Νυχτερινό Ημερολόγιο

Πέρασαν οι νύχτες.
Πέρασαν όμως πιο δύσκολα από ότι περνά ένας χρόνος ολόκληρος.
Οι νύχτες είναι πάντα δύσκολες.
Δεν το ήξερες;
Έρχονται όλα τα όνειρα που έκανες, να σου κρατήσουν συντροφιά.
Έρχονται και οι σκέψεις μετά. Για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Και αυτή η απουσία που γεμίζει το δωμάτιο, δε σε αφήνει να κοιμηθείς.
Και έτσι μένεις και φυλακίζεσαι μαζί τους.
Στροβιλίζεσαι στο τίποτα.
Γυρνάς στο κρεβάτι όπως κάνουν οι τρελοί.
Ψιθυρίζεις ονόματα και λέξεις σιγανά.
Για να μην σε ακούσει κανείς και σου τις πάρει και αυτές.
Και σαν κοιτάξεις έξω από το παράθυρο σου θα δεις μόνο σκοτάδι.
Γιατί ο ήλιος κρύφτηκε και έδωσε την θέση του στο φεγγάρι.
Εκείνο όμως δεν φτάνει για να φωτίσει το μικρό σου δωμάτιο.
Και έτσι μένεις στα σκοτεινά παρέα με τους απρόσκλητους καλεσμένους σου.
Τους ανέχεσαι παθητικά.
Κάνεις υπομονή.
Γιατί ξέρεις πως σε λίγο ξημερώνει πάλι.
Ξέρεις πως το δωμάτιο θα γεμίζει πάλι με φως και οι "καλεσμένοι" σου θα πρέπει να φύγουν.
Στην ψύχη σου όμως;

Ο λόγος.

Και αν όλα τα ξέραμε από την αρχή;

Αν γνωρίζαμε το αποτέλεσμα δεν θα γευόμασταν την αγωνία.

Αν μπορούσαμε να διαβάζαμε τις σκέψεις των ανθρώπων θα αγνοούσαμε την έκπληξη.

Αν μπορούσαμε να ορίσουμε εμείς τους παλμούς της καρδιάς μας θα χάναμε το σκίρτημα του έρωτα.

Αν ο αληθινός αυθορμητισμός δεν ενθαρρύνει την ζωή σου,
την ανησυχία για την ύπαρξη σου, σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι με προορισμό το άγνωστο,
τότε το λιμάνι ίσως να είναι δίπλα σου. 
Ίσως το λιμάνι να είναι πολύ μακριά. 
Ίσως και να μην το ανταμώσεις ποτέ. 
Αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Ψάξε το λιμάνι σου. 

Μην το αφήσεις να χαθεί από τα μάτια σου.

Αν πάλι αναζητάς την σιγουριά μιας εύκολης ζωής 

μείνε στην ρουτίνα της καθημερινότητας σου, χωρίς όνειρα, προσδοκίες και στόχους. 
Γίνε ένα με την μάζα. Γίνε ένα με το μαύρο χρώμα που κυριαρχεί. 
Θεατής σε ένα έργο που παίζεται για σένα. 
Και θα γελάς μονάχα όταν στο επιτρέπουν. 
Θα κλαις όταν στο επιτρέπουν. Θα νιώθεις όταν στο επιτρέπουν. 
Τα θέλω σου θα κρυφτούν κάτω απο τον ίσκιο των πολλών. 
Και όταν θελήσεις να τα βρεις, εκείνα θα είναι πλέον νεκρά. 

Αν παρατήσεις τον αγώνα σου, το ρίσκο σου και τα πιστεύω σου, τότε θα μηδενίζεις και τις αξίες σου. 
Τις πετάς μέσα σε ένα λαβύρινθο, σε ένα λαβύρινθο που ήδη ζουν όλοι οι φόβοι σου και οι ανασφάλειες σου. Και εκεί πεθαίνει και ο κόσμος σου. 
Αθόρυβα. 
Ανώδυνα. 
Μονάχα το σώμα σου θα ανασαίνει μηχανικά. 
Με σταθερούς ρυθμούς. 
Χωρίς την φλόγα της προσμονής να καίει μέσα σου. 

Αν λοιπόν δεν υιοθετήσεις το ρίσκο, 
αν δεν αγκαλιάσεις την υπέρβαση, δεν υπάρχει λόγος.

Δεν υπάρχει λόγος να ζεις και να λέγεσαι άνθρωπος. 

Οι ευχές μιας Ψυχής.

Μια ψυχή που δεν θέλησε ποτέ να γεννηθεί.
Και όμως βρέθηκε σε έναν κόσμο ξένο.
Χωρίς να την ρωτήσει κανείς αν μπορεί να αντέξει το κενό.

Πως μπορεί κανείς να αντέξει το κενό;
Πως μπορεί κάποιος να περπατήσει μόνος;
Όμως αυτή η ψυχή άντεξε το κενό και έμαθε να περπατάει μόνη της μέσα του.
Συνήθισε την απουσία. Έμαθε να ζει μόνη της. Προσαρμόστηκε.
Ποτέ δεν χρειάστηκε να κλάψει. Δεν ήξερε τι σχήμα είχαν τα δάκρυα.
Ποτέ δεν χρειάστηκε να γελάσει, να πονέσει, να εμπιστευθεί.
Δεν ήξερε τι σημαίνουν οι λέξεις αυτές, και όμως τις γνώριζε.
Μέχρι που ο κόσμος της γέμισε και άλλες ψυχές.
Διαφορετικές από εκείνη.
Και χάρις αυτές έμαθε τι σχήμα είχαν τα δάκρυα.
Χάρις αυτές έμαθε να γελάει, να πονάει, να εμπιστεύεται.

Μα όλα αυτά μια μέρα της φάνηκαν βουνό.
Και άρχισε να τρέχει.
Ήθελε να φύγει μακρυά.
Να κρυφτεί κάτω απο ένα δέντρο και να ξεχάσει ότι έμαθε.
Έσπρωχνε τις ψυχές γύρω της. Πνιγόταν.
Και όταν πια ήταν μόνη, έπεσε στα γόνατα, πήρε μερικές βαθιές ανάσες και άρχισε να κλαίει.
Έκλαιγε για μέρες ολόκληρες, μπορεί και μήνες, γιαυτό και δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχάσει.

Και έτσι, αυτή η ψυχή που δεν θέλησε ποτέ να γεννηθεί,
αυτή η ψυχή που ήθελε να ξεχάσει όσα της έμαθαν
τώρα παρακαλούσε να ζήσει για πάντα.
Παρακαλούσε να μην ξεχάσει ποτέ.
Και τα κατάφερε.

Το 1/2.

Μισά θα μείνουν όλα.
Όσος χρόνος και αν μας δοθεί ποτέ δεν θα είναι αρκετός.
Πάντα κάτι θα μένει μισό. Όπως μισοί μένουμε και εμείς.
Πέρασαν σκέψεις και σκέψεις μα πες μου πόσες από αυτές έκανες πράξη;
Πες μου πόσες προτάσεις σου άφησες μισές γιατί κάτι άλλο σου τράβηξε την προσοχή;
Πόσες φορές ξέχασες το όνειρο σου, και το άφησες κάπου στην μέση να χαθεί;
Ποτέ δεν θα μας φτάσει ο χρόνος. Είναι τσιγκούνης και κυλά γρήγορα.
Ότι και αν κάνεις, πάντα θα το αφήνεις μισό.
Και που μπορεί να χωρέσει μια ζωή μισή;
Μισά χαμόγελα στραβά. Μισοτελειωμένες κουβέντες. Μισοτελειωμένες καταστάσεις.
Και το μισό, από το ολόκληρο, χάνεται εύκολα. Χωρίς να το καταλάβεις.
Και καταλήγεις πάλι με το τίποτα. Πάλι στην αρχή.
Στο κενό που γεμίζει με το τίποτα μιας άδειας ζωής.
Και προσπαθείς να μαζέψεις γεύσεις και αρώματα ξανά. Έρωτες και φίλους από την αρχή.
Μα το μισό δύσκολα το συμπληρώνεις.
Λίγος χρόνος για να βρεις το άλλο μισό που ταιριάζει.
Και είναι πολλά μισά κομμάτια, μόνα τους, και ξεχασμένα. Πολλοί και εμείς που είμαστε μισοί.
Και άντε να βρεις μέσα στα πολλά αυτό που θες.
Πολλοί οι πειρασμοί και πολύ λίγος ο χρόνος.
Τόσο λίγος που αναρωτιέσαι τι ψάχνεις.
Η, τι πρέπει να ψάξεις να βρεις πρώτο.
Είσαι στα μισά λοιπόν η τώρα ξεκινάς;
Ψάχνεις το άλλο μισό, ή ζεις ήδη με το τίποτα;
Μην απαντήσεις. Δεν ξέρεις. Δεν θα μάθεις.
Πάντα θα είσαι το 1/2.

                                                           

Το Πώς και το Γιατί.

Οι μέρες περάσαν και κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει το πώς και το γιατί.
Πώς και γιατί χάνονται οι άνθρωποι.
Πώς και γιατί ξεχνάμε.
Πώς και γιατί αλλάζουν οι εποχές.

Οι μέρες τρέχουν και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Απλά μένουμε πίσω και τις βλέπουμε να φεύγουν μακριά μας και το μόνο που έχουμε κερδίσει είναι αυτές οι δύο λέξεις, αυτά τα δυο αναπάντητα ερωτήματα, το πώς και το γιατί. Και αν μπορούμε να κάνουμε κάτι τότε γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί δεν προσπαθούμε να την σταματήσουμε πριν φύγει και να τις ζητήσουμε ότι δικαιούμαστε; Γιατί δεν κάνουμε την μέρα να κρατά όσο την χρειαζόμαστε;
Και άλλα γιατί...
Και αφού λοιπόν όλοι κάτι ποθούμε πώς το αφήνουμε να φύγει από εμάς; Πως μπορεί να σβήσει η επιθυμία τόσο εύκολα; Υποτίθεται πως ότι θες το διεκδικείς. Που είναι λοιπόν η προσπάθεια; Πως μπορούμε να ξεχάσουμε κάτι τόσο δυνατό και να προσχωρήσουμε; Πως προχωράς;
Και άλλα πως...

Το πώς και το γιατί.
Μην ρωτάς ποτέ όταν δεν θες να ακούσεις την απάντηση. Η καλύτερα θα έπρεπε να πω μην ρωτάς ενώ ξέρεις ήδη την απάντηση. Δεν φταίνε οι μέρες που περνάνε τόσο γρήγορα, δεν φταίνε οι εποχές που αλλάζουν, οι άνθρωποι που φεύγουν και ξεχνάνε. Φταίμε εμείς.
Εγώ, εσύ, ίσως πάλι να φταίμε και οι δύο. Φταίμε εμείς που παρασυρθήκαμε, και αφεθήκαμε στον χρόνο. Φταίω εγώ που έβλεπα μόνο εμένα. Φταις εσύ, που άφησες να χαθεί αυτό το χρώμα από τα μάτια μου, όταν μου έλεγες πως όλα θα πάνε καλά.

Τίποτα δεν πήγε καλά λοιπόν.
Και θα αναρωτιόμαστε για καιρό το πώς και το γιατί.
Μην ψάξεις να βρεις την απάντηση στον κόσμο όμως. Ψάξε μέσα σου. Ξέρεις πολύ καλά πως οι απαντήσεις που περιμένεις είναι κάπου εκεί, κρυμμένες. Έχεις όσο χρόνο θες. Είναι προτιμότερο να σπαταλήσεις όλη σου την ζωή ψάχνοντας τις απαντήσεις που ο ίδιος μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου, πάρα να ρωτάς και να κατηγορείς τον κόσμο ολόκληρο. Αυτό είναι το πώς.
Όσο για μένα έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου. Το πώς το έλυσα. Όπως και το γιατί.
Τώρα πρέπει μόνο να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο. Τα χαμένα όνειρα και τις ελπίδες μου.

Οι εποχές όμως άλλαξαν και πάλι.
Ήρθε χειμώνας. Άλλα ξέρω πως μετά θα έρθει πάλι Άνοιξη.
Γιατί; Γιατί όλα είναι ένας κύκλος.
Αυτό είναι το γιατί.