Μια οαση λογικης μεσα στην ερημο της παραφροσυνης.

Μια οαση λογικης μεσα στην ερημο της παραφροσυνης.

Αυτη ζηταμε. 

Αυτη ψαχνουμε. 

Αυτη σκεφτομαστε καθε μερα, απο την ωρα που θα ξυπνησουμε μεχρι την ωρα που θα κοιμηθουμε,  

Μα ποτε δε θα την βρω. Ποτε δεν θα την βρεις. Αδικα την ψαχνουμε.

Χαθηκε και αυτη στο περασμα του χρονου. 

Οπως χαθηκαμε και εμεις.

Οπως χασαμε και τους εαυτους μας ενα πρωι.

Οπως χασαμε και αυτη την υποτιθεμενη μαγεια που υπαρχει αναμεσα σε δυο ανθρωπων.

Χαθηκαν ολα. 

Και πως να ζησεις οταν κατι λειπει; 

Η ζωη δεν εχει νοημα. 

Ο καφες θα ειναι παντα πικρος οση ζαχαρη και αν βαλεις.

Το τσιγαρο θα τελειωνει μολις το αναψεις. Δυο τρις ρουφηξιες και μετα τελος.

Οι στιχοι απο τα τραγουδια θα ειναι απλες λεξεις.

Πως γινεται να σου λειπει κατι που ποτε δεν ηταν δικο σου; 

Ρητορικες ερωτησεις που θελουν απαντησεις. 

Καπου θα ειναι γραμμενες. 

Ξερω που.

Εκει, σε αυτη την οαση της λογικης, καπου στον πατο της λιμνης, χαραγμενες σε μια πετρα θα τις βρεις. 

Μα οταν ξεκινησεις το ταξιδι και θες εναν συνοδοιπορο, μην μου ζητήσεις να ερθω μαζι σου.

Θα ειμαι ηδη εκει.