1. Η γνωριμια

Συνηθισα το σκοταδι.

Τη μυρωδια του, την αισθηση του. Η παρουσια του μονο με γεμιζει. Μπορω πλεον να κινουμαι πολυ ευκολα μεσα του, σαν να υπαρχει τοσο φως οσο και αυτο που λειπει. Ενας κοσμος γεματος σκοταδι. Και ομως εκει μπορεις να δεις πιο καθαρα απο οτι στο φως. Ολες οι αισθησεις ειναι σε ετοιμοτητα να αντιληφθουν το παραμικρο γυρω σου. 

Και εκει ειναι που τον ανακαλυπτεις. 

Μια πορτα ανοιγει ξαφνικα και το φως με τυφλωνει, προσπαθω να προσαρμοστω στο φως που ποναει τα ματια μου. Το μονο που μπορω να δω ειναι μια φιγουρα να βρισκεται στον ιδιο χωρο μαζι μου. 

Η πορτα κλεινει, και το δωματιο βυθιζεται παλι στο σκοταδι. Τωρα ξερω πως καποιος υπαρχει στο δωματιο και το γεγονος οτι μπορει να ειναι ενας αγνωστος με τρομαζει. Ψηλαφιζω τον τοιχο και κουρνιαζω στην πρωτη γωνια που συνανταω. Ακουω τα βηματα του να με ψαχνουν στον χωρο, χωρις ομως να φωναζει το ονομα μου που το ξερει ηδη. Μπορω να μυρισω την μυρωδια της σαρκα του. Κατι μου θυμιζει αλλα δεν μπορω να καταλαβω τι. 

Τον νιωθω να ερχεται ολο και πιο κοντα μου. Προσπαθω να δω το προσωπο του μα δεν μπορω. Το σκοταδι που ηταν ο καλυτερος μου φιλος τωρα εγινε ο εχθρος μου. Μονο οι αισθησεις μου ειναι ακομα εδω. Το μυαλο μου σταματαει. Στο στομα μου δεν μπορει να αρθρωσει λεξη. Τα ματια μου πλεον κοιτανε στο κενο για να δουν αυτο που δεν θελω. 

Μπορω να μυρισω την ανασα του. Βρισκεται ακριβως μπροστα μου, και ομως αν ηθελε να μου κανει κακο θα το ειχε κανει απο την αρχη. Ομως, οχι. Το νιωθω. Καθεται ακριβως μπροστα μου και με παρακολουθει. Δεν κανει τιποτα αλλο εκτος απο το να με κοιταει, και ειμαι σιγουρος πως ενα ειρωνικο χαμογελο εχει σχηματιστει στα χειλια του. Το ευχαριστιεται που δεν μπορω να τον δω. 

Που υπαρχει και δεν ξερω ποιος ειναι. Που εχει το πανω χερι. 

Η φιγουρα του τωρα ειναι ακομα πιο σκοτεινη. Το προσωπο του δεν φαινεται. Μα ειναι ακριβως μπροστα μου. Τον ακουω να πλησιαζει και αλλο και το σωμα μου παραλυει.

Με πλησιαζει τοσο που το μαγουλο του ακουμπα το δικο μου και το σωμα μου αντιδρα λες και χτυπηθηκε απο κεραυνο. Με πλησιαζει και αλλο και μου ψιθυρίζει στο αυτι, με μια φωνη που θα επαιρνα ορκο πως ηταν και η δικη μου,

"Γεια σου Δημητρη, νομιζω ξερεις ποιος ειμαι, και τωρα ηρθε η ωρα να με αντιμετωπισεις.,.."