Το περασμα περα απο τον χρονο, τον χωρο.
Ενα απεραντο τοπιο μια μαραμενης ψυχης. Ενα σωμα νεκρο που ομως ζει ακομα. Νεκρο απο συναισθημα και εκφραση. Μια κραυγη υπογεια, απο τα εγκατα του Ειναι. Χωρις σκοπο, χωρις στοχο πεφτει πανω στους τοιχους του δωματιου. Δεν κυνηγησε ποτε το αιωνιο και το αλησμονητο.
Η αιωνια παλη της ανθρωπινης φυσης για το απροσιτο αγγιγμα. Μονο αυτο κυνηγαμε. Το αγγιγμα στην επιφανεια. Ποτε κανεις δεν θα πονεσει για να φτασει στον πυρηνα. Δεν θα χαρει ποτε κανεις τους θυσαυρους του "αγνωστου".
Μια διαδρομη που δεν θα περπατηθει ποτε απο ανθρωπο. Μονο αχορταγες σκεψεις θα το διαβαινουν και θα χανονται, θα το λεηλατουν, θα το στραγγιζουν. Υστερα ομως το μονοπατι θα κρυφτει. Απο τα λαθη, απο την αδικια και θα εξαφανιστει. Ο δρομος για τον πυρηνα θα χαθει. Θα χαθει το νοημα και η ουσια μας μαζι, και σαν σβησει αυτη η φωτια της προσμονης θα ερθει το κρυο. Αυτο που κανει τα κυτταρα του κορμιου να πεθαινουν ενα ενα. Τοτε ειναι που θα χαθεις και εσυ μαζι με το μονοπατι. Τοτε ειναι που στα συνορα της ψυχης και του μυαλου θα ερθει μια νυχτα που θα κρατησει για καιρο.. Τοτε να ξερεις πως θα ερθει και το τελος.
Πολλες φορες φτιαξαμε δρομους. Τους στρωσαμε με ελπιδες αλλα χαθηκαν και αυτες στην πορεια.
Και τωρα που χαθηκε και η τελευταια, χανομαστε και εμεις. Αδυναμοι να γεννησουμε νεες.
Χαθηκαμε στην σκια της νυχτας.
Περπαταμε διπλα διπλα, αορατοι ο ενας για τον αλλον.
Ενα απεραντο τοπιο μια μαραμενης ψυχης. Ενα σωμα νεκρο που ομως ζει ακομα. Νεκρο απο συναισθημα και εκφραση. Μια κραυγη υπογεια, απο τα εγκατα του Ειναι. Χωρις σκοπο, χωρις στοχο πεφτει πανω στους τοιχους του δωματιου. Δεν κυνηγησε ποτε το αιωνιο και το αλησμονητο.
Η αιωνια παλη της ανθρωπινης φυσης για το απροσιτο αγγιγμα. Μονο αυτο κυνηγαμε. Το αγγιγμα στην επιφανεια. Ποτε κανεις δεν θα πονεσει για να φτασει στον πυρηνα. Δεν θα χαρει ποτε κανεις τους θυσαυρους του "αγνωστου".
Μια διαδρομη που δεν θα περπατηθει ποτε απο ανθρωπο. Μονο αχορταγες σκεψεις θα το διαβαινουν και θα χανονται, θα το λεηλατουν, θα το στραγγιζουν. Υστερα ομως το μονοπατι θα κρυφτει. Απο τα λαθη, απο την αδικια και θα εξαφανιστει. Ο δρομος για τον πυρηνα θα χαθει. Θα χαθει το νοημα και η ουσια μας μαζι, και σαν σβησει αυτη η φωτια της προσμονης θα ερθει το κρυο. Αυτο που κανει τα κυτταρα του κορμιου να πεθαινουν ενα ενα. Τοτε ειναι που θα χαθεις και εσυ μαζι με το μονοπατι. Τοτε ειναι που στα συνορα της ψυχης και του μυαλου θα ερθει μια νυχτα που θα κρατησει για καιρο.. Τοτε να ξερεις πως θα ερθει και το τελος.
Πολλες φορες φτιαξαμε δρομους. Τους στρωσαμε με ελπιδες αλλα χαθηκαν και αυτες στην πορεια.
Και τωρα που χαθηκε και η τελευταια, χανομαστε και εμεις. Αδυναμοι να γεννησουμε νεες.
Χαθηκαμε στην σκια της νυχτας.
Περπαταμε διπλα διπλα, αορατοι ο ενας για τον αλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου