Το τελευταίο αντιο

Δεν ξέρω τι λόγια να πω στον εαυτό μου για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα..

Το μονο που ξερω είναι οτι σήμερα χαιρέτησα ενα αγαπημένο μου άτομο που έχασε την μάχη με τον καρκίνο και το μόνο που απαλύνει τον πόνο μου ειναι οτι ξεκουράστηκε και ξέρω πως πηγε σε ένα "καλύτερο μέρος" χωρίς να εχει χίλιες έγνοιες στο μυαλό της. Το τι δεν πρόλαβε να κάνει, η τι δεν πρόλαβε να πεί στα άτομα που αγαπούσε.. Ξερω πως θα είναι ηρεμη απο εδω και περα, δεν θα πονάει, δεν θα υποφέρει... Ειναι πολυ σκληρο και δύσκολο να χάνεις εναν δικό σου άνθρωπο που δεν προλαβες να του δώσεις λιγο κουραγιο στις τελευταίες βδομάδες της ζωης του, η καλύτερα αν δεν είχες εσυ ο ίδιος το κουράγιο να το κανεις, γιατι κακά τα ψέματα δεν μπορεις, όση δύναμη και να έχεις, να βλέπεις το αίμα σου να υποφέρει ετσι. Το μόνο που ήθελε όμως ήταν μια αγκαλιά, και εγώ δεν ήμουν εκεί αν αναζητούσε την δικιά μου, δέν ήμουν εκεί να της κρατήσω το χέρι να την κοιτάξω στα μάτια και της πω συγνώμη έστω και για το απειροελάχιστο λάθος που μπορεί να είχα κάνει στο παρελθόν.. Ξερω πως οτι και να πω η να κάνω δεν πρόκειται τπτ να την φερει πίσω, αλλα θα είναι για πάντα μέσα στην καρδία και το μυαλό μου γιατι έχει χαραχτεί και στα δύο, σαν την γυναίκα που ηταν δίπλα μου, σαν την γυναίκα που με το βλέμμα της και μόνο είχα κατεβάσει το κεφάλι και είχα ζητήσει συγνώμη για την αταξία που είχα κάνει, σαν την γυναίκα που ήταν εκεί να μου εξηγήσει οτι δεν έφταιξα εγω για τον χωρισμό των γονιών μου, σαν την γυναίκα που μου θυμίζει την ομορφιά της παιδικότητας μου,την ομορφιά εκείνου του παιδιού που ονειρευόμουν να γίνω κι όχι εκείνου  που μεγάλωσε μέσα απο τα λάθη του, σαν τη γυναίκα που είχε πει "Δεν θα με νικήσει αυτο. Εγω θα το νικήσω...!!!"  Να όμως πως ήρθαν τα πράγματα και εγώ το μονο που μπόρεσα να κανω ήταν μια ανθοδέσμη, ένα φιλί, μια νοερή προσευχή, ενα συγνώμη και το τελευταίο αντίο που ψιθύρισα για να είναι συνοδοιπόρος στο ταξίδι σου....

 Θα σε θυμάμαι για πάντα                                                   

 Και θέλω απο "εκεί" ψηλά να με προσέχεις 

 Αντίο......

                                                                            

Η μονη μου ελπιδα ειναι η απελπισια μου.

Δεν ξερω τι κανω πλεον. 

Κουραστηκα παντα να γινονται τα ιδια και τα ιδια. θελω να αλλαξει κατι στην ζωη μου! θελω να αλλαξω τον τροπο που βλεπω τα πραγματα γυρω μου. θελω να ξαναγινουν όλα όπως πρωτα. θελω να ξερω πως εχω καποιον διπλα μου. θελω απο εδω και περα να ειναι ολα οπως τα ονειρευομουν οταν ημουν παιδι.

Πολλα θελω. Πολλα πρεπει. Πολλα ισως. Πολλα αν!

Τιποτα δν ειναι οπως θελουμε. το ξερω τα εχω χιλιοπει σε φιλους σε γνωστους, αλλα δν μπορω να τα κραταω μεσα μου. γίνονται κομπος ο οποιος σιγα σιγα με πνιγει. 

Θελω να μιλησω αλλα δν μπορω, Λιγα ειναι τ ατομα π ανοιγομαι.

Δεν ξερω πλεον τι θελω. δεν ξερω πλεον ποιος ειμαι. δεν ξερω πλεον τι ημουν

ηξερα, η καλυτερα νομιζα πως ηξερα, αλλα τελικα βγηκα λαθος εγω.

Βγηκα λαθος σε καταστασεις που θεωρουσα σωστες και οτι ετσι πρπεει να ειναι.

Βγηκα λαθος σε ανθρωπους και εντυπωσεις π ειχα διμηουργησει για αυτους που με μια κινηση τους κατεστρεψαν... Αλλα υπηρξαν και πλ ξηγημενα ατομα.

Βγηκα λαθος εγω ο ιδιος. Για τον ιδιο μου τον εαυτο

Βγηκα λαθος. Στα παντα.

Λενε ομως οτι η ζωη, η καλυτερα το μελλον μας, ειναι αυτο που φτιαχνεται απο εμας και τις επιλογες μας. 

Αν ομως κανουμε λαθος επιλογη? Τοτε απλα συμβιβαζομαστε με τις συννεπειες

δεν αλλαζουν τα πραγματα. εμεις αλλαζουμε θεση οπτικης γωνιας και δινουμε στα προβληματα μας την αναλογη προσοχη που τους αρμοζει.

οι λαθος επιλογες και οι πραξεις ειναι πολλες πλεον

οι σωστες επιλογες και οι πραξεις ειναι λιγες αλλα αρκουν για να με κανουν να σκεφτομαι οτι τιποτα δν ειναι τοσο μεγαλο η τοσο μικρο που να μην μας κανει ευτυχισμενους στην ζωη!

Το μονο που πρεπει εμεις να κανουμε ειναι να τα αναγνωριζουμε γτ καμια φορα αυτο που θα μας "γεμισει" θα ειναι αυτο που στα ματια μας θα φαινεται  ασημαντο και μικρο, πρπεει να μαθουμε ομως οτι τα μικρα και ποιο απλα πραγματα δινουν αυτη την "γλυκοξινη" γευση σε αυτο π ονομαζεται ζωη!

Απλα πρεπει να δείχνουμε δυναμη και να βγαίνουμε ζωντανοι απο τ σκληρα παιχνιδια της μοιρας..

Θα ερθει και η δική μας στιγμη που ολα θα λαμψουν για μας.

Θα ερθει η στιγμη της "λυτρωσης".

Μην χανεις την ελπιδα σου. Οσο δυσκολο και αν ειναι!

Δεν παιζεις δεν γελας... Ανεχεσαι και δεν μιλας!

Δεν ξερω τι θυμαστε απο τα παιδικα σας χρονια. Ποσα παιχνιδια σας εχουν μεινει και πόσα πειράγματα. Δεν ξερω καν αν ζειτε ακομα στα προαυλια. Δεν ξερω ακομα αν ειστε έφηβοι η γονεις. Το μονο που ξερω ειναι οτι το σχολειο ειναι η κοινωνια που μας καθοριζει. Μερικοι μεγαλοι πιστευουν οτι το σχολειο ειναι σαν δουλεια, πηγαινεις το πρωι και φευγεις το απογευμα. Δεν ειναι ομως ετσι το σχολειο ειναι η ζωη μας ολη! Η ευτιχια μας η η δυστυχια μας καθορίζεται σε αυτα τα προαυλια και σε αυτες τις ταξεις. Εκει που οι χαρες απεχουν ελαχιστα απο τα δραματα. Εδω που τα μικρα τραυματα μπορουν ευκολα να γινουν μεγαλες πληγες... Καθε σχολικη δραστηριοτητα γεμιζει σιγα σιγα με φοβο και αν δεν βρεθει κάποιος να σε πιασει απο το χερι, καθηγητης, συμμαθητής γονιος το σχολειο γινεται κόλαση και το μονο που θελεις ειναι να το βαλεις στα ποδια.. και να ξεφυγεις! Με αποτελεσμα να χανεις αυτη την αθωοτητα, να χανεις την μαγεια τον παιδικων σου χρονων που ποτε δν θα ξαναγυρισει και παντα θα λησμονεις...

Μεσα απο το σχολειο γινομαστε αυτοι που ειμαστε σημερα. Μεσα απο τα ατομα που συναναστρεφομασταν, με τα ατομα που γελασαμε, με τα ατομα που τσακωθηκαμε, με τα ατομα που μοιραστηκαμε μια τυροπιτα φτιαξαμε την σημερινη μας ταυτοτητα που θα ειναι παντα μαζι μας και θα μας ακολουθει! 

Δεν θερω τι θυμαστε εσεις απο τα παιδικα σας χρονια. Αν εχετε ευχαριστες αναμνησεις, και αν ναι εσεις ειστε μετρημενοι στα δαχτυλα, παντος ειναι πολλα τα ατομα συμπεριλαμβανομενου κ εμενα που τα παιδικα χρονια, σχολειο, οικογενεια, δεν ηταν και τα πιο "ζαχαρένια"... Σε μια κοινωνια τοσο κλειστη οπως το πραυλιο ενως σχολειου, που τοσες διαφορετικες προσωπικοτητες ερχονται αντιμετωπες, που το καθε παιδι εχει μεγαλωσει με ενα συγκεκριμενο μοτιβο περασμενο απο την ίδια την οικογενεια του ειναι αναμενομενο να υπαρχουν πειράγματα, γελια τσακωμοι ακομα και ξυλοδαρμοι, γιατι πολυ απλα ακομα και σε μικρη ηλικια, το διαφορετικο,  μερικα παιδια δεν το δεχονται.. το καλυτερο παντα το καταρκινουν χωρις κανενα δισταγμο, χωρις καν να μπαινουν στην θεση του αλλου και να νιώσουν οπως ο αλλος!  

Οπως εγω ετσι και χιλιαδες παιδια στην ηλικια μου εχουν δεχθει πειραγματα κατα την διαρκεια των σχολικών τους χρονων. Το μονο που μπορει να σε "σωσει" σε αυτην την περιπτωση σιγουρα δεν ειναι να κανεις οτι σου κανει ο αλλος διοτι ειναι οτι χειροτερο, γινεσαι ενα με την μαζα και κανεις απλα αυτο που κοροιδευεις. Μπορεις να μιλήσεις. Το να λες οτι σε προβληματιζει μπορει να ειναι δυσκολο αλλα ειναι πολυ καλυτερο απο το να μαζευεις τα παντα μεσα σου οπως συναισθηματα, φοβιες, ερωτησεις, εγω που δεν το εκανα ποτε, και πιστευω ουτε προκειται, δεν κερδιζω κατι.. απλα μαζευω και μαζευω.. μεχρι να γινει το μεγαλο "μπαμ"!

Ετσι ειναι ομως και παντα ετσι θα ειναι σην κοινωνια του σχολειου , ευτυχως η  δυστυχως! Τους ταπεινους ανθρωπους πρωτα τους αγνοουν μετα τους κοροιδευουν και μετα τους πολεμουν. Στο τελος ομως αυτοι ειναι που νικουν. Αρκει να αποφασισουν να σηκωθουν και να βρεθει κάποιος γονιος, καθηγητης, καποιος συμμαθητης τους καλυτερα να του δωσει το χερι του.. Να τους δειξει οτι καποιος ειναι εκει...

Με κομμένη ανάσα

Γράφω αργά, σταθερά, και πάνω απο ολα γράφω οτι νοιώθω.

Δεν γράφω σαν και εσένα με κομμένη την ανάσα. Δεν μιλάω σαν και εσένα.

Τα γραπτά  σου είναι χειμμαρος, οπως και εσύ.

