Μετρό.

Στο μετρό.

Εκεί θέλω να πάω και να κάτσω μια μέρα για ώρες.
Σε αυτές τις θέσεις που υπάρχουν στις αποβάθρες για να κάθεσαι οταν περιμένεις τον συρμό. Να κάτσω και απλά να κοιτάζω τον κόσμο που τρέχει για να προλάβει. Τι; Μήπως και εκείνοι γνωρίζουν γιατί τρέχουν; Τρέχουν επειδή τρέχει και ο χρόνος. Εκείνος φεύγει εμείς μένουμε.Τον βλέπουμε απλά να απομακρύνεται. Και μετά αναρωτιόμαστε: "Μήπως ήρθα νωρίς; Μήπως ήρθα αργά; Μήπως άργησε ο ίδιος ο χρόνος;" Ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση. Η ώρα περνάει και όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται και φεύγει. Σε κοιτάει, κάθεται δίπλα σου, σου χαμογελά απο ευγένεια και έπειτα χάνεται μέσα στον υπόλοιπο κόσμο. Και μετά μένεις μόνος σου. Μέσα στον άδειο σταθμό. Να περιμένεις το επόμενο τρένο. Για να σε πάει εκεί που θες. Η εκεί που θέλει αυτό;
Μάλλον θα σε πάει όπου θέλει αυτο, αφού η πορεία είναι ήδη προκαθορισμένη.

"Μια πορεία που είναι ήδη προκαθορισμένη" ... Πόσο περίεργο ακούγεται αυτό; Μπαίνεις σε ένα τρένο που κάποιος άλλος έχει ήδη διαλέξει την πορεία του για εσένα. Το ξέρεις και όμως εσύ δεν κάνεις τίποτα. Άντε το πολύ πολύ να κατέβεις σε μια άλλη στάση. Και; Τι θα καταφέρεις; Τίποτα.
Και σε άλλη στάση θα κατέβεις, και δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί που θες να πας.

Έτσι είναι και η ζωή. Σαν το μετρό και αυτή που έχει στάνταρ διαδρομή και στάσεις. Ξεκινάς απο την αφετηρία για να φτάσεις στο τέρμα, το αν θα τα καταφέρεις εξαρτάται απο εσένα. Και απο τις επιλογές που θα κάνεις. Θα ερωτευτείς τον συνταξιδιώτη σου, θα δώσεις μερικά ψιλά σε εκείνον που θα σου ζητήσει ελεημοσύνη για να πάρει μια τυρόπιτα να φάει, θα γελάσεις με τον τρελό που μονολογεί στην άλλη άκρη και τα βάζει με θεούς και δαίμονες. Θα κάτσεις δίπλα σε αγνώστους, θα σε ακουμπήσουν και θα τους ακουμπήσεις τυχαία, για κλάσματα δευτερολέπτου, και πίστεψε με ισως, λεω ίσως, θα έχεις πιο πολλά να θυμάσαι απο αυτούς που περνάνε και ακουμπάνε τυχαία και ύστερα φεύγουν.

"Τερματικός σταθμός. Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να αποβιβαστούν απο τον συρμό"

Ειμαι καταθλιπτικος. Αλήθεια η ψέμα?

Ναι. Έτσι είμαι.
Το λέει και το όνομα μου στο τουίτερ άλλωστε: "ειμαι καταθλιπτικος".
Δέν ξέρω αν γεννήθηκα έτσι, αν έγινα στην πορεία η αν έδωσα στον εαυτό μου αυτό το επίθετο για να μπορώ να αντλώ δύναμη απο αυτή την κατάσταση. Θα μου πείς λίγοι είναι αυτοί που παίρνουν δύναμη απο κάτι τέτοιο τόσο σοβαρό ίσως.. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν καταφύγιο. Καταφύγιο απο τον κόσμο, τον πόνο, ισως την αλήθεια και μερικές φορές απο τον ίδιο μου τον εαυτό. Πόσο δύσκολη είναι η αλήθεια και πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να την επωμιστούν αλήθεια? Γιαυτό και εγώ χάνομαι. Κλεισμένος σε ένα σπίτι ακούγοντας μουσική και γράφοντας ότι μου κατέβει στο κεφάλι. Αδιαφορώ πλέον αν αυτά που γράφω θα πρεπέι να είναι καλογραμμένα για να μου πεί ο άλλος το "μπράβο". Απλα τα γράφω για να μην τα έχω μέσα μου.

Και αυτό το "μέσα" πόσα ακόμα να χωρέσει? Ποσες χιλιάδες συναισθήματα και αναμνήσεις μπορεί ακόμα να κρατήσει χωρίς να σπάσει κάποια στιγμή, με αποτέλεσμα να φύγουν όλα, και να μείνω κενός? Και μετά? Μετά τι? Έχω νιώσει μια φορά κενός και ίσως είναι το χειρότερο συναίσθημα. Νομίζεις για μερικά λεπτά, μπορεί και ώρες, πως τίποτα δεν έχει νόημα. πως τίποτα δεν ειναι το ίδιο και ποτέ δεν θα είναι το ίδιο ξανα. Γιατί να σηκωθείς απο το κρεβάτι αφού όλος ο κόσμος για σένα βρίσκεται στο ταβάνι που κοιτάς για ώρες?

Πάντα ήμουν αυτός που θα δώσει τα πάντα. Σε όλους. Απο συμβουλές μέχρι και ζάχαρη στον γείτονα επειδή του τελείωσε και είναι Κυριακή. Ποτέ δεν έβαλα τον εαυτό μου πάνω απο κάποιον άλλον. Δεν με ένοιαζε να πονάω εγώ, αν οι γύρω μου ήταν καλά, αν μπορούσαν έστω να χαμογελάσουν εγώ θα ήμουν καλά, και ας μην ήμουν καλα, εσωτερικά.

Και τώρα? Τώρα που για μια φορά, μετά απο καιρό, τα πράγματα πάνε έτσι όπως τα ήθελα γιατί φτάνω πάλι στο ίδιο σημείο? Έχω ακούσει να μου λένε ¨μην κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη". Το θέμα δεν είναι πως τέλειωσε. Δεν θα τελειώσει έτσι απλά. Το θέμα είναι πως χαμογελάω και κλαίω για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Γιατι οι καταστάσεις δεν με αφήνουν να το χαρώ και να το αξιοποιήσω στο 100% των δυνατοτήτων μου.

Ναι ναι, ξέρω πως φάσκω και αντιφάσκω οπως μου είπε και μια φίλη με τα λεγόμενά μου, άλλα ο γραπτός λόγος δεν είναι τόσο εύκολος να κατανοηθεί, ούτε να καταλάβεις τις σκέψεις του άλλου.
Όταν ο μόνος τρόπος έκφρασης είναι ένας υπολογιστής για να πεις όσα δεν μπορείς με λόγια είναι αναμενόμενο να μην γίνεσαι κατανοητός.

Πραγματικά δεν ξέρω αν κάνω κάτι λάθος. Έχω φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι δέκα φορές παραπάνω κάθε τι που θα κάνω η θα πώ, για να μην πληγώσω τον άλλον, ακόμα και αν είναι μια χαζομάρα, το πιο απλό πράγμα. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω το πως δουλεύουμε εμείς οι άνθρωποι. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω γιατί ονομάζω τον εαυτό μου "καταθλιπτικο". Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω αν φταίω εγώ, ο κόσμος, η ο ωροσκόπος μου. Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν θα αφήσω ποτέ αυτο το καταφύγιο που ονομάζω "κατάθλιψη".

Γιατι για εμένα προσωπικά λειτουργεί θεραπευτικά μερικές φορές. Μέσα εκεί μπορώ να βρω τον εαυτό μου, που μερικές φορές με αφήνει μόνο μου να προσπαθώ και πάει και κρύβεται στα μικρά ανθεκτικά τσιμεντένια δωματιάκια περιμένοντας τις βόμβες να πέσουν και να ρημάξουν την ήδη άδεια γη πάνω απο το κεφάλι του.

Τα post it που ηταν κολλημένα στο ταβάνι

Ένα τραγούδι που επαναλαμβάνεται. 

Ένα τραγούδι που επαναλαμβάνεται χωρίς σκοπό και νόημα. Ηχεί μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο. Λευκό. Χωρίς πόρτες, παράθυρα η διακοσμητικά. 

Μόνο στα ταβάνι υπάρχουν κολλημένα εκατοντάδες κίτρινα post it. "Τα όνειρά μου θα είναι." Γραμμένα με μικρά γράμματα. Για να μην μπορεί κανείς να τα διαβάσει. Για να μην μπορεί κανείς να με κοροϊδέψει. Για να μην μπορεί κανείς να τα φτάσει. Ούτε και εγώ μπορώ πλέον. Γιατί τα έβαλα τόσο ψηλά; Μάλλον θα ήξερα οτι τα μεγάλα όνειρα είναι για εκείνους που έχουν δύναμη και θέληση για να τα κατακτήσουν.  Η τα έβαλα ψηλά γιατί εκει ήταν η θέση τους. Ανάμεσα στα αστέρια.

Είναι τόσα πολλά που το ταβάνι είναι κίτρινο. Ένας ουρανός γεμάτος όνειρα. Κίτρινα όνειρα. 

Όνειρα που ποτε δεν θα κάνω πραγματικότητα. 

Όνειρα που θα μείνουν για πάντα κολλημένα στο ταβάνι.

