Δεν ξερω τι θυμαστε απο τα παιδικα σας χρονια. Ποσα παιχνιδια σας εχουν μεινει και πόσα πειράγματα. Δεν ξερω καν αν ζειτε ακομα στα προαυλια. Δεν ξερω ακομα αν ειστε έφηβοι η γονεις. Το μονο που ξερω ειναι οτι το σχολειο ειναι η κοινωνια που μας καθοριζει. Μερικοι μεγαλοι πιστευουν οτι το σχολειο ειναι σαν δουλεια, πηγαινεις το πρωι και φευγεις το απογευμα. Δεν ειναι ομως ετσι το σχολειο ειναι η ζωη μας ολη! Η ευτιχια μας η η δυστυχια μας καθορίζεται σε αυτα τα προαυλια και σε αυτες τις ταξεις. Εκει που οι χαρες απεχουν ελαχιστα απο τα δραματα. Εδω που τα μικρα τραυματα μπορουν ευκολα να γινουν μεγαλες πληγες... Καθε σχολικη δραστηριοτητα γεμιζει σιγα σιγα με φοβο και αν δεν βρεθει κάποιος να σε πιασει απο το χερι, καθηγητης, συμμαθητής γονιος το σχολειο γινεται κόλαση και το μονο που θελεις ειναι να το βαλεις στα ποδια.. και να ξεφυγεις! Με αποτελεσμα να χανεις αυτη την αθωοτητα, να χανεις την μαγεια τον παιδικων σου χρονων που ποτε δν θα ξαναγυρισει και παντα θα λησμονεις...
Μεσα απο το σχολειο γινομαστε αυτοι που ειμαστε σημερα. Μεσα απο τα ατομα που συναναστρεφομασταν, με τα ατομα που γελασαμε, με τα ατομα που τσακωθηκαμε, με τα ατομα που μοιραστηκαμε μια τυροπιτα φτιαξαμε την σημερινη μας ταυτοτητα που θα ειναι παντα μαζι μας και θα μας ακολουθει!
Δεν θερω τι θυμαστε εσεις απο τα παιδικα σας χρονια. Αν εχετε ευχαριστες αναμνησεις, και αν ναι εσεις ειστε μετρημενοι στα δαχτυλα, παντος ειναι πολλα τα ατομα συμπεριλαμβανομενου κ εμενα που τα παιδικα χρονια, σχολειο, οικογενεια, δεν ηταν και τα πιο "ζαχαρένια"... Σε μια κοινωνια τοσο κλειστη οπως το πραυλιο ενως σχολειου, που τοσες διαφορετικες προσωπικοτητες ερχονται αντιμετωπες, που το καθε παιδι εχει μεγαλωσει με ενα συγκεκριμενο μοτιβο περασμενο απο την ίδια την οικογενεια του ειναι αναμενομενο να υπαρχουν πειράγματα, γελια τσακωμοι ακομα και ξυλοδαρμοι, γιατι πολυ απλα ακομα και σε μικρη ηλικια, το διαφορετικο, μερικα παιδια δεν το δεχονται.. το καλυτερο παντα το καταρκινουν χωρις κανενα δισταγμο, χωρις καν να μπαινουν στην θεση του αλλου και να νιώσουν οπως ο αλλος!
Οπως εγω ετσι και χιλιαδες παιδια στην ηλικια μου εχουν δεχθει πειραγματα κατα την διαρκεια των σχολικών τους χρονων. Το μονο που μπορει να σε "σωσει" σε αυτην την περιπτωση σιγουρα δεν ειναι να κανεις οτι σου κανει ο αλλος διοτι ειναι οτι χειροτερο, γινεσαι ενα με την μαζα και κανεις απλα αυτο που κοροιδευεις. Μπορεις να μιλήσεις. Το να λες οτι σε προβληματιζει μπορει να ειναι δυσκολο αλλα ειναι πολυ καλυτερο απο το να μαζευεις τα παντα μεσα σου οπως συναισθηματα, φοβιες, ερωτησεις, εγω που δεν το εκανα ποτε, και πιστευω ουτε προκειται, δεν κερδιζω κατι.. απλα μαζευω και μαζευω.. μεχρι να γινει το μεγαλο "μπαμ"!
Ετσι ειναι ομως και παντα ετσι θα ειναι σην κοινωνια του σχολειου , ευτυχως η δυστυχως! Τους ταπεινους ανθρωπους πρωτα τους αγνοουν μετα τους κοροιδευουν και μετα τους πολεμουν. Στο τελος ομως αυτοι ειναι που νικουν. Αρκει να αποφασισουν να σηκωθουν και να βρεθει κάποιος γονιος, καθηγητης, καποιος συμμαθητης τους καλυτερα να του δωσει το χερι του.. Να τους δειξει οτι καποιος ειναι εκει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου