Ενα μέρος, για να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα.

Γεννήθηκα. Μεγάλωσα. Σε γνώρισα. 
Ένας δρόμος χωρίς στροφές, ανηφόρες και μέρη να ξεκουραστείς απο την πορεία σου.
Το ταξίδι μας μικρο, το εχω ξεχάσει σχεδον. Αλλα σε θυμάσαι.
Ναι σε θυμάμαι καθαρά, σαν αυτα που θες να ξεχάσεις και δεν μπορείς.
Θυμάμαι που μου έλεγες: "Μην τρέχεις. Περπάτα αργά και έχε τα μάτια σου ανοιχτά. Χάνεις την ομορφιά της διαδρομής. Αν ομως σκοντάψεις και πέσεις στην πορεία, θα είμαι εδω να σου δώσω το χέρι μου." 
Αυτά ηταν λόγια του αέρα. Ο αέρας πήρε τα λόγια σου, πήρε και εσένα με τον καιρό.
Αν δεν θυμάσαι δεν πειραζει. Είμαι εγω εδώ για να σου θυμίσω τι έγινε μετά. Λίγο πριν το τέλος. 

Θυμάσαι μια μέρα που σου είπα "Φεύγω";
Δεν με ρώτησες ποτέ για που το έβαλα. Για που ξεκίνησα να πάω. Δεν σε ένοιαζε. Ετσι μου έδειξες.
Δεν με ρώτησες ποτε το γιατί. Γιατί επέλεξα να βαδίσω ενα καινούργιο μονοπάτι. Γιατί αποφάσισα να φύγω.
Γιατι δεν με ρώτησες αν θέλω να μείνω; Και αν δεν ήθελα γιατί δεν με εμπόδισες για να μην φύγω;
Έτσι ήσουν. Η ετσι είχες γεννηθεί. Μην μπορώντας να συμβαδίσεις με τις συντεταγμένες μιας διαδρομής.
Οι σκέψεις, σου τρυπάνε το μυαλό. Τα αισθήματα τσακίζουν την ψυχή σου. Τα θέλω επικρατούν των τρέπει.
Η ρουτίνα αρχίζει να διαβρώνει την καθημερινότητα. 
Καμία "Καλημέρα", "Καληνύχτα" και κανένα "Σ'αγαπω" δεν ηχεί όπως πρώτα στα αυτιά μου.
Πριν καν γεννηθούν, πεθαίνουν.

Δεν έμεθες ποτέ την κρυφή μου επιθυμία.
Δεν έμαθες ποτέ οτι ήθελα να έρθεις μαζί μου. Σε ενα καινούργιο ταξίδι. Μόνο για εσενα και εμένα.
Σε έναν δρόμο με στροφές, ανηφόρες και μέρη για να σταματάς να δεις το ηλιοβασίλεμα.
Έμεινες εκει, κοιτάζοντάς με να φεύγω. Δεν με ρώτησες που παω. 
Δεν με νοιάζει αν θα εχω ενα χέρι να πιαστώ αν πέσω. Θα μάθω να σηκώνομαι μόνος μου.
Δεν θα περπατάω. Θα τρέχω. Όπως τρεχει και η ζωή, και θα πιάσω το δικό της χέρι. Ας με πάει οπου θέλει.

Έφυγα για να πάω εκεί. Εκεί που τελειώνει το ουράνιο τόξο. 
Εκεί που όλα ειναι μαύρα και άσπρα. Όπως και οι μέρες μακρυά σου. Θα τις κάνω ομως γκρί. Ακους;
Εκεί που η ρουτίνα φαντάζει λέξη αφύσικη. Κάθε λεπτό βλέπεις να γεννιέται μπρος στα μάτια σου κατι καινούργιο.
Το βλέπεις να μεγαλώνει, να αλλάζει μορφές. Φίλοι, έρωτες, εχθροί, γονείς. Μια καινούργια ζωή.
Θα πορευτώ μαζί τους, αφού εσύ δεν διάλεξες να είσαι στο πλάι μου, με διάλεξαν αυτοί.
Μείνε πίσω. Γίνε ένα με το μαύρο και το άσπρο. Σαν τις μάσκες των μίμων. 
Ανέκφραστες. Ψυχρές.

