Στην άκρη.

Τώρα που ο ήλιος θα δύσει, τώρα που στεκόμαστε και οι δύο στην άκρη του γκρεμού, τώρα που το όνειρο έγινε πραγματικότητα,τώρα που όλα τα νήματα έχουν κοπεί, τώρα που σε κρατάω στην αγκαλιά μου, ηρθε η ώρα να σου πω δύο αλήθειες και ένα ψέμα. 

Συγνώμη. Συγνώμη που σε εφτιαξα για να σηκώσεις στους ώμους σου τα βάρη της ζωής μου. 

Φοβάμαι. Φοβάμαι να μου λένε παραμύθια με κάστρα, δράκους και ιππότες. 

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ που γεννήθηκες για μένα, έζησες για μένα και για μένα τώρα πέφτεις στον γκρεμό.

Πάντα σε περίμενα, πριν ακόμα υπάρξεις σαν όνομα, σαν πρόσωπο.

Πάντα μετρούσα τα φεγγάρια μέχρι να με βρεις και μετά τα έσβηνα. Μέτρησα και έσβησα 24 ολόκληρα φεγγάρια. Ζητούσα παντού να βρω τα ίχνη των βημάτων που θα με οδηγούσαν σε εσένα.

Πάντα σε είχα ανάγκη, αλλά δεν ήξερα που να σε ψάξω, και όταν σε έψαχνα δεν ερχόσουν. Κάτι θα ήξερες. Δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν είχα την δύναμη να ζω μόνος μου. Γιαυτό φτάσαμε εδώ.

Και τώρα βάζω τελεία στην ιστορία που έγραψες εσύ. Εσύ είσαι ο ήρωας της ιστορίας σου, όχι εγώ. Εγώ ζούσα στην αφάνεια. Ήμουν ο παρατηρητής σου. Ένας τρελός επιστήμονας που κινούσε τα νήματα. Κόβοντας και ράβοντας στα μέτρα του μια ζωή, απλή και ποθητή, για να την φορέσει και να νιώσει ζεστασιά. 

 

Τέλος; Οχι. Είναι μια καινούργια αρχή.

Μια καινούργια αρχή που χτίζεται πάνω στα χαλάσματα του δικού σου τέλους, στα χαλάσματα της δικής σου, έστω και φευγαλέας, ζωής. Μισώ όμως τα μάτια μου που δεν θα καθρεφτίζουν πια το πρόσωπο σου. Που δεν θα μπορώ να σου μιλήσω ξανά. Μισώ τις σκέψεις μου, μισώ εμένα. Μισώ εμένα που σε οδήγησα στο τέλος. Δεν ξέρω αν είχα άλλη επιλογή. Σίγουρα θα είχα. Γιατί δεν την είδα; Μήπως ήταν καλύτερα έτσι; Μήπως έπρεπε να γίνουν όλα έτσι από την αρχή; Νομίζω πως η λογική μου σιγά σιγά με εγκαταλείπει και την θέση της παίρνουν δράκοι, ιππότες, πριγκίπισσες και μάγοι.

Τώρα βλέπω καθαρά. Τώρα που γκρεμίζεται κάθε φόβος μου, κάθε τοίχος που είχα φτιάξει, σε βλέπω να στέκεσαι ανάμεσα στα χαλάσματα και να κοιτάς τον ουρανό. Κάθε λέξη που βγαίνει απο το στόμα σου, και μια ρωγμή στα τοίχοι της συνείδησης μου. Αρχίζεις να σπας και εσύ σε κομμάτια. Δεν ξέρω γιατί νιώθω έτσι. Νόμιζα πως όλα ηταν για καλό. Για το δικό μου καλό. Σε έφτιαξα, σου είπα πως είσαι κάποιος άλλος, έζησα μαζί σου την αληθινή ζωή και σε οδήγησα στο τέλος. Και μαζί με εσένα έσπασε κάτι μέσα μου. Και τώρα που χάνεσαι, πρέπει να συνεχίσω μόνος μου.

 Έμαθα όμως. Αλήθεια έμαθα.

Συγνώμη που έγιναν όλα έτσι. Σε ευχαριστώ που έγιναν όλα έτσι. 

Κοίτα με πριν χαθείς και χαμογέλασε μου. Δείξε μου πως με συγχωρείς. 

Δείξε μου πως κατάλαβες τι είναι ψέμα και τι αλήθεια, αν υπάρχει.

Είναι δύσκολο να σκοτώνεις τον εαυτό σου μέρα με την μέρα.

Είναι δύσκολο να σε σκοτώνω μέρα με την μέρα. 

Συγχώρεσε με.