Με κομμένη ανάσα

Γράφω αργά, σταθερά, και πάνω απο ολα γράφω οτι νοιώθω.

Δεν γράφω σαν και εσένα με κομμένη την ανάσα. Δεν μιλάω σαν και εσένα.

Τα γραπτά  σου είναι χειμμαρος, οπως και εσύ.

Έκοψα τους δεσμούς μου με τα πράγματα. Τους ανθρώπους πράγματα.

Με όλα τα πράγματα γυρω μου που μου κόβουν τα φτερά.

Εσύ δεν έχεις κόψει. Δεν ξερω αν θα ξεκόψεις ποτέ.

Αλλά σε ξέρω ποια καλά. Μπορείς και αντέχεις.

Εσύ το διάλεξες έτσι. Διάλεξες να σκίζεσαι

Σπάς τον εαυτο σου σε χίλια κομμάτια, ετσι δεν αλλάζεις τα πράγματα όμως. Τα δυσκολεύεις.

Παίζεις την ζωη εσυ οπως την θες εσύ! Οχι το αντίθετο...

Ομως για να το καταλάβω και εγώ έπρεπε να ξαναρχίσω να γράφω

και να διβαζω μερικα απο τα εσώψυχα σου

Με κομμένη την ανάσα..

Γιαυτο χρειαζονται και τα γραπτα καμια φορα. Για να καταλαβαινόμαστε

Γιατί μερικές φορές είναι ευκολότερο να αποτυπώσεις την ανάσα σου στο χαρτί παρά στην ομιλία.

Γιατι για κάποιον που σε ξερει τα γραπτα δεν χρειάζονται πουθενά.

Είσαι το ίδιο άτομο. Εντος και εκτός αυτων.

Μπορει τα γρπτα μας να διαφέρουν αλλα διατηρούν το μεταξυ μας που υπάρχει.

Παρατηρησα κ αυτο.

Στα γραπτα σου ολα τα αγγιζεις, τολμας. Τα πάντα αγγιζεις.

Μα εμενα δεν τολμας. παντος εγω τολμω να σε ακουμπήσω.

Δεν ξερω αν ειναι καλύτερο ή αν ειναι το ιδιο ακριβώς. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας.

Η αν υπάρχει καλύτερο, και αν υπάρχει να ξέρεις πως δεν θα το κυνηγήσω.

Εμαθα να φευγω μακρια. Αυτο ειναι αξιοπρεπεια, το να φευγεις οταν κατι δεν παει παραπέρα.

Απλά τώρα ειναι ετσι.

Αρκούμαι σ'αυτό.

Οχι για πολύ, μόνο για λίγο ακόμα..