One way please.

Η αποσταση μεγαλωσε και αλλο.
Μην μου πεις πως δεν το βλεπεις.
Χαθηκαμε μαλλον και εμεις στην διαδρομη.
Σταματησαμε να παρουμε μια ανασα και ξεχασαμε να συνεχισχουμε.
Μα τα πνευμονια μας τωρα που πνιγονται απο οξυγονο, εμεις χαθηκαμε.
Τι να το κανεις το οξυγονο οταν δεν μπορεις να το ξοδεψεις σωστα;
Η σταση μας κρατησε μερες, βδομαδες, μπορει και χρονια.
Το οξυγονο τωρα μας σκοτωνει αντι να μας δινει ζωη.
Τωρα που ειμαστε χαμενοι στον χωρο και στον χρονο το τελος ειναι πιο γρηγορο.
Πιο γρηγορα απο τον χρονο, πιο γρηγορο απο εμενα και εσενα.
Κανε μια προσπαθεια και γυρνα να με βρεις.
Εδω ειμαι ακομα, δεν χαθηκα.
ΕΙμαι εδω που με αφησες και ακομα ξεκουραζομαι.
Το οξυγονο ομως μαζευτηκε πολυ και τα δικα μου τα πνευμονια δεν αντεχουν.
Εγω, δεν αντεχω στο πολυ.

Χωρις επιστροφη.
Ταξιδι για εναν.
Παντα ενας ο προορισμος, παντα ενας και ο ταξιδιωτης.
Πιο ταξιδι φτιαχτηκε στην ζωη για 2;
Κανενα. Μοναχα μερικες μικρης διαρκειας "εκδρομες".
Μια βολτα γυρω απο τα γνωστα και παλι πισω.
Μα εσυ εκλεισες εισιτηριο χωρις επιστροφη. Εφυγες και δεν θα γυρισεις.
Η αποσταση μεγαλωνει και αλλο καθως απομακρυνεσαι.
Αν ηξερα πως θα γινοταν ετσι θα σου εκανα εγω δωρο αυτο το εισιτηριο.
Ενα εισιτηριο χωρις επιστροφη, για εναν επιβατη με αγνωστο προορισμο.
Ποτε δεν ηξερα που ηθελες να πας.
Τωρα ξερω.
Καπου μακρια απο μενα.
Μα σαν χορτασεις απο το αγνωστο και θελεις να γυρισεις βρες τροπους,
χτισε γεφυρες και ελα να με ξαναβρεις.
Θα ειμαι εκει ακριβως που με αφησες, εκει που χαθηκαμε,
εκει που σταματησαμε για να ξεκουραστουμε,
Ακομα και αν φυγεις ακομα και αν τελικα επιλεξεις να μεινεις
να ξερεις πως θα ειμαι εκει που παντα με αφηνες.
Ενα βημα πιο πισω.