Η μουσική δυναμώνει. Αλλάζει ρυθμό και γίνεται πιο ωμή. Σαν τους ανθρώπους. Σαν τα αγρίμια που κυνηγάνε για να ζήσουν. Έτσι είμαστε και εμείς, αγρίμια. Πολλά αγρίμια μαζί που θέλουν να φάνε για να ζήσουν, που θέλουν να φτάσουν τα όνειρα τους. Πολλά αγρίμια μαζί μέσα σε ένα λευκό δωμάτιο. Η κατάληξη όμως είναι γνωστή.. Το ένα αγρίμι θα φάει το άλλο για να επιβιώσει, για να φτάσει τα όνειρα του.. Μια "σφαγή" κάτω απο όνειρα σηματοδοτεί τη θυσία. Τις θυσίες που επιβάλλεται να κάνεις για να φτάσεις το όνειρο σου. Τώρα το δωμάτιο είναι κόκκινο και κίτρινο. 

Κόκκινο απο το αίμα στο πάτωμα , κίτρινο απο τα post it με τα ονειρα στο ταβάνι.

Το σκηνικό αλλάζει.

Ένας μεγάλος δρόμος. Στην μια άκρη εγώ στην άλλη, τι;

Στην άλλη άκρη ότι ποθώ. Έρωτας, φιλία, οικογένεια, στόχοι και τα post it με τα όνειρα μου.

Αρχίζω να τρέχω. Τρέχω, τρέχω μα η απόσταση όλο και μεγαλώνει. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος εγώ, αν τα όνειρα μου απομακρύνονται απο εμένα, η αν πρέπει να τρέξω ακόμα γρηγορότερα. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν, η απόσταση δεν είναι τόσο μεγάλη. 

Σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορώ να αγγίξω αυτά που θέλω απλά κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος τους. 

Ο δρόμος χάνεται κάτω απο τα πόδια μου. Και εγώ συνεχίζω να τρέχω. Στον αέρα.

Το λευκό δωμάτιο με τα post it στο ταβάνι, και τα αγρίμια φαντάζει παράδεισος, σε σχέση με αυτό.

Σκοτάδι. Αδιαπέραστο, πυκνό και πιο μαύρο απο τον Έρεβο. Με πνίγει.

 

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ, πόσα βράδια δεν κοιμήθηκα για να συντηρήσω και να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου.  Ίσως κάποτε τα post it που κόλλησα στο ταβάνι, μπορέσουν να φτάσουν σε εμένα. Ίσως κάποιος άλλος τα φτάσει για μένα. Και μου τα στείλει. Ίσως μου τα φέρει εκείνος που θα κάνει τα όνειρά μου δικά του. Δεν θα τα έχει κλέψει, απλά εγώ θα έχω παραιτηθεί.

Ίσως λοιπόν μου τα στείλει, για να μπορέσω και εγώ έστω και για μια στιγμή να τα κρατήσω στα χέρια μου. Να κρατήσω τα όνειρα μου, που πλέον θα ανήκουν κάπου αλλού.

\

Η κίτρινη ζακέτα

Τελευταία θέση δεξιά, δίπλα στο παράθυρο. Γαλαρία. 

Ενα λεωφορείο γεμάτο απο άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους. 

Κανείς δεν γνωρίζει κανέναν. Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί τα προβλήματα και τις χαρές κανενός. Μόνο αν τους κοιτάξεις στα μάτια, εκείνη την στιγμή που διασταυρώνονται τα βλέμματα και ανοίγετε ενας κόσμος χαώδης, ισως μπορέσεις να πάρεις μια ιδέα. 

Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. 

Και όμως είσαι και εσύ εδώ. 

Βρίσκεσαι στο τραγούδι που ακούω συνέχεια απο την ώρα που σε άφησα. Βρίσκεσαι στα ρουθούνια μου και στο άρωμα σου που συνεχίζει να τσακίζει καθε εκατοστό της ύπαρξής μου. Βρίσκεσαι εδώ. 

Και ας σε άφησα πίσω. Και ας μας χωρίζουν απο αύριο και εγω δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα. 

Μπορώ ακόμα να σε αισθανθώ δίπλα μου. 

Και αυτη η ζακέτα, είναι λες και έχει απορροφήσει όλα τα συναισθήματα, όλες τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Σαν να θέλει να με κάνει να μην ξεχάσω τίποτα. Και το καταφέρνει.

Οχι πως και η κίτρινη ζακετα μου να μην ήταν θα μπορούσα να ξεχάσω. 

Δεν ξερω τι θα γίνει στην πορεία. Δεν με νοιάζει τι θα γίνει.

Εγω σήμερα θα κοιμηθώ αγκαλιά με την κίτρινη ζακέτα μου.

Και αυτό μου αρκεί.

Καληνύχτα και καλό ταξίδι.

Και να θυμάσαι πως ο ουρανός ηταν, είναι και θα είναι πάντα μπλε.