Πανω απο τα συννεφα.

Ο κοσμος σκοτεινιασε.
Ο ηλιος κρυφτηκε.
Και εμεις χαθήκαμε.
Παραπαταμε στην σιωπη γιατι τα ονειρα δεν μιλανε πια. Δεν μας δειχνουν τον δρομο.
Γινομαστε διαφανοι οταν κοιτιομαστε στα ματια. Δεν μπορουμε την αληθεια, κρυβομαστε στο ψεμα.
Δεν μιλαμε γιατι καποιος μας εκοψε την γλωσσα, και αν κοιταξεις στον καθρεφτη θα τον δεις.
Μειναμε μονοι σε μια πολη γεματη νεκρα ονειρα.
Προσπαθω να ξυπνησω ομως αυτο δεν ειναι ονειρο.
Ειναι το τελος μιας εποχης. Ενα τελος λυτρωτικο. Και εσυ καπου εκει γελας.
Τα ποδια μου δεν με κρατανε τωρα πια.
Προσπαθω να κρατησω το κορμι μου ορθιο, αλλα δεν υπακουει ουτε και αυτο.
Σταματησε να δεχεται εντολες. Ειναι ελευθερο, ειναι ετοιμο να πεταξει.
Και οπως αφηνω την γη, σε ακουω να φωναζεις να σε παρω μαζι μου.
Η φωνη σου ομως ξεμακρυνεται απο τα αυτια μου.
Αυτο το ταξιδι ειναι μονο για εναν.
Λυπαμαι.
Δεν αντεχεται το βαρος δυο αδειων κορμιων.
Τωρα χανεται και η φωνη σου. Ξεχασα κιολας το προσωπο σου.
Δεν σε γνωρισα ποτε και ομως σε ξερω καλυτερα απο σενα.
Δεν με αγγιξες ποτε αλλα τα σημαδια σου ειναι πανω μου.
Δεν ακουσα ποτε την φωνη σου, μα τωρα αυτη με ξεκουφαινει.
Νιωθω το κορμι μου να απομακρυνεται απο εσενα, απο την αδεια πολη και απο εμενα.
Φτανει ψηλα, αναμεσα και πανω απο τα συννεφα.
Και εκει σταματα. Δεν κινειται αλλο πια. Σαν να σταματησε ο χρονος, να χαθηκε, να πηγε μακρια.
Δεν μπορω να συνηθισω στο κενο, και ομως η απουσια σου με γεμιζει.
Μενω εδω, να κοιταζω την αδεια πολη απο ψηλα.
Μενω εδω που το κενο κραταει χιλια χρονια.