο αυτή την κατάσταση. Θα μου πείς λίγοι είναι αυτοί που παίρνουν δύναμη απο κάτι τέτοιο τόσο σοβαρό ίσως.. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν καταφύγιο. Καταφύγιο απο τον κόσμο, τον πόνο, ισως την αλήθεια και μερικές φορές απο τον ίδιο μου τον εαυτό. Πόσο δύσκολη είναι η αλήθεια και πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να την επωμιστούν αλήθεια? Γιαυτό και εγώ χάνομαι. Κλεισμένος σε ένα σπίτι ακούγοντας μουσική και γράφοντας ότι μου κατέβει στο κεφάλι. Αδιαφορώ πλέον αν αυτά που γράφω θα πρεπέι να είναι καλογραμμένα για να μου πεί ο άλλος το "μπράβο". Απλα τα γράφω για να μην τα έχω μέσα μου.
Και αυτό το "μέσα" πόσα ακόμα να χωρέσει? Ποσες χιλιάδες συναισθήματα και αναμνήσεις μπορεί ακόμα να κρατήσει χωρίς να σπάσει κάποια στιγμή, με αποτέλεσμα να φύγουν όλα, και να μείνω κενός? Και μετά? Μετά τι? Έχω νιώσει μια φορά κενός και ίσως είναι το χειρότερο συναίσθημα. Νομίζεις για μερικά λεπτά, μπορεί και ώρες, πως τίποτα δεν έχει νόημα. πως τίποτα δεν ειναι το ίδιο και ποτέ δεν θα είναι το ίδιο ξανα. Γιατί να σηκωθείς απο το κρεβάτι αφού όλος ο κόσμος για σένα βρίσκεται στο ταβάνι που κοιτάς για ώρες?
Πάντα ήμουν αυτός που θα δώσει τα πάντα. Σε όλους. Απο συμβουλές μέχρι και ζάχαρη στον γείτονα επειδή του τελείωσε και είναι Κυριακή. Ποτέ δεν έβαλα τον εαυτό μου πάνω απο κάποιον άλλον. Δεν με ένοιαζε να πονάω εγώ, αν οι γύρω μου ήταν καλά, αν μπορούσαν έστω να χαμογελάσουν εγώ θα ήμουν καλά, και ας μην ήμουν καλα, εσωτερικά.
Και τώρα? Τώρα που για μια φορά, μετά απο καιρό, τα πράγματα πάνε έτσι όπως τα ήθελα γιατί φτάνω πάλι στο ίδιο σημείο? Έχω ακούσει να μου λένε ¨μην κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη". Το θέμα δεν είναι πως τέλειωσε. Δεν θα τελειώσει έτσι απλά. Το θέμα είναι πως χαμογελάω και κλαίω για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Γιατι οι καταστάσεις δεν με αφήνουν να το χαρώ και να το αξιοποιήσω στο 100% των δυνατοτήτων μου.
Ναι ναι, ξέρω πως φάσκω και αντιφάσκω οπως μου είπε και μια φίλη με τα λεγόμενά μου, άλλα ο γραπτός λόγος δεν είναι τόσο εύκολος να κατανοηθεί, ούτε να καταλάβεις τις σκέψεις του άλλου.
Όταν ο μόνος τρόπος έκφρασης είναι ένας υπολογιστής για να πεις όσα δεν μπορείς με λόγια είναι αναμενόμενο να μην γίνεσαι κατανοητός.
Πραγματικά δεν ξέρω αν κάνω κάτι λάθος. Έχω φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι δέκα φορές παραπάνω κάθε τι που θα κάνω η θα πώ, για να μην πληγώσω τον άλλον, ακόμα και αν είναι μια χαζομάρα, το πιο απλό πράγμα. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω το πως δουλεύουμε εμείς οι άνθρωποι. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω γιατί ονομάζω τον εαυτό μου "καταθλιπτικο". Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω αν φταίω εγώ, ο κόσμος, η ο ωροσκόπος μου. Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν θα αφήσω ποτέ αυτο το καταφύγιο που ονομάζω "κατάθλιψη".
Γιατι για εμένα προσωπικά λειτουργεί θεραπευτικά μερικές φορές. Μέσα εκεί μπορώ να βρω τον εαυτό μου, που μερικές φορές με αφήνει μόνο μου να προσπαθώ και πάει και κρύβεται στα μικρά ανθεκτικά τσιμεντένια δωματιάκια περιμένοντας τις βόμβες να πέσουν και να ρημάξουν την ήδη άδεια γη πάνω απο το κεφάλι του.
Το λέει και το όνομα μου στο τουίτερ άλλωστε: "ειμαι καταθλιπτικος".
