Ψάξε ψάξε, δεν θα το βρεις.

Τι ψάχνεις να βρεις τέτοια ώρα ψυχή μου;
Τα αυτιά και τα μάτια των ανθρώπων είναι ερμητικά κλειστά.
Τα στόματα τους, απόρθητες σπηλιές που ποτέ δεν θα τις δει το φως του ήλιου.
Τέτοια ώρα ψυχή μου όλοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου
και σαν ξυπνήσουν θα ξεβουλώσουν τα μάτια τα αυτιά και τα στόματα τους για ακόμη μια φορά.
Και θα περιπλανηθούν, πάλι, άσκοπα σε δρόμους αδιάφορους, με ανθρώπους αδιάφορους.
Χωρίς να πάρουν και χωρίς να δώσουν.
Χωρίς να αγγίξουν και χωρίς να αγγιχτούν.
Βλέπεις ψυχή μου οι άνθρωποι νομίζουν πως είναι φτιαγμένοι από γυαλί
και δεν ανέχονται κανενός είδους δαχτυλιές. Θέλουν να είναι μάλλον καθαροί.
Έτσι έμαθαν να ζουν μια ζωή αποστειρωμένη, και σαν τους αγγίξεις ουρλιάζουν
λες και τους κάρφωσες μαχαίρι στην καρδιά. Δεν θέλουν ξένα αποτυπώματα πάνω τους.
Οι άνθρωποι ψυχή μου φοβούνται εκείνους που νιώθουν. Φοβούνται αυτους που δεν μπορούν να δαμάσουν με τα λόγια η τις πράξεις τους.
Γιαυτό μην απορείς που κανείς δεν σε άφησε ποτέ να τον αγγίξεις ψυχή μου.
Σε φοβούνται. Μας φοβούνται.
Σταμάτα να ψάχνεις ψυχή μου, και τότε θα βρεις αυτό που θες.
Όλοι κοιμούνται τώρα.
Μόνο εσύ και εγώ αναζητάμε το άφαντο.
Μόνο εσύ και εγώ ψυχή μου.

Μισάνοιχτη πόρτα σε μισόκλειστο μυαλό.

Γατί συνεχίζεις να έρχεσαι τα βράδια;

Άσε με μια φορά να κοιμηθώ ήρεμα. 

Άσε το μυαλό μου κενό, για ακόμη μια φορά.

Γιατί συνεχίζεις να καταστρέφεις γλυκά τις νύχτες που σε σκέφτομαι; 

Φταίει μάλλον που βρίσκεις την πόρτα μισάνοιχτη, και μπαινοβγαίνεις όποτε σου καπνίσει.

Φταίει μάλλον το οτι εγώ την άφησα μισάνοιχτη και απόψε, γιατί φοβάμαι να κοιμάμαι με την πόρτα κλειστή. Βλέπεις δεν μπόρεσα να συνηθίσω ακόμα την παρουσία της απουσίας σου. 

Ναι. Αυτό είναι. 

Η παρουσία της απουσίας σου είναι το πρόβλημα. Και οτι  δεν μπορώ να κουνηθώ απο την θέση μου. Και πως ότι αρχίσω θα τελειώσει σε εσένα. Φταίει επίσης το μυαλό μου που είναι ακόμα έρμαιο του δικού σου. Φταίει που το δωμάτιο το βράδυ είναι σκοτεινό και κανένας ήχος δεν ακούγεται πέρα απο την σιωπή της παρουσίας σου. Φταίει και το χαμόγελο σου, που οταν κλείνω τα μάτια, έρχεται και αυτό. Ακάλεστο σαν και εσένα. 

Φύγε. 

Φύγε και κλείσε πίσω σου την πόρτα. Κλείδωσε την κιόλας αν μπορείς και πέτα το κλειδί.

Έτσι και αλλιώς θα την βρεις πάλι ανοιχτή σαν επιστρέψεις. 

Χωριστές ανατολές

Ξύπνα.

Ξέρω πως κοιμάσαι αλλά θέλω κάτι να σου πω. 

Άσε την αγκαλιά που σε ζεσταίνει για λίγο και σήκω από το κρεβάτι.

Δεν θα σε κουράσω πολύ.

Στο υπόσχομαι.

Θέλω μόνο να βγεις στο μπαλκόνι σου γιατί ξημερώνει. 

Βλέπεις ποτέ δεν προλάβαμε να δούμε μιαν ανατολή παρέα στο μπαλκόνι σου. Τι κρίμα. 

Γιαυτό σε ξύπνησα. 

Για να βγεις στο μπαλκόνι σας, και να δεις την ανατολή. Μαζί μου. 

Έτσι. Σαν να μην μας χωρίζει καμία απόσταση, κανένα παρόν η παρελθόν. 

Σαν να μην μας χωρίζει ούτε και ο ίδιος ο χρόνος.

Γιαυτό σε ξύπνησα. 

Είμαι σίγουρος πως με άκουσες την ώρα που σου έλεγα ξύπνα, και έστω και μακριά μου, άνοιξες τα μάτια σου, χωρίς να ξέρεις το γιατί, και απλά κάθισες να χαζέψεις το λευκό σας ταβάνι.

Ελπίζω μονάχα να άφησες για λίγο το κρεβάτι σας, να σταμάτησες να κοιτάς το λευκό ταβάνι σας, και να βγήκες για λίγο στο μπαλκόνι σας για να δεις τον ήλιο, μαζί μου.

Καλό ξ"ημέρωμα"!