Αναβω ενα τσιγαρο και αφηνω τον καπνο να κανει τα ματια μου να δακρυσουν.
Ερχομαι προς το μερος σου και σε βλεπω να πηγαινεις πανω κατω.
Ξερω πως κατι σε προβληματιζει και αυτο το κατι μαλλον δεν το ξερεις ουτε εσυ. Ισως καποιος να ξερει. Εγω? Εγω δεν ειμαι καλος στις συμβουλες. Αλλα ενα πραγμα θα σου πω. Η ζωη ξερει.
Δεν ξερω ομως αν ξερει αυτα που εγω θελω να ακουσω.. Δεν ξερω αν πραγματικα την εμπιστευομαι αλλα εχω παραδοθει σε αυτο το ταξιδι. Την εχω αφησει να με παει οπου θελει αυτη. Δεν ξερω αν θα με βγαλει σε ολα αυτα που ονειρευτηκα και ζητουσα απο παιδι. Ποιος ξερει αλλωστε? Απλα αφεθηκα στα χερια της. Ολα λενε ειναι θεμα επιλογων. Ε και εγω λοιπον εκανα τις δικες μου. Οπως ο καθενας. Και κανεις δεν μπορει να μας κρινει για αυτο. Η ζωη ειναι σαν ενα τηλεπαιχνιδι απο αυτα με τις πολλες καμερες και τα φανταχτερα χρωματα που σε βαζουν να διαλεξεις αναμεσα στην κουρτινα 1, 2, 3 και 4 και στα κουτια Α, Β, Γ και Δ. Δεν ξερεις τι κρυβεται απο πισω και ομως ρισκαρεις να δοκιμασεις. Ειτε χασεις ειτε κερδισεις. Και αν νικησεις θα ειναι επειδη προσπαθησες πολυ. Και αν χασεις θα ειναι επειδη μαλλον δεν προσπαθησες πολυ.
Και οταν το πλατο σκοτεινιασει θα φυγουν ολοι.
Και τοτε θα βγεις στον δρομο να περπατησεις. Και ολα θα σου φαινονται αλλιως ακομα και αν εχεις χασει και δεν εχεις κερδισει τιποτα. Θα εχεις μονο τα τσιγαρα σου. Ποτε δεν σε εγκατελειψαν. Ηταν εκει απο την πρωτη στιγμη. Επερναν τα προβληματα σου μακρια οταν κανεις αλλος δεν μπορουσε. Θα περπατας στον δρομο αναζητωντας καποιον για να μοιραστεις τα τσιγαρα σου μαζι του. Και ομως θα αναρωτιεσαι αν τα τσιγαρα σου θα ειναι αρκετα ακριβα για να του κανουν. Θα σκεφτεσαι αν τα τσιγαρα σου ειναι αξια να τα καπνισει καποιος αλλος επειδη ειναι φτηνα.
Καταβαθος ομως δεν θα σε νοιαζει. Γιατι τα καπνιζεις εσυ. Ειναι επιλογη σου ακομα και το να καπνιζεις αυτα τα φτηνα τσιγαρα.
Και οταν το πακετο σου θα εχει τελειωσει και θα εχεις σβησει το τελευταιο τσιγαρο διπλα σου, θα ακουσεις μια φωνη να σου λεει "Για αποψε το ονειρο μου εισαι εσυ." και θα σου προσφερει ενα απο τα τσιγαρα του. θα κατσει διπλα σου και θα σου κανει ερωτησεις. Γιατι καθοσουν εκει, πιο ειναι το δικο σου ονειρο, με τι ασχολεισαι, γιατι μιλας τοσο πολυ. Οι απαντησεις θα σου βγαινουν τοσο αβιαστα. Θα λες τα ονειρα σου που ειχες οταν ησουν παιδι και τα ειχες ξεχασει τοσα χρονια επειδη δεν εγιναν πραγματικοτητα, θα πεις οτι σου αρεσει να περπατας το βραδυ γιατι ολα ειναι ησυχα και μαγικα κ εχεις χρονο να σκεφτεις, θα πεις οτι δεν ασχολεισαι με τιποτα, παρα μοναχα με τα προβληματα των αλλων. Και τελος θα ζητησεις συγνωμη επειδη το να μιλας πολυ καμια φορα κουραζει. Θα χαμογελασει και τοτε θα ξεκινησεις παλι να μιλας. Για την ζωη, για τον ερωτα, γιατα βραδια που γυρνουσες μονο σου στο κεντρο, για αυτα που σκεφτηκες και ποτε δεν ειπες και για τα χρυσοψαρα που εχουν μονο 3 δευτερολεπτα μνημης.
Μολις τελειωσες τον κυκλο σου στην γυαλα.
Ενας επαναλαμβανομενος στροβιλισμος, ενα χαρουμενο τιποτα η καθημερινοτητα σου.
Παω στοιχημα πως δεν θυμασαι τιποτα απο αυτα που σου ειπα.