Έκοψα τους δεσμούς μου με τα πράγματα. Τους ανθρώπους πράγματα.

Με όλα τα πράγματα γυρω μου που μου κόβουν τα φτερά.

Εσύ δεν έχεις κόψει. Δεν ξερω αν θα ξεκόψεις ποτέ.

Αλλά σε ξέρω ποια καλά. Μπορείς και αντέχεις.

Εσύ το διάλεξες έτσι. Διάλεξες να σκίζεσαι

Σπάς τον εαυτο σου σε χίλια κομμάτια, ετσι δεν αλλάζεις τα πράγματα όμως. Τα δυσκολεύεις.

Παίζεις την ζωη εσυ οπως την θες εσύ! Οχι το αντίθετο...

Ομως για να το καταλάβω και εγώ έπρεπε να ξαναρχίσω να γράφω

και να διβαζω μερικα απο τα εσώψυχα σου

Με κομμένη την ανάσα..

Γιαυτο χρειαζονται και τα γραπτα καμια φορα. Για να καταλαβαινόμαστε

Γιατί μερικές φορές είναι ευκολότερο να αποτυπώσεις την ανάσα σου στο χαρτί παρά στην ομιλία.

Γιατι για κάποιον που σε ξερει τα γραπτα δεν χρειάζονται πουθενά.

Είσαι το ίδιο άτομο. Εντος και εκτός αυτων.

Μπορει τα γρπτα μας να διαφέρουν αλλα διατηρούν το μεταξυ μας που υπάρχει.

Παρατηρησα κ αυτο.

Στα γραπτα σου ολα τα αγγιζεις, τολμας. Τα πάντα αγγιζεις.

Μα εμενα δεν τολμας. παντος εγω τολμω να σε ακουμπήσω.

Δεν ξερω αν ειναι καλύτερο ή αν ειναι το ιδιο ακριβώς. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας.

Η αν υπάρχει καλύτερο, και αν υπάρχει να ξέρεις πως δεν θα το κυνηγήσω.

Εμαθα να φευγω μακρια. Αυτο ειναι αξιοπρεπεια, το να φευγεις οταν κατι δεν παει παραπέρα.

Απλά τώρα ειναι ετσι.

Αρκούμαι σ'αυτό.

Οχι για πολύ, μόνο για λίγο ακόμα..

friendship through my eyes

Οι φιλίες αποτελούν το μεγαλύτερο και σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μας. Κανείς ποτέ δεν είπε πως η φιλία είναι μια απλή η ασήμαντη υπόθεση. Πότε όμως μια φιλία είναι πραγματική και δυνατή για να αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, και πότε είναι μια "παρέα" που είναι βασισμένη σε συμφέροντα και σήμερα είναι και αύριο δεν είναι?

Σε μια αληθινή φιλία μοιράζεσαι τις χαρές, τις λύπες ακόμα και την ίδια την ζωή! Σε μία αληθινή φιλία κυριαρχεί ο σεβασμός, η αμοιβαία αγάπη, η κατανόηση.. Ο πραγματικός φίλος είναι αυτός που 8α είναι πάντα εκεί να μας πει πότε κάνουμε λάθος, να μας σταματήσει όταν πιστεύει ότι κάπου έχουμε παρεκτραπεί, να είναι εκεί οχι να μας εμποδίσει από το να κλάψουμε αλλά να είναι εκεί για να μας σκουπίζει τα δάκρυα.

Όταν όμως μιλάμε για μια απλή παρέα αυτά που πρέπει και μπορούμε να δώσουμε η θα είναι λίγα ή πολλά και αληθινά. Αυτές οι φιλίες κατά βάθος ξέρουμε πως έχουν μια ημερομηνία λήξης όταν το μόνο πράγμα που στηρίζονται είναι τα συμφέροντα και τα κοινά θέματα συζητήσεων..  Όταν όμως χαθεί το έστω και λιγοστό ενδιαφέρον που υπάρχει, οταν προκύψουν παρεξηγήσεις η ακόμα και διαφωνίες τότε αυτή η "φιλία" αρχίζει σιγά σιγά να ξεθωριάζει..


