Παμε μια βολτα μεχρι το φεγγαρι;

Κλεισε τα ματια σου και ακολουθησε με.
Δεν θα ερθει κανεις μεχρι το φεγγαρι.
Εκει θα ειμαστε μονο εγω και εσυ, και θα κοιταμε το απεραντο κενο.
Περα μακρυα θα βλεπουμε μονο που και που μερικα αεροπλανα να πετουν.
Πηγαινοντας που, αναρωτιεσαι.
Ποτε δεν θα μαθεις.
Εδω πανω υπαρχουν μονο το φεγγαρι, εσυ και το κενο.
Και ομως εγω δεν βλεπω τιποτα.
Μοναχα εσενα.
Κλεισε τα ματια σου και ακολουθησε με χωρις να κουνηθεις.
Αυτο το μερος εδω ειναι δικο μας.
Και θελω να το θυμασαι.
Εγω παντα θα το θυμαμαι.
Μην φοβασαι.
Δεν θα ερθει κανεις μεχρι να φυγουμε.
Κανεις δεν θα μπορεσει να μας δει.
Και να σου πω γιατι;
Γιατι δεν φαινομαστε πια. Μονο υπαρχουμε.
Αισθανομαι σαν να σε γνωρισα χθες η σαν να σε ξερω απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου.
Με μπερδευεις. Παντα με μπερδευες.
Γιατι με θυμασαι μονο οταν με βλεπεις.
Οταν δεν με βλεπεις με ξεχνας.

Αγαπωντας ενα φαντασμα

Σε ονειρευομαι τοσο που σχεδον χανεις την πραγματικοτητα σου.
Αραγε θα βρω καποτε τον χρονο και την δυναμη να διωξω και το πραγματικο κορμι σου?
Σε ονειρευτηκα τοσο που τα χερια μου, συνηθισμενα να αγκαλιαζουν τον ισκιο σου, θα φανουν πολυ μικρα για να τυλιχτουν γυρω σου και μπροστα σε αυτο το κατι που με βασανιζει καιρο και με εξουσιαζει χρονια, θα μεινω μαλλον μια μικρη σκια.
Ο ερωτας κυλαει και φευγει σαν τα νερα του ποταμου.
Φευγει ο ερωτας, η ζωη ομως ειναι αργη και βιαιη.
Σαν τις ελπιδες.
Περνουν οι μερες, περνουν οι βδομαδες σαν να μην εχει περασει καθολου ο χρονος.
Σαν να ξυπνω απο το ονειρο και εισαι διπλα μου.
Σαν να ησουν απο παντα εδω και να μην εφυγες ποτε.
Συνηθιζα να σε ονειρευομαι τοσο συχνα που κοιμομουν και ξυπνουσα στο πατωμα.
Εκθετω τον εαυτο μου σε ολες τις πτυχες της ζωης, του ερωτα και εσενα.
Θελω απλα να ξερεις οτι σε ονειρευτηκα πολυ.
Περπατησα μαζι σου, μιλησα μαζι σου, κοιμηθηκα με το φαντασμα σου
και παρολο που ηταν φαντασμα και σκια εκατο φορες περισσοτερο σε αναζητουσα. 