Και όταν κουραστώ θα κάτσω σε ένα απο αυτά τα μέρη που μπορείς και βλέπεις το ηλιοβασίλεμα.
Κρίμα να μην είσαι και εσύ μαζί μου. 
Ποτέ δεν είδαμε το ηλιοβασίλεμα μαζι. Ηταν επιλογή σου. Και τότε, και τώρα. Πάντα θα είναι.
Θα κάτσω εκεί. για ώρες. Ίσως και για χρόνια, και θα αναπολώ την διαδρομή. Λυπάμαι.
Λυπάμαι που δεν πρόλαβες να δεις το ηλιοβασίλεμα και σε λίγο ο ήλιος δύει. 
Σκοτεινιάζει και αρχίζει να κάνει κρύο.

Θα βρίσκομαι εκεί και θα μονολογώ. Για εμένα, για εσένα, για τους άλλους. 
Για την ζωη που πέρασε και με βρήκε να περιπλανιέμαι σε εναν δρόμο.
Με στροφές, ανηφόρες και μερη για να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα. Ηταν όμως επιλογή μου το ταξίδι αυτο.
Δεν έμεινα σε εναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Ήθελα να δω το ηλιοβασίλεμα.
Και τα κατάφερα.

Πέρασαν βράδια και βράδια περιμένοντας οχι μόνο τον ήλιο να φανεί, αλλα και εσένα.
Αν ποτέ λοιπόν αποφασίσεις να κάνεις το ταξίδι αυτό μόνος σου, είτε είμαι εγώ ο προορισμός είτε όχι,
ξέρεις που να με βρείς. Θα βρίσκομαι εκει και θα μονολογώ.
Ψάξε με λοιπόν οταν θα έχει ξημερώσει.
Θα σε καρτερώ.

Ψε(γ)ματα ονειρου

Σε ονειρευομαι τοσο που σχεδον χανεις την πραγματικοτητα σου. Την πραγματικη σου υποσταση.

Αραγε θα βρω καποτε τον χρονο και την δυναμη να διωξω και το ζωντανο κορμι σου?

Σε ονειρευτηκα τοσο που τα χερια μου, συνηθισμενα πλεον να αγκαλιαζουν τον σχεδον ανυπαρκτο ισκιο σου, θα φανουν πολυ μικρα για να τυλιχτουν γυρω σου

Και μπροστα σε αυτο το κατι που με βασανιζει καιρο και με αξουσιαζει χρονια θα μεινω μαλλον μια μικρη σκια. Ο ερωτας κυλαει και φευγει σαν τα νερα του ποταμου. 

Φευγει ο ερωτας. Η ζωη ομως ειναι αργη και βιαιη σαν την ελπιδα.

Περνουν οι μερες, περνουν οι βδομαδες, σαν να μην εχει περασει καθολου ο χρονος.

Σαν το ρολοι που σταματησε και δειχνει μια και μοναδικη ωρα. Ενα αχρηστο διακοσμητικο τοιχου.

Δυο φορες την μερα ομως, μια το πρωι και μια το βραδυ, το ρολοι μου νιωθει σε απολυτη αρμονια με το υπολοιπο συμπαν. 

Αν καποιος εβλεπε το ρολοι εκεινες τις δυο στιγμες θα ελεγε πως λειτουργει στην εντελεια.

Ετσι και εγω.

Ειμαι κολλημενος σε μια στιγμη.

Καρφωμενος και ακινητος.

Γινομαι και εγω ενα αχρηστο διακοσμητικο σε εναν αδειο τοιχο.

Ξερω ομως οτι η ζωη εχει κατι το διαφορετικο.

Ξερω πλεον οτι η ζωη μας ειναι το αθροισμα εκεινων των στιγμων, που παροτι φευγαλεες, μας επιτρεπει να αντιλαμβανομαστε τον συντονισμο μας με το συμπαν.

Και απο την μια στιγμη στην αλλη σαν να ξυπνω απο το ονειρο, και εισαι διπλα μου ακριβως, στο ιδιο κρεβατι. 

Συνηθιζα να σε ονειρευομαι τοσο συχνα που ξυπνουσα κοιταζα το αχρηστο ρολοι και κοιμομουν στο πατωμα.

Πλεον εκθετω τον εαυτο μου σε ολες τις πτυχες της ζωης, του χρονου, του ερωτα και εσενα.

Να ξερεις πως σε ονειρευτηκα πολυ!

Περπατησα μαζι σου, μιλησα μαζι σου, κοιμηθηκα με το φαντασμα σου 

και παρολο που ηταν φαντασμα και σκια εκατο φορες περισσοτερο σε αναζητουσα.

Να μου επιτρεπεις λοιπον να πονω τον πονο σου. 

Ειναι ευτυχια. 

Η μονη ευτυχια που μπορω να νιωσω.

Ασπρομαυρο

Και δεν ειναι η ζωη και οι στιγμες που περασαν η που αφησαμε εμεις να περασουν.
Ειναι οι πραξεις που ποτε δεν πραγματοποιησαμε. Τα λογια που ποτε δεν ξεστομισαμε.
Ενα απλο μεινε εδω. Μην φυγεις. Μην χανεσαι.
Μειναμε μονο να κοιταμε ο ενας τον αλλον. Βουβοί και σιωπηλοι σαν τον χρονο που περναει.
Σαν τα τρενα που φευγουν. Σαν τον ξενο που μας προσπερνα.
Και αναρωτιεμαι το γιατι. Φταιω εγω, εσυ η ο κοσμος ολοκληρος?
Φταιω εγω γιατι δεν παλεψα αρκετα? Φταιω εγω που προσπαθησα πολυ και εσυ δεν το αξιζες?
Οχι το αξιζες. Ισως να το αξιζεις ακομα.
Μεχρι εκει.
Δεν ειχες μαθει στο "πολυ". Και ουτε θα μαθεις. Ειναι προνομιο οσον ξερουν να γνωριζουν.
Ασπρο εγω. Μαυρο εσυ. Γκρι εγω και εσυ μαζι.
Σαν ενα τραγουδι που φτανει στο τελος ετσι και εμεις.
Αδυναμοι κυνηγοι του περιμενε. Αυτο ειμαστε.
Γιναμε ενα με τον κοσμο. Γιναμε και εμεις τελικα γκρι και δεν νιωθουμε.
Σταθηκαμε λιγο στο ενδιαμεσο και εκει... χαθήκαμε..
Χαθηκαμε για να ξαναβρεθουμε? Μπορει.
Χαθηκαμε πισω απο την οθονη ενος κινητου ενος υπολογιστη...
Φτιαξαμε μασκες. Εσυ για να κρυψεις τα ευθραυστα κομματια του εαυτού σου και εγω για να κρυψω τα καταπιεσμενα συναισθηματα και λογια, που αν βγουν απο τα χειλη μου θα πεσουν στο κενο.
Γιαυτο τα κραταω για μενα.
Χαθηκαν μαζι μας και οι στιγμες μας. ΜΙκρες, χαζες, σημαντικες.
Δεν ειναι που θελω να ζησω. Ειναι το γαμωτο που δεν εζησα.
Και ουτε που θα σε ξαναδω οπως πριν.
Αδιαφορω γιαυτο ομως.
Αλλωστε δεν μπορει να μου λείπει κατι που ποτε δεν ηταν εδω.
Δεν μπορει να αγαπας για παντα ενα φαντασμα. 


Η μπορεις?

                                         

                           

Γρηγορα ομως_ Πριν χαθεις μαζι του_

ας πιουμε και αποψε στην τρελα

"Ολα ειναι στο μυαλο σου" μου λες.

Το ξερω πως στο στο μυαλο μου δεν υπαρχει τιποτα, παρα μοναχα ο δικος μου κοσμος. Ο κοσμος που εφτιαξα μονος μου. Η να το πω καλυτερα ο κοσμος που με αναγκασαν να φτιαξω για να ζω καλυτερα μεσα σε αυτον. Η οικογενεια, οι "φιλοι", η κοινωνια και μια μεγαλυτερη αλυσιδα απο καταστασεις και γεγονοτα. Σκουριασμενη μεν στο περασμα του χρονου, ανθεκτικη και σκληρη δε.

Ζω ομως οπως το θελω εγω. Με τα καταθλιπτικα μου τραγουδια, που λεει η Στεφι η ο Γιαννης οτι ακουω συνεχεια, με το να κλεινομαι σπιτι για μερες χωρις να βγαινω, με το να καθομαι βραδια ολοκληρα στον μολο και απλα να κοιταω την θαλασσα. 

Τι καλυτερο πραγμα απο την θαλασσα? Δεν σταματαει ποτε. Δεν ησυχαζει ποτε. Μονο ταξιδευει.

Δεν γυριζει ποτε στο ιδιο μερος δευτερη φορα. Ποσο θα ηθελα να της εμοιαζα.. Τοσο ομορφη και ηρεμη αλλα ταυτοχρονα μυστηρια και επικινδυνη. 

Οπως ακριβως και το μυαλο μας. Σαν ενα σπιτι. Καθαρο,φωτεινο, συμαζεμενο, με μεγαλα παραθυρα, ομορφα επιπλα, γεματο απο παιδια. Γεματο απο ζωη. Οπως αλλαζει η θαλασσα ετσι αλλαζει ροτα και το μυαλο. Και εκει που το σπιτι σφιζει απο ζωη μπορει να γινει σκοτεινο. Αδειο, παγωμενο, γεματο σκονη που θα φαινεται απο το λιγοστο φως που μπαινει απο τις γρυλιες του εξωφυλλου, με ενα χαλασμενο γραμμοφωνο να παιζει το ιδιο τραγουδι ξανα και ξανα και ξανα...

Ειναι ησυχο ομως. Ενα μερος να χανεσαι, γιατι κανει καλο. 

Να αναζητας τον εαυτο σου σε καθε δωματιο, σε καθε γωνια του σπιτιου, σπιθαμη προς σπιθαμη...

Να μπορεις να ονειρευεσαι ξερωντας οτι κανεις δεν θα σε διακοψει απο αυτη την ιερη στιγμη. Την δικη σου στιγμη. Που κλεινεις τα ματια σου και βγαινεις απο το σωμα σου. Μπορεις και πετας, τρεχεις πιο γρηγορα, βρισκεσαι απο το ενα μερος στο αλλο κουνωνττας μονο τα βλεφαρα σου. Που ολα ειναι οπως τα θες.. Που κανεις δεν μπορει να σε βλαψει. Που τα λογια δεν εχουν νοημα, ουτε οι πραξης εχουν την βαρυτητα και τις συνεπειες που εχουν τωρα..

Και εσυ μου ζητας να μην ζω στον κοσμο μου? Να κλεισω αυτο το σπιτι και να πεταξω το κλειδι?

Επειδη δεν μου κανει καλο? 

Οσο μπορω να ονειρευομαι θα ειμαι καλα.. Πιστεψε με.

Οσο μπορω να βρισκομαι εκει θα εχω τις στιγμες μου που θα μπορω να γελαω με την καρδια μου.

Ολα ειναι στο μυαλο μου τελικα. Ναι εχεις δικιο, οχι ομως με τον τροπο που το εννοεις εσυ.

Καλο σου βραδυ

2 μηνες.

Και να. Άλλος ενας χρόνος τελείωσε. Ένας κύκλος έκλεισε.
Άλλο ενα κεφάλαιο απο το βιβλίο που λέγεται ζωή, διαβάστηκε, και έκλεισε.
Και μαζι με αυτα έρχεται και ένας αποχαιρετισμος. Δεν είναι μόνιμος. Και ούτε θα γίνει. Ποτέ!
Γιατί όπως λέει και το τραγούδι "δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού".
2 μήνες.
Μικρός χωρισμός ε? Και όμως δεν είναι.
Όταν έχεις περάσει σχεδόν 1 χρονο με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κλάψει, έχεις γελάσει, έχεις τσακωθεί, έχεις μεθύσει, εχεις αγαπήσει, έχεις ερωτευτεί, έχεις κάτσει μαζί τους σε μία παραλία με μια μπύρα αγκαλια μέχρι το πρωί, έχεις μοιραστεί τα τσιγαρα και τον καφέ σου, δεν θα μπορείς να συνηθίσεις στην απουσία τους εστω και για 2 μήνες. 2 βαρετούς μηνες ή 61 ημέρες, ή 1.464 ώρες, και δεν ξερω και εγω πόσα λεπτα. 
Και όλα αυτά γιατι έρχεται καλοκαίρι. Γιατι ο καθένας θα γυρίσει σε αυτό που λέμε σπίτι.
Με την οικογένειά του, τους φίλους του, τους έρωτες του.
Σπιτι όμως είναι οπου είναι η καρδιά, η ψυχή, το μυαλό και το σώμα σου.
Αυτόν τον χρόνο στους περισσότερους απο εμας βρισκόταν στο μικρό μας ορταέθιφμΑ.
Και του χρόνου εκει θα βρίσκεται. Στα μισοχαλασμένα άβολα καθίσματα. Με τα ίδια ατομα. Με εκείνους που δεν θα είναι πλέον εκει αλλα θα είναι μεσα μας.
Εκεί που πασχίζαμε να ξεφύγουμε απο την ρουτίνα της καθημερινότητας, απο την μιζέρια, τα προβλήματα και τις σκοτούρες.  Όμως για τους επόμενους 2 μηνες θα μπει πάλι σαν χείμμαρος στην ζωή μας. Δουλειά, ισως 4-5 μερες διακοπες ετσι για να ξεφύγουμε λίγο, να ταξιδέψουμε, να ερωτευούμε το περαστικό, να τα βρούμε με τον εαυτο μας.
Τελικά ίσως και να χρειάζονται αυτοι οι 2 μήνες απόστασης. Λένε οτι η απόσταση φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Δεν ειναι η απόσταση στην πραγματικότητα όμως που μας χωρίζει ώρες ώρες, αλλά η πράξη και η απραξία μας, η σιωπή και τα λόγια μας.
Και μετα απο 2 μηνες ή  61 ημέρες ή 1.464 ώρες θα επιστρέψουμε.
Στο ράδιο τώρα παίζει το "τραγούδι της ερήμου", ύστερα το "και εμεινα εδω" αναρωτιέμαι βαλτό ειναι και αυτο βραδιάτικα? Δεν ξερω..
Το μόνο που ξέρω είναι οτι δεν θα υπάρχει ενα λεπτό σε αυτό το διάστημα που να μην περάσει απο το μυαλό μου ο κάθε ένας απο εσάς ξεχωριστά...
Σαν μια ταινία στο μυαλό μου, που ακόμα και ο κάθε κομπάρσος θα έχει την σκηνή του..


ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΜΠΑΝΙΑ ;)

πανταχου παρων μα απολυτως απων

η ζωη μου ειναι πια αυτη.

θεα σε μια παλια πορτα. παντα κλειστη.

λιγος αερας ισα για να πουμε πως αναπνεουμε. εισπνοη εκπνοη. μια διαδικασια που καταντησε συνηθεια.

και αυτο ακομα με κουραζει. η συνηθεια. δεν ζηταω δεν επιθυμω τιποτα. σου φαινεται περιεργο ε? 

διαολε.

το μονο που θα ηθελα να φευγαμε μαζι. δεν ξερω που. δεν ξερω πως. μονο να φευγαμε.

μα φαινεται πως ειναι γραφτο να κουναω μονο στους αλλους το μαντηλι. ενα λευκο μαντηλι.

με ρωτας τι θελω.

απο μενα , απο σενα, απο την ζωη.

τιποτα δεν θελω.

μονο μια ακτίνα φωτος στα σκοταδια μου, να ριξει φως στα πιο κρυφα σημεια του μυαλου μου.

εκει οπου ολα ειναι ρυθμος. και παρανοια. εκει οπου τρεχουν ολα.

τρεχεις και εσυ μαζι τους. δεν σε ξεχωριζω απο τις σκεψεις μου. γινατε ενα η ολες οι σκεψεις μου εισαι εσυ.

πανταχου παρων μα απολυτος απων.

πες μου λοιπον εσυ που τα ξερεις ολα.

πες μου εσυ που ολα τα διαβασες στα χοντρα σου τα βιβλια πως να σε βγαλω απο μεσα μου?
που πλεον ζεις μεσα μου. ριζωσες και οι ριζες σου εφτασαν ως τα χερια μου και τα δαχτυλα μου κ εκεινα γραφουν για σενα? 

σκεψου πως δεν ξερω πως αναπνεεις μα ακουγεται μεσα στον υπολοιπο κοσμο.

ακουγεται οως εισαι καλα.

ακομα ομως και αν δεν εισαι γιατι δεν το λες? εσυ ειχες πει πως σου αρεσαν οι συζητησεις μας.

θα μου πεις, τι να πεις?  υστερα θα επρεπε να παραδεχτεις πραγματα και καταστασεις. και δεν θα το εκανες ποτε.

δεν θα το κανεις ποτε.

ανωτεροτητα και εγωισμος.

ανακατευεις καλα. με μεγαλη αδιαφορια, χωρις την παρουσια σου.

μια μασκα που γελαει με αυτα που γελανε ολοι. γελαω και εγω. και ας μην νιωθω το παραμικρο ιχνος γελιου στο προσωπο μου.

εχω πλεον ενα ελαστικο στομα που τεντωνεται και απο τις δυο μεριες.

ποσο μελο εχω γινει ρε γαμωτο?

πραγματικα με σιχαθηκα. δεν κανω κατι ομως να το αλλαξω. 

να με αλλαξω.

θελω να βγω απο το σωμα μου και να με φτυσω.

δε με θελω. δεν με μπορω!

η μηπως να με παρω αγκαλια και να με κοιμισω δυο χρονια?

για δυο γαμημενα χρονια.
δεν θα νιωθω. δεν θα καταλαβαινω. δεν θα ζω.
απλα θα αναπνεω.
και οταν ξυπνησω ολα θα ειναι ενα ονειρο. θα εισαι ενα ονειρο.
ενα ονειρο που εγινε εφιαλτης.
μα ξυπνησα.... ναι, ξυπνησα!

Ο μονόλογος ενός έξυπνου τρελού

Μιλάω με μια φίλη μου που είχα καιρό.

Μου λέει πως τα περνάει και τι κάνει. Μου λέει οτι εχει ξεκινήσει ενα μπλογκ και γράφει ότι νιώθει και οτι αισθάνεται. Έπειτα θυμάμαι και εγώ πως έχω ένα τέτοιο. Την ρώτησα πώς το κάνει και μου είπε οτι γράφει ότι νιώσει εκείνη την στιγμή, γιαυτό είπα και εγώ μια φορά να λειτουργήσω με αυτόν τον τροπο. "Ναι αλλά δεν εχω "κάτι" για να γράψω" σκέφτομαι.

Η μαγεία είναι να μην έχεις τίποτα να γράψεις και όταν ξεκινάς, οι σκέψεις να κατακλύζουν το μυαλό σου με αποτέλεσμα να μην ξέρεις πως να συνεχίσεις. Αυτο συμβαίνει τώρα! Εχω τόσα πολλά να πω στους γύρω μου αλλα όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν εχει νόημα. Μόνο οι πράξεις μετράνε στο τέλος, και μόνο αυτές μένουν για να δηλώνουν το ενδιαφέρον σου στον άλλον! Γιαυτό αυτά που θέλω να πώ και δεν μπορώ τα γράφω εδώ. Τα γράφω για να τα βγάλω απο μέσα μου και ίσως, λεω ΙΣΩΣ καταφέρουν να φτάσουν εκει που πρέπει να φτάσουν. Και να μην φτάσουν εγω θα τα έχω βγάλει απο μέσα μου, και δεν θα με τρώνε μέρα με την μέρα. Οτι θέλω να πώ το λεω εδώ χωρίς να με νοιάζει τι θα πείς η τι θα σκεφτείς όταν τα δείς. Ότι θέλω να σου δώσω θα στο δώσω απο εδω, οτι ομως πρεπει να στο δώσω στην πραγματική ζωή θα στο δώσω και θα το κάνω οχι γιατι πρέπει αλλα γιατί θέλω. Μπορεί να σου ακούγονται γλυκανάλατα ολα αυτά, να σου πώ ομως την αλήθεια μου δεν με νοιάζει και πολύ. Δεν θα κάτσω να ακούσω την κριτική σου απο εδώ γιατί πίσω άπο έναν υπολογιστή όλοι μπορούν να είναι ότι θελουν. Και εγώ ακόμα θα πεις πως λέω αμπελοφιλοσοφίες, πως μπορεί να είμαι ονειροπόλος για όλα αυτα που γράφω, οτι και εγώ δεν ξέρω τι. Δεν θα σου πω οτι έχεις και άδικο. Εδώ είναι ο κόσμος μου και μπορώ να γράφω ότι θέλω και όπως το θέλω. Το πως είμαι στην πραγματικότητα μπορει να το λέω εδώ μπορεί και όχι. Το πως είμαι το ξέρω εγω και αυτό μου φτάνει.

Όλα τα παραπάνω δεν σου τα λέω για να τα πιστέψεις, να τα διαβάσεις και να προσπαθήσεις να με καταλάβεις απλα τα λέω για να τα πώ, για να βγούν απο μέσα μου.

Εσύ μπορείς να το δεις όπως θέλεις, σαν τον μονόλογο ενος εξυπνου τρελου..

Καλό σου βράδυ 

Τελευταίο Στάδιο: Ο Απολογισμός του Εγώ μας

Θα φτάσουμε σε ένα σημείο της ζωής μας που θα πρέπει να κοιτάξουμε πίσω και να κάνουμε τον λεγόμενο απολογισμό των πράξεών μας.
Θα πρέπει να έχουμε αρκετά για να θυμόμαστε, ειτε καλά ειτε άσχημα, που θα καθορίζονται απο τις επιλογές που κάναμε, ειτε είναι λάθος ειτε ειναι σωστές. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε την κάθε στιγμη που μας χαρίζεται και οχι να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν η στο να ανησυχούμε για το μέλλον..
Απλά το μόνο που θα πρέπει να μάθουμε θα ειναι να ζούμε την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο. Να υπερασπιζόμαστε με πάθος το λάθος, ακόμα και αν ξέρουμε οτι δεν είναι σωστό, απλα να το υπερασπιζόμαστε και να μην μετανιώνουμε για κάτι που κάποια στιγμή της ζωης μας μας έκανε ευτυχισμένους. Δεν θα πρέπει να κοιτάξουμε πίσω και το μόνο που θα δούμε να ειναι μαυρίλα και μιζέρια. Πρέπει να μάθουμε να κάνουμε υπομονή γιατι δεν ξέρουμε ποτέ πότε θα πάψουμε να μπορούμε. Πρέπει να σφιχταγκαλιάσουμε την ζωή, δική μας ειναι, ποιος μπορεί να μας κατηγορήσει για το πως θα την ζήσουμε άλλωστε?
Στην ζωή δεν εχει σημασία ποιος θα είναι ο ερωτάς μας, η ο φίλος μας... Σημασία στην ζωη έχει ποιος θα περπατάει μαζι μας και όχι δίπλα μας.. Σημασία στην ζωη μας δεν έχει ποιος θα μας ακουμπάει αλλα ποιος θα μας αγγίζει χωρίς καν να μας ακουμπαει!
Στην ζωή ολα εξαρτώνται απο εμάς. Εμείς θα είμαστε αυτοι που θα διαλέξουμε πως θα την ζήσουμε, αν θα την αγκαλιάσουμε και θα χορέψουμε μαζί της, η αν θα μείνουμε σε μια γωνία και θα είμαστε οι παρατηρητές του ίδιου μας του εαυτού αλλα και της ζωής μας. Ολα σχεδόν ειναι στο χέρι μας.
Το ποιοι θα είναι δίπλα μας, για να μας συντροφέψουν στο "ταξίδι", δεν το αποφασίζουμε απόλυτα εμείς..
Οποιος θελει να είναι δίπλα μας θα είναι, και θα ειναι γιατί μας εκτιμά για αυτο που είμαστε αληθινά!
Όλοι οι υπόλοιποι , λυπάμαι αλλα στην δική μου ζωή δεν έχουν χώρο πλέον..

                                                  

το παιχνίδι του ποιός νοιάζεται λιγότερο.

Οταν κοιμάσαι δεν ξέρεις τι ειναι όνειρο και τι όχι. Τα όνειρα σου μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις πολλα. 
Φόβο, χαρά, λύπη, αγωνία, απογοήτευση, απόγνωση, όλα ειναι εκεί.
Πως μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι πραγματικό και τι όχι;
Αυτή η γραμμή που χωρίζει την πραγματικότητα απο την φαντασία ειναι τόσο μα τόσο λεπτή.
Μία λάθος κίνηση και χάνεις το παιχνίδι, γιατί ολα είναι παιχνίδι στην ζωή αυτή. Ενα παιχνίδι που κερδίζει αυτός που νοιάζεται λιγότερο.