3 δευτερολεπτα ηταν αρκετα.
Ερχομαι προς το μερος σου και σε βλεπω να πηγαινεις πανω κατω.
Ξερω πως κατι σε προβληματιζει και αυτο το κατι μαλλον δεν το ξερεις ουτε εσυ. Ισως καποιος να ξερει. Εγω? Εγω δεν ειμαι καλος στις συμβουλες. Αλλα ενα πραγμα θα σου πω. Η ζωη ξερει.
Δεν ξερω ομως αν ξερει αυτα που εγω θελω να ακουσω.. Δεν ξερω αν πραγματικα την εμπιστευομαι αλλα εχω παραδοθει σε αυτο το ταξιδι. Την εχω αφησει να με παει οπου θελει αυτη. Δεν ξερω αν θα με βγαλει σε ολα αυτα που ονειρευτηκα και ζητουσα απο παιδι. Ποιος ξερει αλλωστε? Απλα αφεθηκα στα χερια της. Ολα λενε ειναι θεμα επιλογων. Ε και εγω λοιπον εκανα τις δικες μου. Οπως ο καθενας. Και κανεις δεν μπορει να μας κρινει για αυτο. Η ζωη ειναι σαν ενα τηλεπαιχνιδι απο αυτα με τις πολλες καμερες και τα φανταχτερα χρωματα που σε βαζουν να διαλεξεις αναμεσα στην κουρτινα 1, 2, 3 και 4 και στα κουτια Α, Β, Γ και Δ. Δεν ξερεις τι κρυβεται απο πισω και ομως ρισκαρεις να δοκιμασεις. Ειτε χασεις ειτε κερδισεις. Και αν νικησεις θα ειναι επειδη προσπαθησες πολυ. Και αν χασεις θα ειναι επειδη μαλλον δεν προσπαθησες πολυ.
Και οταν το πλατο σκοτεινιασει θα φυγουν ολοι.
Και τοτε θα βγεις στον δρομο να περπατησεις. Και ολα θα σου φαινονται αλλιως ακομα και αν εχεις χασει και δεν εχεις κερδισει τιποτα. Θα εχεις μονο τα τσιγαρα σου. Ποτε δεν σε εγκατελειψαν. Ηταν εκει απο την πρωτη στιγμη. Επερναν τα προβληματα σου μακρια οταν κανεις αλλος δεν μπορουσε. Θα περπατας στον δρομο αναζητωντας καποιον για να μοιραστεις τα τσιγαρα σου μαζι του. Και ομως θα αναρωτιεσαι αν τα τσιγαρα σου θα ειναι αρκετα ακριβα για να του κανουν. Θα σκεφτεσαι αν τα τσιγαρα σου ειναι αξια να τα καπνισει καποιος αλλος επειδη ειναι φτηνα.
Καταβαθος ομως δεν θα σε νοιαζει. Γιατι τα καπνιζεις εσυ. Ειναι επιλογη σου ακομα και το να καπνιζεις αυτα τα φτηνα τσιγαρα.
Και οταν το πακετο σου θα εχει τελειωσει και θα εχεις σβησει το τελευταιο τσιγαρο διπλα σου, θα ακουσεις μια φωνη να σου λεει "Για αποψε το ονειρο μου εισαι εσυ." και θα σου προσφερει ενα απο τα τσιγαρα του. θα κατσει διπλα σου και θα σου κανει ερωτησεις. Γιατι καθοσουν εκει, πιο ειναι το δικο σου ονειρο, με τι ασχολεισαι, γιατι μιλας τοσο πολυ. Οι απαντησεις θα σου βγαινουν τοσο αβιαστα. Θα λες τα ονειρα σου που ειχες οταν ησουν παιδι και τα ειχες ξεχασει τοσα χρονια επειδη δεν εγιναν πραγματικοτητα, θα πεις οτι σου αρεσει να περπατας το βραδυ γιατι ολα ειναι ησυχα και μαγικα κ εχεις χρονο να σκεφτεις, θα πεις οτι δεν ασχολεισαι με τιποτα, παρα μοναχα με τα προβληματα των αλλων. Και τελος θα ζητησεις συγνωμη επειδη το να μιλας πολυ καμια φορα κουραζει. Θα χαμογελασει και τοτε θα ξεκινησεις παλι να μιλας. Για την ζωη, για τον ερωτα, γιατα βραδια που γυρνουσες μονο σου στο κεντρο, για αυτα που σκεφτηκες και ποτε δεν ειπες και για τα χρυσοψαρα που εχουν μονο 3 δευτερολεπτα μνημης.
Μολις τελειωσες τον κυκλο σου στην γυαλα.
Ενας επαναλαμβανομενος στροβιλισμος, ενα χαρουμενο τιποτα η καθημερινοτητα σου.
Παω στοιχημα πως δεν θυμασαι τιποτα απο αυτα που σου ειπα.
3 δευτερολεπτα ηταν αρκετα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου