Και να. Άλλος ενας χρόνος τελείωσε. Ένας κύκλος έκλεισε.
Άλλο ενα κεφάλαιο απο το βιβλίο που λέγεται ζωή, διαβάστηκε, και έκλεισε.
Και μαζι με αυτα έρχεται και ένας αποχαιρετισμος. Δεν είναι μόνιμος. Και ούτε θα γίνει. Ποτέ!
Γιατί όπως λέει και το τραγούδι "δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού".
2 μήνες.
Μικρός χωρισμός ε? Και όμως δεν είναι.
Όταν έχεις περάσει σχεδόν 1 χρονο με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κλάψει, έχεις γελάσει, έχεις τσακωθεί, έχεις μεθύσει, εχεις αγαπήσει, έχεις ερωτευτεί, έχεις κάτσει μαζί τους σε μία παραλία με μια μπύρα αγκαλια μέχρι το πρωί, έχεις μοιραστεί τα τσιγαρα και τον καφέ σου, δεν θα μπορείς να συνηθίσεις στην απουσία τους εστω και για 2 μήνες. 2 βαρετούς μηνες ή 61 ημέρες, ή 1.464 ώρες, και δεν ξερω και εγω πόσα λεπτα.
Και όλα αυτά γιατι έρχεται καλοκαίρι. Γιατι ο καθένας θα γυρίσει σε αυτό που λέμε σπίτι.
Με την οικογένειά του, τους φίλους του, τους έρωτες του.
Σπιτι όμως είναι οπου είναι η καρδιά, η ψυχή, το μυαλό και το σώμα σου.
Αυτόν τον χρόνο στους περισσότερους απο εμας βρισκόταν στο μικρό μας ορταέθιφμΑ.
Και του χρόνου εκει θα βρίσκεται. Στα μισοχαλασμένα άβολα καθίσματα. Με τα ίδια ατομα. Με εκείνους που δεν θα είναι πλέον εκει αλλα θα είναι μεσα μας.
Εκεί που πασχίζαμε να ξεφύγουμε απο την ρουτίνα της καθημερινότητας, απο την μιζέρια, τα προβλήματα και τις σκοτούρες. Όμως για τους επόμενους 2 μηνες θα μπει πάλι σαν χείμμαρος στην ζωή μας. Δουλειά, ισως 4-5 μερες διακοπες ετσι για να ξεφύγουμε λίγο, να ταξιδέψουμε, να ερωτευούμε το περαστικό, να τα βρούμε με τον εαυτο μας.
Τελικά ίσως και να χρειάζονται αυτοι οι 2 μήνες απόστασης. Λένε οτι η απόσταση φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Δεν ειναι η απόσταση στην πραγματικότητα όμως που μας χωρίζει ώρες ώρες, αλλά η πράξη και η απραξία μας, η σιωπή και τα λόγια μας.
Και μετα απο 2 μηνες ή 61 ημέρες ή 1.464 ώρες θα επιστρέψουμε.
Στο ράδιο τώρα παίζει το "τραγούδι της ερήμου", ύστερα το "και εμεινα εδω" αναρωτιέμαι βαλτό ειναι και αυτο βραδιάτικα? Δεν ξερω..
Το μόνο που ξέρω είναι οτι δεν θα υπάρχει ενα λεπτό σε αυτό το διάστημα που να μην περάσει απο το μυαλό μου ο κάθε ένας απο εσάς ξεχωριστά...
Σαν μια ταινία στο μυαλό μου, που ακόμα και ο κάθε κομπάρσος θα έχει την σκηνή του..
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΜΠΑΝΙΑ ;)
Άλλο ενα κεφάλαιο απο το βιβλίο που λέγεται ζωή, διαβάστηκε, και έκλεισε.
Και μαζι με αυτα έρχεται και ένας αποχαιρετισμος. Δεν είναι μόνιμος. Και ούτε θα γίνει. Ποτέ!
Γιατί όπως λέει και το τραγούδι "δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού".
2 μήνες.
Μικρός χωρισμός ε? Και όμως δεν είναι.
Όταν έχεις περάσει σχεδόν 1 χρονο με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κλάψει, έχεις γελάσει, έχεις τσακωθεί, έχεις μεθύσει, εχεις αγαπήσει, έχεις ερωτευτεί, έχεις κάτσει μαζί τους σε μία παραλία με μια μπύρα αγκαλια μέχρι το πρωί, έχεις μοιραστεί τα τσιγαρα και τον καφέ σου, δεν θα μπορείς να συνηθίσεις στην απουσία τους εστω και για 2 μήνες. 2 βαρετούς μηνες ή 61 ημέρες, ή 1.464 ώρες, και δεν ξερω και εγω πόσα λεπτα.
Και όλα αυτά γιατι έρχεται καλοκαίρι. Γιατι ο καθένας θα γυρίσει σε αυτό που λέμε σπίτι.
Με την οικογένειά του, τους φίλους του, τους έρωτες του.
Σπιτι όμως είναι οπου είναι η καρδιά, η ψυχή, το μυαλό και το σώμα σου.
Αυτόν τον χρόνο στους περισσότερους απο εμας βρισκόταν στο μικρό μας ορταέθιφμΑ.
Και του χρόνου εκει θα βρίσκεται. Στα μισοχαλασμένα άβολα καθίσματα. Με τα ίδια ατομα. Με εκείνους που δεν θα είναι πλέον εκει αλλα θα είναι μεσα μας.
Εκεί που πασχίζαμε να ξεφύγουμε απο την ρουτίνα της καθημερινότητας, απο την μιζέρια, τα προβλήματα και τις σκοτούρες. Όμως για τους επόμενους 2 μηνες θα μπει πάλι σαν χείμμαρος στην ζωή μας. Δουλειά, ισως 4-5 μερες διακοπες ετσι για να ξεφύγουμε λίγο, να ταξιδέψουμε, να ερωτευούμε το περαστικό, να τα βρούμε με τον εαυτο μας.
Τελικά ίσως και να χρειάζονται αυτοι οι 2 μήνες απόστασης. Λένε οτι η απόσταση φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Δεν ειναι η απόσταση στην πραγματικότητα όμως που μας χωρίζει ώρες ώρες, αλλά η πράξη και η απραξία μας, η σιωπή και τα λόγια μας.
Και μετα απο 2 μηνες ή 61 ημέρες ή 1.464 ώρες θα επιστρέψουμε.
Στο ράδιο τώρα παίζει το "τραγούδι της ερήμου", ύστερα το "και εμεινα εδω" αναρωτιέμαι βαλτό ειναι και αυτο βραδιάτικα? Δεν ξερω..
Το μόνο που ξέρω είναι οτι δεν θα υπάρχει ενα λεπτό σε αυτό το διάστημα που να μην περάσει απο το μυαλό μου ο κάθε ένας απο εσάς ξεχωριστά...
Σαν μια ταινία στο μυαλό μου, που ακόμα και ο κάθε κομπάρσος θα έχει την σκηνή του..
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΜΠΑΝΙΑ ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου