Το δωματιο ειναι παλι σκοτεινο.
Στο κεντρο του μονο βρισκεται ενα τραπεζι με δυο καρεκλες.
Εκεινος καθεται απεναντι μου καπνιζοντας ενα τσιγαρο. Εχει καπνισει πολλα τσιγαρα απο την ωρα που ηρθε εδω. Δεν μιλαει, μοναχα με κοιταει και κανει το ενα τσιγαρο πισω απο το αλλο. Το προσωπο του δεν φαινεται καθως το φως δεν ειναι αρκετο. Το βλεμμα του ειναι τοσο διαπεραστικο που το νιωθω να περναει απο μεσα μου και να τρυπα τον τοιχο πισω μου.
Καθομαστε ετσι για ωρες μα δεν λεμε κουβεντα. Τον ακουω να μιλαει μεσα στο κεφαλι μου, να κανει την μια ερωτηση πισω απο την αλλη. Ειναι ο δεκτης και εγω ειμαι ο πομπος. Δεν αντιδρα σε καμια απαντηση μου. Δεν ξαφνιαζεται απο κανενα μυστικο. Ειναι λες και ξερει καθε λεξη που θα πω, πριν την πω.
Σταματαω να μιλαω και εκεινος αναβει ακομα ενα τσιγαρο. Βολευεται καλυτερα στην καρεκλα του και γερνει προς το μερος μου. Και το βλεμμα του ειναι σκοτεινο σαν το δωματιο.
"Ωραια. Αυτα που ηθελα να ακουσω, η μαλλον αυτα που ηθελες να μου πεις τα ειπες. Δεν νομιζω να χαρηκες και πολυ που με ειδες ομως. Η μαλλον ξαφνιαστηκες με τον τροπο με τον οποιο ηρθα σε εσενα, αλλα ηταν καιρος να το κανω. Βλεπεις εσυ δεν με εψαξες ποτε. Ετσι αποφασισα να ερθω εγω να σε βρω. Οταν δεν παει ο Μωαμεθ στο βουνο παει το βουνο στον Μωαμεθ. Δεν ηρθα για να μεινω. Ηρθα απλα να δω τι κρυβεις εδω, η καλυτερα να δω που κρυβεσαι. Ωραιο το σκοταδι ε; Ποσο καιρο εισαι εδω μεσα; Λογικα αρκετο για να μην με ψαξεις τοσα χρονια. Τι κριμα που χανεις τον κοσμο εξω απο αυτο το σκοτεινο δωματιο ομως. Τι κριμα που δεν μπορεις να βγεις εκει εξω και να ζησεις. Δεν με εψαξες ποτε, αν το εκανες ολα θα ηταν αλλιως. Μην απορεις για το που βρισκομουν. Εσυ δεν με ηθελες διπλα σου. Υπαρχω πριν απο εσενα να ξερεις. Εκει την στιγμη που οι γονεις σου εκαναν ερωτα για να ερθεις στην ζωη εσυ. Ημουν εκει οταν τα παιδια στο σχολειο δεν σε επαιζαν και σου κρατουσα συντροφια. Ημουν εκει, στην ταρατσα του σπιτιου σου οταν κοιτουσες το κενο και σε κρατησα απο τον ωμο για να μην κανεις το βημα. Και μετα απλα με εδιωξες. Εκανες πως δεν με ηξερες. Πως δεν ζησαμε τιποτα μαζι. Μεσα σε ενα βραδυ με απαρνηθηκες και με εδιωξες μακρυα. Με εκλεισες σε ενα κουτι καπου στα βαθυ του μυαλου σου και δεν με αφησες να βγω ποτε. Μεχρι τωρα. Που η ψυχη σου η ιδια με αφησε ελευθερο. Ηρθα απλα να σου πω αντιο, και οχι εις το επανιδειν.
Ηρθε η ωρα να φυγω, και ξερω πως δεν θα σου λειψω. Ηρθα απλα να σου πω οτι ηταν ωραια, εκει στο μικρο κουτι, που με ειχες κλεισμενο. Μπορεσα και σε εμαθα. Οχι εσενα, οχι τον ανθρωπο που εχω μπροστα μ αυτη την στιγμη που τρεμει ακομα και την σκια του, αλλα αυτο το παιδι που εχεις χασει, και εχει κρυφτει βαθια στο απειρο του κοσμου σου. Γιαυτο ενα πραγμα θα σου πω και βαλτο καλα στο μυαλο σου. Φροντισε να βρεις εκεινο το παιδι, καντο να σε αγαπησει, αγαπησε το και εσυ, αστο να σε μαθει να ζεις."
Σηκωθηκε αργα, πεταξε το τσιγαρο του στο πατωμα και μου γυρισε την πλατη του βαδιζοντας προς την εξοδο. Ανοιξε την πορτα και πριν χαθει στο λευκο φως που εμπαινε απο την ανοιχτη πορτα γυρισε πανω απο τον ωμο του και μου ειπε "Αντιο, και ελπιζω οταν σε ξαναδω να δω εκεινο το παιδι στα ματια σου. Καληνυχτα" και υστερα το δωματιο σκοτεινιασε ξανα.
Στο κεντρο του μονο βρισκεται ενα τραπεζι με δυο καρεκλες.
Εκεινος καθεται απεναντι μου καπνιζοντας ενα τσιγαρο. Εχει καπνισει πολλα τσιγαρα απο την ωρα που ηρθε εδω. Δεν μιλαει, μοναχα με κοιταει και κανει το ενα τσιγαρο πισω απο το αλλο. Το προσωπο του δεν φαινεται καθως το φως δεν ειναι αρκετο. Το βλεμμα του ειναι τοσο διαπεραστικο που το νιωθω να περναει απο μεσα μου και να τρυπα τον τοιχο πισω μου.
Καθομαστε ετσι για ωρες μα δεν λεμε κουβεντα. Τον ακουω να μιλαει μεσα στο κεφαλι μου, να κανει την μια ερωτηση πισω απο την αλλη. Ειναι ο δεκτης και εγω ειμαι ο πομπος. Δεν αντιδρα σε καμια απαντηση μου. Δεν ξαφνιαζεται απο κανενα μυστικο. Ειναι λες και ξερει καθε λεξη που θα πω, πριν την πω.
Σταματαω να μιλαω και εκεινος αναβει ακομα ενα τσιγαρο. Βολευεται καλυτερα στην καρεκλα του και γερνει προς το μερος μου. Και το βλεμμα του ειναι σκοτεινο σαν το δωματιο.
"Ωραια. Αυτα που ηθελα να ακουσω, η μαλλον αυτα που ηθελες να μου πεις τα ειπες. Δεν νομιζω να χαρηκες και πολυ που με ειδες ομως. Η μαλλον ξαφνιαστηκες με τον τροπο με τον οποιο ηρθα σε εσενα, αλλα ηταν καιρος να το κανω. Βλεπεις εσυ δεν με εψαξες ποτε. Ετσι αποφασισα να ερθω εγω να σε βρω. Οταν δεν παει ο Μωαμεθ στο βουνο παει το βουνο στον Μωαμεθ. Δεν ηρθα για να μεινω. Ηρθα απλα να δω τι κρυβεις εδω, η καλυτερα να δω που κρυβεσαι. Ωραιο το σκοταδι ε; Ποσο καιρο εισαι εδω μεσα; Λογικα αρκετο για να μην με ψαξεις τοσα χρονια. Τι κριμα που χανεις τον κοσμο εξω απο αυτο το σκοτεινο δωματιο ομως. Τι κριμα που δεν μπορεις να βγεις εκει εξω και να ζησεις. Δεν με εψαξες ποτε, αν το εκανες ολα θα ηταν αλλιως. Μην απορεις για το που βρισκομουν. Εσυ δεν με ηθελες διπλα σου. Υπαρχω πριν απο εσενα να ξερεις. Εκει την στιγμη που οι γονεις σου εκαναν ερωτα για να ερθεις στην ζωη εσυ. Ημουν εκει οταν τα παιδια στο σχολειο δεν σε επαιζαν και σου κρατουσα συντροφια. Ημουν εκει, στην ταρατσα του σπιτιου σου οταν κοιτουσες το κενο και σε κρατησα απο τον ωμο για να μην κανεις το βημα. Και μετα απλα με εδιωξες. Εκανες πως δεν με ηξερες. Πως δεν ζησαμε τιποτα μαζι. Μεσα σε ενα βραδυ με απαρνηθηκες και με εδιωξες μακρυα. Με εκλεισες σε ενα κουτι καπου στα βαθυ του μυαλου σου και δεν με αφησες να βγω ποτε. Μεχρι τωρα. Που η ψυχη σου η ιδια με αφησε ελευθερο. Ηρθα απλα να σου πω αντιο, και οχι εις το επανιδειν.
Ηρθε η ωρα να φυγω, και ξερω πως δεν θα σου λειψω. Ηρθα απλα να σου πω οτι ηταν ωραια, εκει στο μικρο κουτι, που με ειχες κλεισμενο. Μπορεσα και σε εμαθα. Οχι εσενα, οχι τον ανθρωπο που εχω μπροστα μ αυτη την στιγμη που τρεμει ακομα και την σκια του, αλλα αυτο το παιδι που εχεις χασει, και εχει κρυφτει βαθια στο απειρο του κοσμου σου. Γιαυτο ενα πραγμα θα σου πω και βαλτο καλα στο μυαλο σου. Φροντισε να βρεις εκεινο το παιδι, καντο να σε αγαπησει, αγαπησε το και εσυ, αστο να σε μαθει να ζεις."
Σηκωθηκε αργα, πεταξε το τσιγαρο του στο πατωμα και μου γυρισε την πλατη του βαδιζοντας προς την εξοδο. Ανοιξε την πορτα και πριν χαθει στο λευκο φως που εμπαινε απο την ανοιχτη πορτα γυρισε πανω απο τον ωμο του και μου ειπε "Αντιο, και ελπιζω οταν σε ξαναδω να δω εκεινο το παιδι στα ματια σου. Καληνυχτα" και υστερα το δωματιο σκοτεινιασε ξανα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου