Κυνηγός επιθέτων.

-
Γεια σου.
-
Πες μου το ονομα σου. Το επιθετο σου οχι το μικρο. Τα μικρα ονοματα τα ξεχναω. Ξερεις... Πολλα μικρα ονοματα μαζι με προσωπα, που αν τα ξαναδω μπορει ακτι να μου θυμισουν. Πολλα μικρα ονοματα, λιγα επιθετα. Ετσι θα μπορω να σε θυμαμαι. Θελω να το μαθω τωρα πριν τελειωσει. Δεν προλαβαινουμε. Τις ωρες που ειμαστε χωριστα κραταμε στα χερια μας μια κουπα καφε, ενα κινητο, ενα τραπουλοχαρτο. Η μερα μου ξερεις ξεκιναει παντα με το να κοιταζω το κινητο μου.
-
Ναι, ναι το ξερω πως πρεπει να αλλαξω συνηθειες αλλα περιμενω για ενα μηνυμα σου, που καταβαθος δεν θελω να δω, και τελειωνει με το γυρισμα του κλειδιου σε ενα δωματιο χωρις θεα. Ετσι καταντησαμε. Δεν φαινομαστε πλεον. Δεν βλεπομαστε.
-
Γιατι καπνιζω?... Καπνιζω πολυ γιατι επρεπε να βρω εναν καινουργιο τροπο να μετραω τον χρονο. Δεν τον μετραω με τα λεπτα, τον μετραω με τα τσιγαρα, και ετσι φαινεται να κυλαει πιο γρηγορα.
-
Ναι μονος μου. Και εσυ ε?
-
Μαλιστα. το θεμα ειναι να μην εχει κανεις απαιτησεις... Δεν καταλαβαινεις ε?
-
Οταν νομιζεις οτι δεν εισαι μονος σου, να το σκεφτεσαι παντα δυο φορες, ετσι λιγο λιγο μπορεις να το παρεις αποφαση. Αλλωστε υπαρχει τοσος κσομος γυρω που μπορει να σε κανει να ξεχαστεις. Οχι εδω. Παντου, εκτος απο εδω. Μονο στο σπιτι σου εισαι μονος σου, αλλα ουτε και εκει εισαι μονος σου πραγματικα. Ε, βιβλια, τηλεοραση, ραδιοφωνο, τηλεφωνα ειναι και αυτα που μου κανουν παρεα.
-
Ναι μονος μου μενω.. Και εσυ ε?
-
Ναι ειναι καλυτερα ετσι.
-
Να, ειναι καλυτερα ετσι για να μην συνηθιζεις στην συντροφια στην νυχτα. Την ημερα ειναι ευκολο να ειναι κανεις μονος του. Την νυχτα ειναι δυσκολο. Ειναι σκοτεινα. Ακομα και εδω που μενω οι ηχοι το βραδυ ειναι ελαχιστοι. Γιαυτο πριν πεσω να κοιμηθω ακουω μουσικη. Ειχα μια φιλη καποτε που ειχε την τηλεοραση ολη την μερα ανοιχτη, και ολη την νυχτα.
-
Οχι τωρα πια.
-
Τις νυχτες δεν ειναι πια μονη της. Αλλα κοιμουνται με το φως αναμμενο.
-
Ναι, παλια μου αρεσε να μου λενε παραμυθια πριν κοιμηθω.  Τωρα που και που τα διαβαζω μονος μου.  Σε βοηθα να βλεπεις καλυτερα ονειρα ξερεις...
-
Χα, αληθεια διαβαζεις ωραια?
-
Ναι... Εχεις ωραια φωνη...         Αλλα δεν φτανει.
-
Τιποτα τιποτα. Κανει κρυο.
-
Ναι ας φυγουμε.
-
Οπου θες.
-
Πως σε λενε?
-
Το μικρο. Το επιθετο τι να το κανω τωρα.

3:12

Το περασμα περα απο τον χρονο, τον χωρο.
Ενα απεραντο τοπιο μια μαραμενης ψυχης. Ενα σωμα νεκρο που ομως ζει ακομα. Νεκρο απο συναισθημα και εκφραση. Μια κραυγη υπογεια, απο τα εγκατα του Ειναι. Χωρις σκοπο, χωρις στοχο πεφτει πανω στους τοιχους του δωματιου. Δεν κυνηγησε ποτε το αιωνιο και το αλησμονητο.
Η αιωνια παλη της ανθρωπινης φυσης για το απροσιτο αγγιγμα. Μονο αυτο κυνηγαμε. Το αγγιγμα στην επιφανεια. Ποτε κανεις δεν θα πονεσει για να φτασει στον πυρηνα. Δεν θα χαρει ποτε κανεις τους θυσαυρους του "αγνωστου".

Μια διαδρομη που δεν θα περπατηθει ποτε απο ανθρωπο. Μονο αχορταγες σκεψεις θα το διαβαινουν και θα χανονται, θα το λεηλατουν, θα το στραγγιζουν. Υστερα ομως το μονοπατι θα κρυφτει. Απο τα λαθη, απο την αδικια και θα εξαφανιστει. Ο δρομος για τον πυρηνα θα χαθει. Θα χαθει το νοημα και η ουσια μας μαζι, και σαν σβησει αυτη η φωτια της προσμονης θα ερθει το κρυο. Αυτο που κανει τα κυτταρα του κορμιου να πεθαινουν ενα ενα. Τοτε ειναι που θα χαθεις και εσυ μαζι με το μονοπατι. Τοτε ειναι που στα συνορα της ψυχης και του μυαλου θα ερθει μια νυχτα που θα κρατησει για καιρο.. Τοτε να ξερεις πως θα ερθει και το τελος.

Πολλες φορες φτιαξαμε δρομους. Τους στρωσαμε με ελπιδες αλλα χαθηκαν και αυτες στην πορεια.
Και τωρα που χαθηκε και η τελευταια, χανομαστε και εμεις. Αδυναμοι να γεννησουμε νεες.
Χαθηκαμε στην σκια της νυχτας.
Περπαταμε διπλα διπλα, αορατοι ο ενας για τον αλλον.

Στην άκρη.

Τώρα που ο ήλιος θα δύσει, τώρα που στεκόμαστε και οι δύο στην άκρη του γκρεμού, τώρα που το όνειρο έγινε πραγματικότητα,τώρα που όλα τα νήματα έχουν κοπεί, τώρα που σε κρατάω στην αγκαλιά μου, ηρθε η ώρα να σου πω δύο αλήθειες και ένα ψέμα. 

Συγνώμη. Συγνώμη που σε εφτιαξα για να σηκώσεις στους ώμους σου τα βάρη της ζωής μου. 

Φοβάμαι. Φοβάμαι να μου λένε παραμύθια με κάστρα, δράκους και ιππότες. 

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ που γεννήθηκες για μένα, έζησες για μένα και για μένα τώρα πέφτεις στον γκρεμό.

Πάντα σε περίμενα, πριν ακόμα υπάρξεις σαν όνομα, σαν πρόσωπο.

Πάντα μετρούσα τα φεγγάρια μέχρι να με βρεις και μετά τα έσβηνα. Μέτρησα και έσβησα 24 ολόκληρα φεγγάρια. Ζητούσα παντού να βρω τα ίχνη των βημάτων που θα με οδηγούσαν σε εσένα.

Πάντα σε είχα ανάγκη, αλλά δεν ήξερα που να σε ψάξω, και όταν σε έψαχνα δεν ερχόσουν. Κάτι θα ήξερες. Δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν είχα την δύναμη να ζω μόνος μου. Γιαυτό φτάσαμε εδώ.

Και τώρα βάζω τελεία στην ιστορία που έγραψες εσύ. Εσύ είσαι ο ήρωας της ιστορίας σου, όχι εγώ. Εγώ ζούσα στην αφάνεια. Ήμουν ο παρατηρητής σου. Ένας τρελός επιστήμονας που κινούσε τα νήματα. Κόβοντας και ράβοντας στα μέτρα του μια ζωή, απλή και ποθητή, για να την φορέσει και να νιώσει ζεστασιά. 

 

Τέλος; Οχι. Είναι μια καινούργια αρχή.

Μια καινούργια αρχή που χτίζεται πάνω στα χαλάσματα του δικού σου τέλους, στα χαλάσματα της δικής σου, έστω και φευγαλέας, ζωής. Μισώ όμως τα μάτια μου που δεν θα καθρεφτίζουν πια το πρόσωπο σου. Που δεν θα μπορώ να σου μιλήσω ξανά. Μισώ τις σκέψεις μου, μισώ εμένα. Μισώ εμένα που σε οδήγησα στο τέλος. Δεν ξέρω αν είχα άλλη επιλογή. Σίγουρα θα είχα. Γιατί δεν την είδα; Μήπως ήταν καλύτερα έτσι; Μήπως έπρεπε να γίνουν όλα έτσι από την αρχή; Νομίζω πως η λογική μου σιγά σιγά με εγκαταλείπει και την θέση της παίρνουν δράκοι, ιππότες, πριγκίπισσες και μάγοι.

Τώρα βλέπω καθαρά. Τώρα που γκρεμίζεται κάθε φόβος μου, κάθε τοίχος που είχα φτιάξει, σε βλέπω να στέκεσαι ανάμεσα στα χαλάσματα και να κοιτάς τον ουρανό. Κάθε λέξη που βγαίνει απο το στόμα σου, και μια ρωγμή στα τοίχοι της συνείδησης μου. Αρχίζεις να σπας και εσύ σε κομμάτια. Δεν ξέρω γιατί νιώθω έτσι. Νόμιζα πως όλα ηταν για καλό. Για το δικό μου καλό. Σε έφτιαξα, σου είπα πως είσαι κάποιος άλλος, έζησα μαζί σου την αληθινή ζωή και σε οδήγησα στο τέλος. Και μαζί με εσένα έσπασε κάτι μέσα μου. Και τώρα που χάνεσαι, πρέπει να συνεχίσω μόνος μου.

 Έμαθα όμως. Αλήθεια έμαθα.

Συγνώμη που έγιναν όλα έτσι. Σε ευχαριστώ που έγιναν όλα έτσι. 

Κοίτα με πριν χαθείς και χαμογέλασε μου. Δείξε μου πως με συγχωρείς. 

Δείξε μου πως κατάλαβες τι είναι ψέμα και τι αλήθεια, αν υπάρχει.

Είναι δύσκολο να σκοτώνεις τον εαυτό σου μέρα με την μέρα.

Είναι δύσκολο να σε σκοτώνω μέρα με την μέρα. 

Συγχώρεσε με.

 

Μια οαση λογικης μεσα στην ερημο της παραφροσυνης.

Μια οαση λογικης μεσα στην ερημο της παραφροσυνης.

Αυτη ζηταμε. 

Αυτη ψαχνουμε. 

Αυτη σκεφτομαστε καθε μερα, απο την ωρα που θα ξυπνησουμε μεχρι την ωρα που θα κοιμηθουμε,  

Μα ποτε δε θα την βρω. Ποτε δεν θα την βρεις. Αδικα την ψαχνουμε.

Χαθηκε και αυτη στο περασμα του χρονου. 

Οπως χαθηκαμε και εμεις.

Οπως χασαμε και τους εαυτους μας ενα πρωι.

Οπως χασαμε και αυτη την υποτιθεμενη μαγεια που υπαρχει αναμεσα σε δυο ανθρωπων.

Χαθηκαν ολα. 

Και πως να ζησεις οταν κατι λειπει; 

Η ζωη δεν εχει νοημα. 

Ο καφες θα ειναι παντα πικρος οση ζαχαρη και αν βαλεις.

Το τσιγαρο θα τελειωνει μολις το αναψεις. Δυο τρις ρουφηξιες και μετα τελος.

Οι στιχοι απο τα τραγουδια θα ειναι απλες λεξεις.

Πως γινεται να σου λειπει κατι που ποτε δεν ηταν δικο σου; 

Ρητορικες ερωτησεις που θελουν απαντησεις. 

Καπου θα ειναι γραμμενες. 

Ξερω που.

Εκει, σε αυτη την οαση της λογικης, καπου στον πατο της λιμνης, χαραγμενες σε μια πετρα θα τις βρεις. 

Μα οταν ξεκινησεις το ταξιδι και θες εναν συνοδοιπορο, μην μου ζητήσεις να ερθω μαζι σου.

Θα ειμαι ηδη εκει.