Η διαδρομή.

Και αν τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί εξαρχής;
Πως θα μπορούσαμε να πούμε πως συνεχίζουμε;
Πως θα μπορούσαμε να πούμε πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ και η ζωή προχωρά;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρακαλάω όλα να πάνε καλά και τίποτα κακό να μην συμβεί. Πάντα ήθελα τα πράγματα να πάνε έτσι όπως τα είχα ονειρευτεί. Οι πόρτες να ανοίγουν από μόνες τους και να βρίσκομαι στο τέλος της διαδρομής χωρίς να χρειαστεί να τρέξω και να σκοντάψω.
Πόσο εγωιστικό. Πόσο λάθος.
Αυτό που μου έμαθαν τα βιβλία, οι φίλοι και η ζωή είναι πως αν πέσεις πρέπει να μάθεις να σηκώνεσαι, πως δεν πρέπει να τα παρατάς χωρίς προσπάθεια.
Πόσο δύσκολα είναι όλα αυτά όμως στην πράξη; Πόσο δύσκολο είναι να πείσεις το μυαλό σου να προσπαθήσει για αυτά τα μικρά και απλά πράγματα που δεν είσαι σίγουρος πως θα πετύχεις;
Και κάπου εκεί βρίσκεται το μυστικό. Σε αυτή την διαδρομή.
Σε αυτή την μετάβαση από το φαίνεσθαι στο είναι.
Σε αυτά τα μικρά βηματάκια που θα κάνεις στην αρχή.
Εγώ δεν το έχω βρει ακόμα. Είμαι στην αρχή.
Ξέρω πως δεν γίνεται να τα μάθεις όλα από την πρώτη στιγμή.
Πρώτα μαθαίνεις να μπουσουλάς, μετά να περπατάς και ύστερα να τρέχεις. 
Αυτή είναι η σειρά. Σε όλα τα στάδια της ζωής μας.
Όμως σε αυτή την διαδρομή θα βρεις αυτό που ψάχνεις. Αυτό που ψάχνουμε όλοι μας.
Έναν ώμο για να κλάψουμε, έναν θεό για να πιστέψουμε, ένα χέρι να κρατήσουμε και ένα όνειρο για να πιστέψουμε. Ίσως να βρούμε και τον εαυτό μας σε αυτή την διαδρομή, καθισμένο κάπου στα μισά, και μόλις μας δει να μας χαμογελάσει και να μας πει:
"Σε περίμενα. Ήξερα πως θα έρθεις. Ήξερα πως θα με έβρισκες. Και τώρα ας συνεχίσουμε μαζί." 

                

Ουτοπικα Αστερια

Για παντα? Τι παει να πει για παντα?

Εγω ξερω πως οταν η αληθεια μου συναντα την δικη σου αληθεια, τοτε, γεννιεται το ονειρο. 

Και τα ονειρα δεν ξερουν απο λεπτα, ωρες και δευτερολεπτα. 

Δεν ξεχωριζουν την νυχτα απο την μερα. 

Και υστερα το ονειρο θα γινει αστερι.

Ετσι θα ζησει για παντα. Αυτο ξερω μονο.

Το αιωνιο το βαριεσαι καμια φορα, και εμεις δεν ειμαστε αστερια.

Η ρουτινα, σου γεμιζει τα πνευμονια και η ουσια χανεται. 

Και αν χαθει η ουσια, πες μου, ποιο το νοημα?

Αν χαθει η μαγεια ποιος ο σκοπος? 

Ασε τα αστερια τωρα εκει που καθονται. Αυτα εχουν πλεον συνηθισει. 

Δεν τα νοιαζει η μοναξια τους. Δεν τα νοιαζει που φεγγουν μονο το βραδυ.

Εμεις τι κανουμε ειναι το θεμα. 

Αν θες το "για παντα" γινε ονειρο και αστερι. 

Εγω δεν το μπορω. Δεν μπορω αλλο πια την μοναξια. 

Δεν θελω να φωτιζω για παντα τον δρομο ξενων.

Δεν θελω να ζω για παντα σε εναν μαυρο ουρανο. 

Δεν θελω να ζω στο ονειρο πια.

Δεν θελω να κοιμαμαι για να ζω. 

Προτιμω την ζωη μου ετσι. Οπως και αν ειναι. 

Άσε με εμενα να κυλιεμαι στις λασπες και στο βρομονερα. 

Αν θες να γινεις αστερι και ονειρο να ξερεις πως δεν σε ζηλευω. 

Τι να τα κανει κανεις τα συννεφακια και τον απεραντο ουρανο?

Εχω καιρο να δω τα αστερια, και παλια καθομουν με τις ωρες.

Εχω καιρο να δω ενα ονειρο και να πω, ναι ολα ειναι δυνατα.

Τα παντα ειναι δυνατα μονο οταν το παρουμε αποφαση,

και το δικο μας αστερι ζει μεσα μας. 

Επαψα να το ψαχνω τα βραδια. 

Γιαυτο σου λεω το "για πάντα" δεν μου παει εμενα.