Για να κάνουμε λοιπόν την μας φιλία να διατηρηθεί στο πέρασμα και στις τρικυμίες του χρόνου πρέπει να δείχνουμε κατανόηση κ ενδιαφέρον εκ μέρους μας. Πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε τις ανάγκες και τα θέλω των φίλων μας, να είμαστε υπομονετικοί, να προσφέρουμε αρκετό χρόνο και υπομονή και πάνω απο όλα να μην κάνουμε κατάχρηση της εμπιστοσύνης τους γιατί τότε ισως βγούμε εμείς οι χαμένοι..


Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή την καινούργια ζωή που ξεκίνησε για μένα..
Μακριά απο οικογένεια, φίλους και γνωστούς δίχως όμως να ξεχνώ τα άτομα που έμειναν πίσω, τα άτομα που μου στάθηκαν, τα άτομα που ήταν εκεί οταν τα χρειάστηκα.. Ένα όμως είναι το άτομο απο το παρελθόν μου που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα δίπλα μου, το μόνο άτομο που μπορώ να χαρακτηρίσω ως αληθινή φίλη και αυτό το άτομο ειναi απλά το στήριγμά μου εδώ και 7 χρονια!


Αγγελική μου σε αγαπάω και σε ευχαριστώ για ΟΛΑ.


Τώρα όσον αφορά τους φίλους και τις παρέες που πέρασαν και στάθηκαν για λίγο στην ζωή μου, είτε από λάθος δικό μου είτε απο λάθος δικό τους, έχω να πω ενα ευχαριστώ και εσάς για τις όμορφες στιγμές κ αναμνήσεις που περάσαμε μάζι, απλά θέλω να σας πω οτι λυπάμαι που η φιλία μας δεν άντξε στον χρόνο... Έτσι είναι όμως ο κά8ε ένας κάποια στιγμή παίρνει τον δρόμο του...

Ίσως αντιληφθείς τι νιώθω για σένα!

Οι μέρες περνούν και εγώ εδώ.. Εδώ να σκέφτομαι τις εναλλακτικές μου λύσεις.

Δεν υπάρχουν όμως, η απλά υπάρχουν και δεν θέλω εγώ να τις δω..

Οι μέρες περνούν και εσύ εκεί.. Εκεί να καταρρίπτεις κάθε γέφυρα επικοινωνίας.

Τόσο εύκολα λες και είναι από χαρτί, και ο λόγος? φοβάσαι. Τι? Ούτε και εσύ έχεις καταλάβει ακόμα..

Δεύτερες ευκαιρίες όμως δεν δίνονται, δεν λέω πως είμαι η ευκαιρία σου

απλά είμαι εδώ, και εσύ δεν βλέπεις  μακριά γιατί ο εγωισμός σου είναι πληγωμένος..

Επιλογή σου είναι όμως.. Ποιος θα σου πει το σωστό μήπως εγώ? Όχι..

Απλά προσπάθησε να καταλάβεις όσα με λόγια δεν σου έχω πει..

Εγώ εδώ, να σε κοιτώ και να "παρακολουθώ" κάθε σου κίνηση. 

Προσπαθώ να σε μάθω μα εσύ ένα βιβλίο κλειστό που με τόση λαχτάρα θέλω να διαβάσω..

Εσύ εκεί, να με κοιτάς με απορία και να αναρωτιέσαι τι θέλω από σένα.

Προσπαθείς να με απωθήσεις, ταυτόχρονα όμως μου δείχνεις ότι νοιάζεσαι..

Άσε με για λίγο μόνο να μπω στο μυαλό σου και το μόνο που θα κάνω θα είναι να κοιτάζω το άλμπουμ των σκέψεών σου..

Οι μέρες πέρασαν και εγώ? Μπορεί μετέωρος, μπορεί μαζί σου..

Οι μέρες πέρασαν και εσύ? Μπορεί να είσαι εκεί, Μπορεί να είσαι εδώ..