Εχουν κατι ομορφο αυτες οι μερες που ξεκινανε και τελειωνουν με βροχη.
Ενα συναισθημα που δεν μπορεις να περιγραψεις με λογια και ομως σε γεμιζει.
Αυτη την βροχη ζητας.
Την ζητας σαν να εχεις περασει καιρο πολυ στη ξηρασια της ερημου, την ζητας σαν απελπισμενος ταξιδιωτης που κουραστηκε να περιπλανιεται στο πουθενα. Την ζητας σαν το γαλα που ζητουσες απο την μαμα σου οταν ησουν μικρος. Νομιζεις πως αν βραχεις με το νερο της ολα τα προβληματα σου θα λυθουν, θα λυτρωθεις απο τις σκεψεις και απο τα συναισθηματα που πλημμυριζουν το μυαλο σου.
Ομως οσο και αν θες να βγεις εκει εξω και να βραχεις μεχρι το κοκκαλο κατι σε κραταει μεσα στο σπιτι. Στην ζεστασια της σιγουριας σου. Καθεσαι απλα και την βλεπεις απο το μικρο σου παραθυρο. Μπορεις να την μυρισεις.
Και εκει που μια μυρωδια σε γεμιζει, αρχιζεις και κλαις.
Χωρις να ξερεις το γιατι.
Μαλλον φοβασαι.
Φοβασαι πως τα προβληματα και οι εγνοιες σου και οι σκεψεις σου δεν θα φυγουν απο το κεφαλι σου, αλλα θα βαρυνουν απο την βροχη και θα σε κανουν να πεσεις στην γη. Φοβασαι πως η βροχη θα σε πονεσει, φοβασαι πως μολις ακουμπησει το δερμα σου, αυτο θα αρχισει να καιγεται. Και οσο πιο πολυ φοβασαι τοσο πιο πολυ αυτη θα δυναμωνει.
Φοβασαι πως θα πνιγεις απο το πολυ νερο.
Ετσι γινεται ομως.
Ολοι μας πνιγομαστε σε μια κουταλια νερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου