Οι ευχές μιας Ψυχής.

Μια ψυχή που δεν θέλησε ποτέ να γεννηθεί.
Και όμως βρέθηκε σε έναν κόσμο ξένο.
Χωρίς να την ρωτήσει κανείς αν μπορεί να αντέξει το κενό.

Πως μπορεί κανείς να αντέξει το κενό;
Πως μπορεί κάποιος να περπατήσει μόνος;
Όμως αυτή η ψυχή άντεξε το κενό και έμαθε να περπατάει μόνη της μέσα του.
Συνήθισε την απουσία. Έμαθε να ζει μόνη της. Προσαρμόστηκε.
Ποτέ δεν χρειάστηκε να κλάψει. Δεν ήξερε τι σχήμα είχαν τα δάκρυα.
Ποτέ δεν χρειάστηκε να γελάσει, να πονέσει, να εμπιστευθεί.
Δεν ήξερε τι σημαίνουν οι λέξεις αυτές, και όμως τις γνώριζε.
Μέχρι που ο κόσμος της γέμισε και άλλες ψυχές.
Διαφορετικές από εκείνη.
Και χάρις αυτές έμαθε τι σχήμα είχαν τα δάκρυα.
Χάρις αυτές έμαθε να γελάει, να πονάει, να εμπιστεύεται.

Μα όλα αυτά μια μέρα της φάνηκαν βουνό.
Και άρχισε να τρέχει.
Ήθελε να φύγει μακρυά.
Να κρυφτεί κάτω απο ένα δέντρο και να ξεχάσει ότι έμαθε.
Έσπρωχνε τις ψυχές γύρω της. Πνιγόταν.
Και όταν πια ήταν μόνη, έπεσε στα γόνατα, πήρε μερικές βαθιές ανάσες και άρχισε να κλαίει.
Έκλαιγε για μέρες ολόκληρες, μπορεί και μήνες, γιαυτό και δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχάσει.

Και έτσι, αυτή η ψυχή που δεν θέλησε ποτέ να γεννηθεί,
αυτή η ψυχή που ήθελε να ξεχάσει όσα της έμαθαν
τώρα παρακαλούσε να ζήσει για πάντα.
Παρακαλούσε να μην ξεχάσει ποτέ.
Και τα κατάφερε.