Το κοριτσι στον τοιχο

Ειναι ωραιο να βγαινεις βολτες στους ερημους δρομους το βραδυ.
Ειναι ολα τοσο ησυχα τοσο διαφορετικα. Ξεκουραζονται απο ολες τις δυσκολιες και την φασαρια της μερας. Ηρεμουν. Και μαζευουν δηναμεις για την επομενη μερα. Ποσο δυσκολο θα πρεπει να ειναι? Να κανεις το ιδιο πραγμα καθε μερα. 365 μερες τον χρονο. Μπα, τι το σκεφτομαι ποτε δεν θα μαθω ετσι και αλλιως.
Εγω απλα ειμαι ενας νυχτερινος λαθρεπιβατης, που περναει απο τα ηρεμα σοκακια και ταραζει τον υπνο τους με τα βαρια μου βηματα. Και ομως δεν ενοχλω. Συνεχιζουν να μαζευουν δυναμεις για την επομενη μερα. Δεν τους ενοχλει ενας ασημαντος περαστικος.
Και ετσι συνεχιζω και εγω τον δρομο μου. Το βραδυ ολα ειναι ησυχα. Και παρολο που δεν ειναι κανεις να περπαταει στον δρομο, μπορεις να μυρισεις τα αρώματα τους. Ειναι ακομα εδω να μου πουν οτι καποιος περασε απο εδω τρεχοντας να παει στην δουλεια του, καποιος ετρωγε παγωτο με την κοπελα του, οτι καποιος ειχε κατσει στο πιο διπλα παγκακι και κοιταζε απλα ολους τους υπολοιπους.
Παω και καθομαι στην θεση εκεινου που απλα παρατηρουσε.
Ξερω ομως οτι εκεινος μεσα στον γεματο δρομο δε εβλεπε αυτο που βλεπω τωρα εγω.
Στον απεναντι τοιχο ειναι ζωγραφισμενη μια κοπελα με μαυρα μαλλια που μου χαμογελαει. Αυτη την ομορφια ειμαι σιγουρος πως δεν την ειδε αυτος που καθοταν το πρωι στην θεση που καθομαι εγω τωρα. Την βλεπω να με κοιταει στα ματια και ενα χαμογελο να ειναι ζωγραφισμενο στα χειλη της.. Πιανω τον εαυτο μου να της χαμογελαει και για μια στιγμη νομιζω οτι μου σαλεψε και εμενα. Οπως ολου του κοσμου αλλωστε. Το βλεμα της ειναι σταθερο και καθαρο. Το νιωθω να με διαπερνα και να ψαχνει καθε μερος του μυαλου και της ψυχης μου. Χωρις να ξερω το γιατι μου θυμίζει κατι. Και αρχιζω να μιλαω να μιλαω να μιλαω να μιλαω. Και εκεινη ειναι εκει. Με το ιδιο βλεμα και το ιδιο χαμογελο. Μεσα σε 2 ωρες της εχω πει σχεδον την μιση μου ζωη.
Και εκεινο το χαμογελο στο προσωπο της δεν αλλαξε. Δεν εβγαλε αχνα, δεν με διεκοψε, δεν με εκρινε, δεν εκλαψε. Απλα με ακουγε.
Ο δρομος αρχιζει να γεμιζει φασαρια. Μεταλλικοι ηχοι και σειρηνες σπανε την ηρεμια της νυχτας και με κανουν να παρω απο πανω της το βλεμα μου. Εχει κιολας ξημερωσει. Το χρωμα του ουρανου αρχιζει σιγα σιγα να ανοιγει.
Την πλησιαζω και της δινω ενα φιλι στο μαγουλο.
Για μια στιγμη νομιζω πως πεταρισε τα βλεφαρα της, αλλα δεν μπορω να στο πω με σιγουρια.
Θα σε δω και αυριο, να με περιμενεις της φωναζω καθως απομακρυνομαι.
Το ξερω πως και αυριο θα ειναι εκει και θα με περιμενει.

ΥΓ. Αν την ψαξεις και εσυ καπου στους δρομους της Πατρας θα την βρεις. Κατσε και μιλησε της. Θα σε ακουσει...

3''

Αναβω ενα τσιγαρο και αφηνω τον καπνο να κανει τα ματια μου να δακρυσουν.
Ερχομαι προς το μερος σου και σε βλεπω να πηγαινεις πανω κατω.

Ξερω πως κατι σε προβληματιζει και αυτο το κατι μαλλον δεν το ξερεις ουτε εσυ. Ισως καποιος να ξερει. Εγω? Εγω δεν ειμαι καλος στις συμβουλες. Αλλα ενα πραγμα θα σου πω. Η ζωη ξερει.
Δεν ξερω ομως αν ξερει αυτα που εγω θελω να ακουσω.. Δεν ξερω αν πραγματικα την εμπιστευομαι αλλα εχω παραδοθει σε αυτο το ταξιδι. Την εχω αφησει να με παει οπου θελει αυτη. Δεν ξερω αν θα με βγαλει σε ολα αυτα που ονειρευτηκα και ζητουσα απο παιδι. Ποιος ξερει αλλωστε? Απλα αφεθηκα στα χερια της. Ολα λενε ειναι θεμα επιλογων. Ε και εγω λοιπον εκανα τις δικες μου. Οπως ο καθενας. Και κανεις δεν μπορει να μας κρινει για αυτο. Η ζωη ειναι σαν ενα τηλεπαιχνιδι απο αυτα με τις πολλες καμερες και τα φανταχτερα χρωματα που σε βαζουν να διαλεξεις αναμεσα στην κουρτινα 1, 2, 3 και 4 και στα κουτια Α, Β, Γ και Δ. Δεν ξερεις τι κρυβεται απο πισω και ομως ρισκαρεις να δοκιμασεις. Ειτε χασεις ειτε κερδισεις. Και αν νικησεις θα ειναι επειδη προσπαθησες πολυ. Και αν χασεις θα ειναι επειδη μαλλον δεν προσπαθησες πολυ.
Και οταν το πλατο σκοτεινιασει θα φυγουν ολοι.
Και τοτε θα βγεις στον δρομο να περπατησεις. Και ολα θα σου φαινονται αλλιως ακομα και αν εχεις χασει και δεν εχεις κερδισει τιποτα. Θα εχεις μονο τα τσιγαρα σου. Ποτε δεν σε εγκατελειψαν. Ηταν εκει απο την πρωτη στιγμη. Επερναν τα προβληματα σου μακρια οταν κανεις αλλος δεν μπορουσε. Θα περπατας στον δρομο αναζητωντας καποιον για να μοιραστεις τα τσιγαρα σου μαζι του. Και ομως θα αναρωτιεσαι αν τα τσιγαρα σου θα ειναι αρκετα ακριβα για να του κανουν. Θα σκεφτεσαι αν τα τσιγαρα σου ειναι αξια να τα καπνισει καποιος αλλος επειδη ειναι φτηνα.
Καταβαθος ομως δεν θα σε νοιαζει. Γιατι τα καπνιζεις εσυ. Ειναι επιλογη σου ακομα και το να καπνιζεις αυτα τα φτηνα τσιγαρα.
Και οταν το πακετο σου θα εχει τελειωσει και θα εχεις σβησει το τελευταιο τσιγαρο διπλα σου, θα ακουσεις μια φωνη να σου λεει "Για αποψε το ονειρο μου εισαι εσυ." και θα σου προσφερει ενα απο τα τσιγαρα του. θα κατσει διπλα σου και θα σου κανει ερωτησεις. Γιατι καθοσουν εκει, πιο ειναι το δικο σου ονειρο, με τι ασχολεισαι, γιατι μιλας τοσο πολυ. Οι απαντησεις θα σου βγαινουν τοσο αβιαστα. Θα λες τα ονειρα σου που ειχες οταν ησουν παιδι και τα ειχες ξεχασει τοσα χρονια επειδη δεν εγιναν πραγματικοτητα, θα πεις οτι σου αρεσει να περπατας το βραδυ γιατι ολα ειναι ησυχα και μαγικα κ εχεις χρονο να σκεφτεις,  θα πεις οτι δεν ασχολεισαι με τιποτα, παρα μοναχα με τα προβληματα των αλλων. Και τελος θα ζητησεις συγνωμη επειδη το να μιλας πολυ καμια φορα κουραζει. Θα χαμογελασει και τοτε θα ξεκινησεις παλι να μιλας. Για την ζωη, για τον ερωτα, γιατα βραδια που γυρνουσες μονο σου στο κεντρο, για αυτα που σκεφτηκες και ποτε δεν ειπες και για τα χρυσοψαρα που εχουν μονο 3 δευτερολεπτα μνημης.

Μολις τελειωσες τον κυκλο σου στην γυαλα.
Ενας επαναλαμβανομενος στροβιλισμος, ενα χαρουμενο τιποτα η καθημερινοτητα σου.
Παω στοιχημα πως δεν θυμασαι τιποτα απο αυτα που σου ειπα.
3 δευτερολεπτα ηταν αρκετα.

Αγωνας δρομου.

Ξεκινας.
Ξεκινας με το αυτοκινητο σου και βγαινεις στον δρομο. Στην αρχη πας σιγα, γιατι φοβασαι, και μετα επιταχυνεις. Συνεχιζεις να τρεχεις χωρις να ξερεις το που πας η το που θα σε οδηγησει ο δρομος. Στην αρχη εισαι μονο εσυ, γιατι ετσι ειναι. Παντα ξεκιναμε μονοι μας. Χωρις συνοδοιπορους. Στην πορεια ομως καποιος θα βρεθει στον ιδιο δρομο με εσενα, και ειτε θα πορευτειτε μαζι, ειτε θα τρεξει γρηγοροτερα και θα σε προσπερασει, η δεν θα μπορεσει να σε ακολουθησει γιατι εσυ πας γρηγορα. Οσο περιεργο και να ακουγεται ετσι ειναι. Ετσι ειναι. Ολοι νομιζουμε πως αυτο που ζουμε ειναι ενας αγωνας δρομου. Νομιζουμε πως το μυαλο μας ειναι ο συνοδηγος μας και ειναι αυτος που μας λεει ποτε θα στριψουμε, ποτε θα κοψουμε ταχυτητα γτ ο δρομος καταληγει σε γκρεμο και ποτε πρεπει να σταματησουμε στην ακρη για να αλλαξουμε λαδια. Νομιζουμε πως οποιος μας πλησιασει ειναι καποιος αντιπαλος που θελει να μας προσπερασει για να βγει πρωτος. Νομιζουμε πως με το να δυναμωσουμε το ραδιοφωνο επειδη παιζει το αγαπημενο μας τραγουδι θα χασουμε.
Και καπως ετσι χανουμε την διαδρομη.
Γιατι ποτε δεν κοιταξαμε εξω απο το παραθυρο μας να δουμε τα τοπια, γιατι παντα κοιταζαμε τον δρομο, γιατι παντα ακουγαμε τον συνοδηγο μας και τις οδηγιες που μας εδινε, γιατι δεν σταματησαμε ποτε στην ακρη του δρομου να κανουμε ενα τσιγαρο και να δουμε το ηλιοβασιλεμα.
Τι και αν βγουμε πρωτοι σε εναν αγωνα δρομου που ποτε δεν μαθαμε οτι παιζουμε και εμεις?
Θα φτασεις στο τελος, θα σου πουν μπραβο, θα σε κανουν μπανιο με μια φθηνη σαμπανια για να γιορτασουν την νικη σου και μετα θα παρεις το αμαξι σου για να γυρισεις παλι στον δρομο.
Τοτε ομως ολα θα σου φαινονται αλλιως. Δεν θα ακους τις οδηγιες που θα σου δινει το μυαλο σου και θα κανεις οτι θες, θα σταματας σε καθε παγκακι στην ακρη του δρομου για να βλεπεις το ηλιοβασιλεμα, θα πηγαινεις αργα χωρις να σε κυνηγαει τιποτα και θα ακους την μουσικη στο τερμα με ολα τα παραθυρα ανοιχτα.
Και οταν το αμαξι σου θα μεινει απο βενζινη σε μια ερημια, τοτε ναι. Τοτε θα εχεις κερδισει εναν πιο σημαντικο αγωνα.