Ο λόγος.

Και αν όλα τα ξέραμε από την αρχή;

Αν γνωρίζαμε το αποτέλεσμα δεν θα γευόμασταν την αγωνία.

Αν μπορούσαμε να διαβάζαμε τις σκέψεις των ανθρώπων θα αγνοούσαμε την έκπληξη.

Αν μπορούσαμε να ορίσουμε εμείς τους παλμούς της καρδιάς μας θα χάναμε το σκίρτημα του έρωτα.

Αν ο αληθινός αυθορμητισμός δεν ενθαρρύνει την ζωή σου,
την ανησυχία για την ύπαρξη σου, σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι με προορισμό το άγνωστο,
τότε το λιμάνι ίσως να είναι δίπλα σου. 
Ίσως το λιμάνι να είναι πολύ μακριά. 
Ίσως και να μην το ανταμώσεις ποτέ. 
Αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Ψάξε το λιμάνι σου. 

Μην το αφήσεις να χαθεί από τα μάτια σου.

Αν πάλι αναζητάς την σιγουριά μιας εύκολης ζωής 

μείνε στην ρουτίνα της καθημερινότητας σου, χωρίς όνειρα, προσδοκίες και στόχους. 
Γίνε ένα με την μάζα. Γίνε ένα με το μαύρο χρώμα που κυριαρχεί. 
Θεατής σε ένα έργο που παίζεται για σένα. 
Και θα γελάς μονάχα όταν στο επιτρέπουν. 
Θα κλαις όταν στο επιτρέπουν. Θα νιώθεις όταν στο επιτρέπουν. 
Τα θέλω σου θα κρυφτούν κάτω απο τον ίσκιο των πολλών. 
Και όταν θελήσεις να τα βρεις, εκείνα θα είναι πλέον νεκρά. 

Αν παρατήσεις τον αγώνα σου, το ρίσκο σου και τα πιστεύω σου, τότε θα μηδενίζεις και τις αξίες σου. 
Τις πετάς μέσα σε ένα λαβύρινθο, σε ένα λαβύρινθο που ήδη ζουν όλοι οι φόβοι σου και οι ανασφάλειες σου. Και εκεί πεθαίνει και ο κόσμος σου. 
Αθόρυβα. 
Ανώδυνα. 
Μονάχα το σώμα σου θα ανασαίνει μηχανικά. 
Με σταθερούς ρυθμούς. 
Χωρίς την φλόγα της προσμονής να καίει μέσα σου. 

Αν λοιπόν δεν υιοθετήσεις το ρίσκο, 
αν δεν αγκαλιάσεις την υπέρβαση, δεν υπάρχει λόγος.

Δεν υπάρχει λόγος να ζεις και να λέγεσαι άνθρωπος.