Κενός λόγος.

Πότε δεν ήμουν κάλος στα λόγια.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. 

Χόρτασα μάλλον από τα λόγια των ανθρώπων. 

Λόγια που μιλάνε για αγάπη, για όνειρα, για φιλία, για πράγματα που ποτέ δεν μπόρεσαν να σπάσουν το φράγμα της φαντασίας και να γίνουν πραγματικότητα, γεγονότα και πράξεις. 

Λέξεις που ειπώθηκαν από χείλια στεγνά. 

Λόγια που ειπώθηκαν σε στιγμές που η λύπηση πήρε την θέση της συμπόνιας.

Μια ζωή μέσα σε λόγια κενά. Μια ζωή μέσα στο κενό. 

Ότι μεγαλώνει στο κενό η στην μοναξιά λένε γίνεται άγριο.

Τα λόγια δεν είναι ποτέ αρκετά. 

Τα λόγια ποτέ δεν σήμαιναν πολλά.

Γιαυτό και εγώ σταμάτησα να μιλάω. Σταμάτησα να λέω τι με ενοχλεί, τι μου αρέσει, τι θέλω, τι δεν θέλω. Σταμάτησαν οι σκέψεις μου να γίνονται λόγια. Και έδωσα την θέση τους στις πράξεις. Πολλές από αυτές σωστές, περισσότερες από αυτές λάθος. Πολλές από αυτές δεν έγιναν όπως τις είχα σχεδιάσει. Πότε όμως τα πράγματα έρχονται έτσι όπως τα έχουμε σκεφτεί; Κάπως έτσι σταμάτησα να μιλάω. Κάπως έτσι τα λόγια που δεν είπα γίνανε πράξεις, που άλλοτε έφερναν πόνο και άλλοτε χαρά. 

Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε τι πονάει περισσότερο,

τα λόγια που ειπώθηκαν ή οι σκέψεις που έγιναν πράξεις; 

Από την άλλη όμως ίσως να μην μπορούμε, ίσως και να μην θέλουμε να καταλάβουμε.

Είναι ωραία η άγνοια όταν δεν σου προκαλεί πόνο.

Είναι ωραιότερη όμως όταν υπάρχει η πλήρης συνείδηση του λάθους και του σωστού.

Όταν όμως έρθει η στιγμή και καταλάβεις τα λάθη σου, 

τότε θα παρακαλάς την άγνοια να γίνει η καλύτερη σου φίλη, για να μην πονάς.

Όμως αυτή δεν θα είναι εκεί. 

Θα σε έχει εγκαταλείψει όπως εγκατέλειψε και εμένα.

Και μέσα σε μια στιγμή θα δούμε όλα τα λάθη μας να μας κοιτούν κατάματα.

Και το μόνο που θα έχουμε να μας κρατάει συντροφιά μέσα στο κενό, στα λόγια, 

στα πρόσωπα, στις πράξεις στα λάθη και στις σκέψεις μας, θα είναι ο πόνος.

Ο πόνος που από την αρχή μόνοι μας γεννήσαμε.

Γιατί φταίει που δεν μάθαμε να είμαστε καλοί στα λόγια.