Δέν ξέρω αν γεννήθηκα έτσι, αν έγινα στην πορεία η αν έδωσα στον εαυτό μου αυτό το επίθετο για να μπορώ να αντλώ δύναμη απο αυτή την κατάσταση. Θα μου πείς λίγοι είναι αυτοί που παίρνουν δύναμη απο κάτι τέτοιο τόσο σοβαρό ίσως.. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν καταφύγιο. Καταφύγιο απο τον κόσμο, τον πόνο, ισως την αλήθεια και μερικές φορές απο τον ίδιο μου τον εαυτό. Πόσο δύσκολη είναι η αλήθεια και πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να την επωμιστούν αλήθεια? Γιαυτό και εγώ χάνομαι. Κλεισμένος σε ένα σπίτι ακούγοντας μουσική και γράφοντας ότι μου κατέβει στο κεφάλι. Αδιαφορώ πλέον αν αυτά που γράφω θα πρεπέι να είναι καλογραμμένα για να μου πεί ο άλλος το "μπράβο". Απλα τα γράφω για να μην τα έχω μέσα μου.
Και αυτό το "μέσα" πόσα ακόμα να χωρέσει? Ποσες χιλιάδες συναισθήματα και αναμνήσεις μπορεί ακόμα να κρατήσει χωρίς να σπάσει κάποια στιγμή, με αποτέλεσμα να φύγουν όλα, και να μείνω κενός? Και μετά? Μετά τι? Έχω νιώσει μια φορά κενός και ίσως είναι το χειρότερο συναίσθημα. Νομίζεις για μερικά λεπτά, μπορεί και ώρες, πως τίποτα δεν έχει νόημα. πως τίποτα δεν ειναι το ίδιο και ποτέ δεν θα είναι το ίδιο ξανα. Γιατί να σηκωθείς απο το κρεβάτι αφού όλος ο κόσμος για σένα βρίσκεται στο ταβάνι που κοιτάς για ώρες?
Πάντα ήμουν αυτός που θα δώσει τα πάντα. Σε όλους. Απο συμβουλές μέχρι και ζάχαρη στον γείτονα επειδή του τελείωσε και είναι Κυριακή. Ποτέ δεν έβαλα τον εαυτό μου πάνω απο κάποιον άλλον. Δεν με ένοιαζε να πονάω εγώ, αν οι γύρω μου ήταν καλά, αν μπορούσαν έστω να χαμογελάσουν εγώ θα ήμουν καλά, και ας μην ήμουν καλα, εσωτερικά.
Και τώρα? Τώρα που για μια φορά, μετά απο καιρό, τα πράγματα πάνε έτσι όπως τα ήθελα γιατί φτάνω πάλι στο ίδιο σημείο? Έχω ακούσει να μου λένε ¨μην κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη". Το θέμα δεν είναι πως τέλειωσε. Δεν θα τελειώσει έτσι απλά. Το θέμα είναι πως χαμογελάω και κλαίω για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Γιατι οι καταστάσεις δεν με αφήνουν να το χαρώ και να το αξιοποιήσω στο 100% των δυνατοτήτων μου.
Ναι ναι, ξέρω πως φάσκω και αντιφάσκω οπως μου είπε και μια φίλη με τα λεγόμενά μου, άλλα ο γραπτός λόγος δεν είναι τόσο εύκολος να κατανοηθεί, ούτε να καταλάβεις τις σκέψεις του άλλου.
Όταν ο μόνος τρόπος έκφρασης είναι ένας υπολογιστής για να πεις όσα δεν μπορείς με λόγια είναι αναμενόμενο να μην γίνεσαι κατανοητός.
Πραγματικά δεν ξέρω αν κάνω κάτι λάθος. Έχω φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι δέκα φορές παραπάνω κάθε τι που θα κάνω η θα πώ, για να μην πληγώσω τον άλλον, ακόμα και αν είναι μια χαζομάρα, το πιο απλό πράγμα. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω το πως δουλεύουμε εμείς οι άνθρωποι. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω γιατί ονομάζω τον εαυτό μου "καταθλιπτικο". Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω αν φταίω εγώ, ο κόσμος, η ο ωροσκόπος μου. Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν θα αφήσω ποτέ αυτο το καταφύγιο που ονομάζω "κατάθλιψη".
Γιατι για εμένα προσωπικά λειτουργεί θεραπευτικά μερικές φορές. Μέσα εκεί μπορώ να βρω τον εαυτό μου, που μερικές φορές με αφήνει μόνο μου να προσπαθώ και πάει και κρύβεται στα μικρά ανθεκτικά τσιμεντένια δωματιάκια περιμένοντας τις βόμβες να πέσουν και να ρημάξουν την ήδη άδεια γη πάνω απο το κεφάλι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου