Ο χειμώνας της μοναξιάς.

Το δωμάτιο είναι μικρό. Και κρύο. 

Σαν το κρύο που έρχεται μαζί με τον χειμώνα.

Χειμώνιασε, το δωμάτιο άσπρισε, και την φωνή σου την κάλυψε το χιόνι.

Μόνο μια μελωδία ακούγεται ξανά και ξανά. 

Η ατμόσφαιρα είναι βαριά.

Από τα τσιγάρα, τις σκέψεις και την απουσία σου.

Είναι δύσκολο να συνηθίζεις την απουσία. 

Είναι όμως πιο δύσκολο να σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ.

Είναι βασανιστικά τα όνειρα που κάνεις για το ακατόρθωτο.

Και ενώ ξέρεις ότι ποτέ δεν θα το αποκτήσεις εσύ συνεχίζεις και το ζητάς.

Έτσι πρέπει. 

Δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Μόνο να κερδίσεις.

Ζήτα και θα έχεις. Ρώτα και θα μάθεις.

Κλάψε και εγώ θα είμαι εκεί να σκουπίσω τα δάκρυα σου. 

Ακόμα και αν ξέρω πως αυτά τα δάκρυα δεν θα είναι για μένα, 

ακόμα και αν ξέρω πως εσύ, το δικό μου ακατόρθωτο, υπάρχεις,  δεν θα ζητήσω τίποτα. 

Και εσύ θα ορκιστείς πως δεν θα μου πεις ποτέ.

Δεν θα μου πεις ποτέ ούτε για ποιόν ήταν τα δάκρυα σου, ούτε γιατί ποτέ δεν εμφανίστηκες.

Βλέπεις είναι ωραία η άγνοια. 

Είναι η μόνη ασφάλεια. 

Μην την μπερδέψεις όμως ποτέ με την μοναξιά. 

Η μία σε προστατεύει και η άλλη σε τρώει σιγά σιγά.

Και όταν πέσεις στα χέρια της δεύτερης, θα είναι πια πολύ αργά.

Θα ξυπνήσεις ένα πρωί, και το χιόνι θα έχει σκεπάσει και εσένα. 

Γιαυτό μην μένεις ποτέ σε μικρά και κρύα δωμάτια. 

Γιατί σε κάτι τέτοια δωμάτια, να σαν και αυτό εδώ, φωλιάζει η μοναξιά.

Αυτή είναι η μουσική. Αυτή είναι το κρύο. Αυτή είναι ο χειμώνας.

Γιαυτό πρόσεχε.

Μην χαθείς στην χιονοθύελλα.

Η φωνή σου δεν θα ακουστεί ξανά.

Γίνεται εντονότερη η ανάγκη τον χειμώνα μάτια μου.

Και είναι άσχημο να είναι χειμώνας και να είσαι μόνος.