Εγώ φυσικά έχασα.
Μου αρέσει όμως να χάνω σε αυτό το παιχνίδι. Το να κερδίζω στα παιχνίδια της ζωής δεν ηταν ποτέ το φόρτε μου. Το αδύναμο σημείο μου ήταν οτι νοιαζόμουν υπερβολικά, οπως νοιάζομαι και θα νοιάζομαι για πάντα.
Το έκανα, το κάνω και θα το κάνω. Δεν μετανιώνω όμως για τίποτα. δική μου επιλογή ειναι. Είμαστε οι επιλογές που κανουμε.


Πριν καιρό διάβασα οτι αυτο που χρειάζεται για να φτάσει και ο ποιό λογικός άνθρωπος στην τρέλα, ειναι μια άσχημη μερα.
Εδω και καιρό οι δικές μου ειναι μόνο τέτοιες.
Μέρες καθόλου ουσιαστικές, η μόνη παρέα τους τα λάθος βήματά μου. Εκεί που πάταγα σταθερά στην γραμμή που είχα χαράξει έχανα τον δρόμο.
Μακάρι να ήταν μόνο αυτές οι απώλειες μου.


Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι εγώ. Η καλύτερα προσπαθώ να βρώ πάλι τον εαυτό μου που χάθηκε στο ταξίδι.
Και τα καταφέρνω, δύσκολα αλλα τα καταφέρνω. Έχοντας χάσει πια τα όρια αυτά ζω στο έπακρον.
Ζω την κάθε στιγμή χωρίς να υπολογίζω τίποτα. 
Έτσι πρέπει εξάλλου να πορευόμαστε στην ζωή μας. Αλλά ποτέ ο δρόμος που κάνουμε δεν είναι στρωμενος με ροδοπέταλα. Δεν ειναι καθόλου εύκολο ξέρεις να βλέπεις πράγματα που δεν μπορείς να έχεις.
Και εκεί το κοντέρ των χιλιομέτρων σου μηδενίζει, και εσύ αρχίζεις πάλι απο την αρχη.


Και τότε, εκεί στην αρχή που βρίσκεσαι πάλι, αναρωτιέσαι πως γίνεται να παραμείνεις λογικός όταν το κάθε τι γύρω σου σε ωθεί στην τρέλα;
Όσο και να ψάξω, η απάντηση δεν έρχεται ποτε, γιατι η ζωη είναι ενα παιχνίδι τελικά, ένας αγώνας, και η απάντηση είναι στο τέρμα της. Όσο και να τρέξεις όμως η γραμμή του τέρματος μοιάζει σαν να απομακρύνεται όλο και πιο πολυ, ώσπου στο τέλος κουράζεσαι. Τα πόδια σου δν μπορούν να σε πάνε παραπέρα, δέν αντέχεις.


Παιχνίδι, αγώνας ότι και αν είναι τελικά εγώ κατάλαβα οτι δεν ξέρω να κερδίζω
η καλύτερα δέν θελω να κερδίζω σε αυτό το παιχνίδι του ποιός νοιάζεται λιγότερο.
Δεν είμαι εγώ αυτος. Δεν πρόκειται να γίνω.
Κάποιος μου είπε οτι αν δεν μπορώ να κερδίσω θα πρέπει να φροντίζω να μην χάνω κιόλας.
Έχασα όμως. Το επέλεξα. Έτσι μεγάλωσα. Για κάποιους είναι λάθος για κάποιους σωστό.
Έχω μάθει να νοιάζομαι αυτόν που κοιτώ στα μάτια, με όποιο τίμημα.
Αλλα έχασα γτ εγώ νοιάζομαι και μάλιστα πολυ.
Είναι αργα όμως και οι λέξεις δεν έχουν νόημα. Οπως ακόμα δεν ξέρω τι έχει νόημα.
Ε'ιναι άσχημο να μην ξέρεις πώς να συνεχίσεις.
Πως να ζητήσεις συγνώμη γιατι νοιάστηκες παραπάνω απο όσο έπρεπε.
Ειναι άσχημο....