Το πέρασμα από τον χρόνο στον χώρο.
Δεν σε σκέφτομαι πια, όμως δεν παύω να σε σκέφτομαι έστω και λίγο.
Βλέπεις είναι οι λέξεις που σε φέρνουν στο μυαλό μου. Είναι τα μέρη που περπάτησες η περπατήσαμε μαζί. Είναι τα δωράκια που ανταλλάξαμε και τώρα είναι κλεισμένα σε ένα κουτί γεμάτο αναμνήσεις. Πλέον μείνανε μόνο αυτά για να σε θυμάμαι. Γιατί δεν σε βλέπω πια. Δεν ακούω την φωνή σου. Χάθηκες. Χάθηκα. Χαθήκαμε. Δεν χαθηκαμε όμως ανάμεσα στο πλήθος, όπως χάνει ενα παιδί την μαμά του. Χαθήκαμε σε κοινή θέα. Σε βλέπω και με βλέπεις. Αλλα είναι πια μεγάλη η απόσταση ανάμεσά μας. Και αν δεν με βλέπεις και δεν σε βλέπω υπάρχουμε. Η μάλλον συνυπάρχουμε, στο ίδιο μέρος.
Η παρουσία της απουσίας.
Με ξεπερνά. Είναι δύσκολο να σου λείπει κάτι. Ξέρεις, αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει εύκολα. Είναι ωραίο να ξυπνάς το πρωί και να ξέρεις ότι θα ακούσεις ένα καλημέρα. Είναι ωραίο να έχεις κάποιον να μοιραστείς τον καφέ σου, το χαμόγελό σου και τις σκέψεις σου. Ακόμα και αυτό όμως που το ζητάς και το θες τόσο πολύ, όταν έρχεται τι κάνεις? Φοβάσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου και κάνεις πίσω.
Ε λοιπόν σύνελθε!
Χαμογέλα, φτιάξε μια κούπα ζεστό καφέ και μοιράσου τον.
Έρχεται χειμώνας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου