Το δικό μας χρονικό παράδοξο

Δεν θέλω να στεναχωριέσαι.
Ο χρόνος που είχαμε μαζί ήταν κλεμμένος,
Εξαπάτησα την μοίρα για να είμαι μαζί σου.

Με άφησα πίσω για να σε βρω. Ταξίδεψα στο πιο βαθύ σκοτάδι για να είμαι μαζί σου. Έπεσα απο τον πιο ψηλό γκρεμό γιατί ήξερα πως θα σε βρω στο τέλος του. Κολύμπησα στα πιο βαθιά νερά του μυαλού μου προσπαθώντας να σε τραβήξω απ' τον βυθό. Πλησίασα τόσο κοντά στον ήλιο που τα φτερά μου λιώσανε. Έζησα κάθε πιθανό μέλλον που θα μπορούσα να ζήσω αναζητώντας σε.
Ξόδεψα κάθε λεπτό, γκρέμισα κάθε τοίχο και άφησα πίσω μου κομμάτια μιας ζωής που προσπέρασα σαν ένα τίποτα, για να σε βρω.

Και όταν σε βρήκα η μοίρα άρχισε να κλαίει, και ο χρόνος γέλασε.
Η φύση πάλεψε να μας χωρίσει. Ήμασταν ένα ¨παράδοξο¨ που έπρεπε να διαγραφεί.

Σε βρήκα. Ο κόσμος μας χαμογέλασε. Ο ουρανός έγινε πιο μπλε απο ότι ήταν, τα αστέρια έλαμπαν περισσότερο από πριν και εγώ σε είχα πλέον στην αγκαλιά μου. Ο χρόνος σταμάτησε να κυλάει. Όλα πάγωσαν και εμείς ήταν λες και είχαμε πάρει φωτιά. Όπως τα καράβια που πλέουν αβοήθητα στην μέση της θάλασσας τυλιγμένα στις φλόγες. Μα δεν μας ένοιαζε. Γιατί ήμασταν μαζί. Γιατί σε είχα βρει. Και ήσουν εδώ. Και ας μην μάθαμε ποτέ που ήταν το εδώ. Σημασία για εμάς, είχε το μαζί.

Όμως η φύση ακολουθεί μια γραμμή, και σε αυτήν, δεν χωράει κανένα ¨παράδοξο¨.
Η φύση είναι ένας φαύλος κύκλος. Ψάχνεις, βρίσκεις, χάνεις, χάνεσαι και πάλι απ΄την αρχή.
Εξαπάτησα την μοίρα, τον χρόνο και κυρίως την φύση για να είμαι μαζί σου.
Και πίστεψε με, δεν θα το αντάλλαζα με τίποτα.