Σε ονειρευομαι τοσο που σχεδον χανεις την πραγματικοτητα σου. Την πραγματικη σου υποσταση.
Αραγε θα βρω καποτε τον χρονο και την δυναμη να διωξω και το ζωντανο κορμι σου?
Σε ονειρευτηκα τοσο που τα χερια μου, συνηθισμενα πλεον να αγκαλιαζουν τον σχεδον ανυπαρκτο ισκιο σου, θα φανουν πολυ μικρα για να τυλιχτουν γυρω σου
Και μπροστα σε αυτο το κατι που με βασανιζει καιρο και με αξουσιαζει χρονια θα μεινω μαλλον μια μικρη σκια. Ο ερωτας κυλαει και φευγει σαν τα νερα του ποταμου.
Φευγει ο ερωτας. Η ζωη ομως ειναι αργη και βιαιη σαν την ελπιδα.
Περνουν οι μερες, περνουν οι βδομαδες, σαν να μην εχει περασει καθολου ο χρονος.
Σαν το ρολοι που σταματησε και δειχνει μια και μοναδικη ωρα. Ενα αχρηστο διακοσμητικο τοιχου.
Δυο φορες την μερα ομως, μια το πρωι και μια το βραδυ, το ρολοι μου νιωθει σε απολυτη αρμονια με το υπολοιπο συμπαν.
Αν καποιος εβλεπε το ρολοι εκεινες τις δυο στιγμες θα ελεγε πως λειτουργει στην εντελεια.
Ετσι και εγω.
Ειμαι κολλημενος σε μια στιγμη.
Καρφωμενος και ακινητος.
Γινομαι και εγω ενα αχρηστο διακοσμητικο σε εναν αδειο τοιχο.
Ξερω ομως οτι η ζωη εχει κατι το διαφορετικο.
Ξερω πλεον οτι η ζωη μας ειναι το αθροισμα εκεινων των στιγμων, που παροτι φευγαλεες, μας επιτρεπει να αντιλαμβανομαστε τον συντονισμο μας με το συμπαν.
Και απο την μια στιγμη στην αλλη σαν να ξυπνω απο το ονειρο, και εισαι διπλα μου ακριβως, στο ιδιο κρεβατι.
Συνηθιζα να σε ονειρευομαι τοσο συχνα που ξυπνουσα κοιταζα το αχρηστο ρολοι και κοιμομουν στο πατωμα.
Πλεον εκθετω τον εαυτο μου σε ολες τις πτυχες της ζωης, του χρονου, του ερωτα και εσενα.
Να ξερεις πως σε ονειρευτηκα πολυ!
Περπατησα μαζι σου, μιλησα μαζι σου, κοιμηθηκα με το φαντασμα σου
και παρολο που ηταν φαντασμα και σκια εκατο φορες περισσοτερο σε αναζητουσα.
Να μου επιτρεπεις λοιπον να πονω τον πονο σου.
Ειναι ευτυχια.
Η μονη ευτυχια που μπορω να νιωσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου