Γρηγορα ομως_ Πριν χαθεις μαζι του_

ας πιουμε και αποψε στην τρελα

"Ολα ειναι στο μυαλο σου" μου λες.

Το ξερω πως στο στο μυαλο μου δεν υπαρχει τιποτα, παρα μοναχα ο δικος μου κοσμος. Ο κοσμος που εφτιαξα μονος μου. Η να το πω καλυτερα ο κοσμος που με αναγκασαν να φτιαξω για να ζω καλυτερα μεσα σε αυτον. Η οικογενεια, οι "φιλοι", η κοινωνια και μια μεγαλυτερη αλυσιδα απο καταστασεις και γεγονοτα. Σκουριασμενη μεν στο περασμα του χρονου, ανθεκτικη και σκληρη δε.

Ζω ομως οπως το θελω εγω. Με τα καταθλιπτικα μου τραγουδια, που λεει η Στεφι η ο Γιαννης οτι ακουω συνεχεια, με το να κλεινομαι σπιτι για μερες χωρις να βγαινω, με το να καθομαι βραδια ολοκληρα στον μολο και απλα να κοιταω την θαλασσα. 

Τι καλυτερο πραγμα απο την θαλασσα? Δεν σταματαει ποτε. Δεν ησυχαζει ποτε. Μονο ταξιδευει.

Δεν γυριζει ποτε στο ιδιο μερος δευτερη φορα. Ποσο θα ηθελα να της εμοιαζα.. Τοσο ομορφη και ηρεμη αλλα ταυτοχρονα μυστηρια και επικινδυνη. 

Οπως ακριβως και το μυαλο μας. Σαν ενα σπιτι. Καθαρο,φωτεινο, συμαζεμενο, με μεγαλα παραθυρα, ομορφα επιπλα, γεματο απο παιδια. Γεματο απο ζωη. Οπως αλλαζει η θαλασσα ετσι αλλαζει ροτα και το μυαλο. Και εκει που το σπιτι σφιζει απο ζωη μπορει να γινει σκοτεινο. Αδειο, παγωμενο, γεματο σκονη που θα φαινεται απο το λιγοστο φως που μπαινει απο τις γρυλιες του εξωφυλλου, με ενα χαλασμενο γραμμοφωνο να παιζει το ιδιο τραγουδι ξανα και ξανα και ξανα...

Ειναι ησυχο ομως. Ενα μερος να χανεσαι, γιατι κανει καλο. 

Να αναζητας τον εαυτο σου σε καθε δωματιο, σε καθε γωνια του σπιτιου, σπιθαμη προς σπιθαμη...

Να μπορεις να ονειρευεσαι ξερωντας οτι κανεις δεν θα σε διακοψει απο αυτη την ιερη στιγμη. Την δικη σου στιγμη. Που κλεινεις τα ματια σου και βγαινεις απο το σωμα σου. Μπορεις και πετας, τρεχεις πιο γρηγορα, βρισκεσαι απο το ενα μερος στο αλλο κουνωνττας μονο τα βλεφαρα σου. Που ολα ειναι οπως τα θες.. Που κανεις δεν μπορει να σε βλαψει. Που τα λογια δεν εχουν νοημα, ουτε οι πραξης εχουν την βαρυτητα και τις συνεπειες που εχουν τωρα..

Και εσυ μου ζητας να μην ζω στον κοσμο μου? Να κλεισω αυτο το σπιτι και να πεταξω το κλειδι?

Επειδη δεν μου κανει καλο? 

Οσο μπορω να ονειρευομαι θα ειμαι καλα.. Πιστεψε με.

Οσο μπορω να βρισκομαι εκει θα εχω τις στιγμες μου που θα μπορω να γελαω με την καρδια μου.

Ολα ειναι στο μυαλο μου τελικα. Ναι εχεις δικιο, οχι ομως με τον τροπο που το εννοεις εσυ.

Καλο σου βραδυ

2 μηνες.

Και να. Άλλος ενας χρόνος τελείωσε. Ένας κύκλος έκλεισε.
Άλλο ενα κεφάλαιο απο το βιβλίο που λέγεται ζωή, διαβάστηκε, και έκλεισε.
Και μαζι με αυτα έρχεται και ένας αποχαιρετισμος. Δεν είναι μόνιμος. Και ούτε θα γίνει. Ποτέ!
Γιατί όπως λέει και το τραγούδι "δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού".
2 μήνες.
Μικρός χωρισμός ε? Και όμως δεν είναι.
Όταν έχεις περάσει σχεδόν 1 χρονο με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κλάψει, έχεις γελάσει, έχεις τσακωθεί, έχεις μεθύσει, εχεις αγαπήσει, έχεις ερωτευτεί, έχεις κάτσει μαζί τους σε μία παραλία με μια μπύρα αγκαλια μέχρι το πρωί, έχεις μοιραστεί τα τσιγαρα και τον καφέ σου, δεν θα μπορείς να συνηθίσεις στην απουσία τους εστω και για 2 μήνες. 2 βαρετούς μηνες ή 61 ημέρες, ή 1.464 ώρες, και δεν ξερω και εγω πόσα λεπτα. 
Και όλα αυτά γιατι έρχεται καλοκαίρι. Γιατι ο καθένας θα γυρίσει σε αυτό που λέμε σπίτι.
Με την οικογένειά του, τους φίλους του, τους έρωτες του.
Σπιτι όμως είναι οπου είναι η καρδιά, η ψυχή, το μυαλό και το σώμα σου.
Αυτόν τον χρόνο στους περισσότερους απο εμας βρισκόταν στο μικρό μας ορταέθιφμΑ.
Και του χρόνου εκει θα βρίσκεται. Στα μισοχαλασμένα άβολα καθίσματα. Με τα ίδια ατομα. Με εκείνους που δεν θα είναι πλέον εκει αλλα θα είναι μεσα μας.
Εκεί που πασχίζαμε να ξεφύγουμε απο την ρουτίνα της καθημερινότητας, απο την μιζέρια, τα προβλήματα και τις σκοτούρες.  Όμως για τους επόμενους 2 μηνες θα μπει πάλι σαν χείμμαρος στην ζωή μας. Δουλειά, ισως 4-5 μερες διακοπες ετσι για να ξεφύγουμε λίγο, να ταξιδέψουμε, να ερωτευούμε το περαστικό, να τα βρούμε με τον εαυτο μας.
Τελικά ίσως και να χρειάζονται αυτοι οι 2 μήνες απόστασης. Λένε οτι η απόσταση φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Δεν ειναι η απόσταση στην πραγματικότητα όμως που μας χωρίζει ώρες ώρες, αλλά η πράξη και η απραξία μας, η σιωπή και τα λόγια μας.
Και μετα απο 2 μηνες ή  61 ημέρες ή 1.464 ώρες θα επιστρέψουμε.
Στο ράδιο τώρα παίζει το "τραγούδι της ερήμου", ύστερα το "και εμεινα εδω" αναρωτιέμαι βαλτό ειναι και αυτο βραδιάτικα? Δεν ξερω..
Το μόνο που ξέρω είναι οτι δεν θα υπάρχει ενα λεπτό σε αυτό το διάστημα που να μην περάσει απο το μυαλό μου ο κάθε ένας απο εσάς ξεχωριστά...
Σαν μια ταινία στο μυαλό μου, που ακόμα και ο κάθε κομπάρσος θα έχει την σκηνή του..


ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΜΠΑΝΙΑ ;)

πανταχου παρων μα απολυτως απων

η ζωη μου ειναι πια αυτη.

θεα σε μια παλια πορτα. παντα κλειστη.

λιγος αερας ισα για να πουμε πως αναπνεουμε. εισπνοη εκπνοη. μια διαδικασια που καταντησε συνηθεια.

και αυτο ακομα με κουραζει. η συνηθεια. δεν ζηταω δεν επιθυμω τιποτα. σου φαινεται περιεργο ε? 

διαολε.

το μονο που θα ηθελα να φευγαμε μαζι. δεν ξερω που. δεν ξερω πως. μονο να φευγαμε.

μα φαινεται πως ειναι γραφτο να κουναω μονο στους αλλους το μαντηλι. ενα λευκο μαντηλι.

με ρωτας τι θελω.

απο μενα , απο σενα, απο την ζωη.

τιποτα δεν θελω.

μονο μια ακτίνα φωτος στα σκοταδια μου, να ριξει φως στα πιο κρυφα σημεια του μυαλου μου.

εκει οπου ολα ειναι ρυθμος. και παρανοια. εκει οπου τρεχουν ολα.

τρεχεις και εσυ μαζι τους. δεν σε ξεχωριζω απο τις σκεψεις μου. γινατε ενα η ολες οι σκεψεις μου εισαι εσυ.

πανταχου παρων μα απολυτος απων.

πες μου λοιπον εσυ που τα ξερεις ολα.

πες μου εσυ που ολα τα διαβασες στα χοντρα σου τα βιβλια πως να σε βγαλω απο μεσα μου?
που πλεον ζεις μεσα μου. ριζωσες και οι ριζες σου εφτασαν ως τα χερια μου και τα δαχτυλα μου κ εκεινα γραφουν για σενα? 

σκεψου πως δεν ξερω πως αναπνεεις μα ακουγεται μεσα στον υπολοιπο κοσμο.

ακουγεται οως εισαι καλα.

ακομα ομως και αν δεν εισαι γιατι δεν το λες? εσυ ειχες πει πως σου αρεσαν οι συζητησεις μας.

θα μου πεις, τι να πεις?  υστερα θα επρεπε να παραδεχτεις πραγματα και καταστασεις. και δεν θα το εκανες ποτε.

δεν θα το κανεις ποτε.

ανωτεροτητα και εγωισμος.

ανακατευεις καλα. με μεγαλη αδιαφορια, χωρις την παρουσια σου.

μια μασκα που γελαει με αυτα που γελανε ολοι. γελαω και εγω. και ας μην νιωθω το παραμικρο ιχνος γελιου στο προσωπο μου.

εχω πλεον ενα ελαστικο στομα που τεντωνεται και απο τις δυο μεριες.

ποσο μελο εχω γινει ρε γαμωτο?

πραγματικα με σιχαθηκα. δεν κανω κατι ομως να το αλλαξω. 

να με αλλαξω.

θελω να βγω απο το σωμα μου και να με φτυσω.

δε με θελω. δεν με μπορω!

η μηπως να με παρω αγκαλια και να με κοιμισω δυο χρονια?

για δυο γαμημενα χρονια.
δεν θα νιωθω. δεν θα καταλαβαινω. δεν θα ζω.
απλα θα αναπνεω.
και οταν ξυπνησω ολα θα ειναι ενα ονειρο. θα εισαι ενα ονειρο.
ενα ονειρο που εγινε εφιαλτης.
μα ξυπνησα.... ναι, ξυπνησα!