Το γυάλινο κουτί

Η πιο ωραία φυλακή είναι αυτή που χτίζουμε οι ίδιοι για εμάς, δεν το ήξερες;

Η δική μου για παράδειγμα είναι χτισμένη δίπλα στην θάλασσα και μακριά απο την πόλη.

Η δικιά μου φυλακή είναι φτιαγμένη απο γυαλί για να μπορώ να αγναντεύω μέχρι τον ορίζοντα.

Καμιά φορά, όταν έχει φουρτούνα, τα κύματα λερώνουν το γυάλινο κελί μου, και οι διάφανοι τοίχοι του, γεμίζουν με τις σταγόνες της θάλασσας. Όμως δεν με ενοχλεί...

Σαν βγει ο ήλιος, κάθε κηλίδα θα έχει εξαφανιστεί. 

Όπως κάθε τι εξαφανίζεται με τον καιρό. 

Εκτός απο τις αναμνήσεις...

Θα ορκιζόμουν, πως μερικές φορές, έτσι όπως ο ήλιος διαπερνά το γυαλί, τις βλέπω όλες τους εκεί. Μαζεμένες, την μία δίπλα στην άλλη, με φόντο την θάλασσα. 

Και ύστερα χάνονται, και μένει μόνο η θάλασσα.

Πάντα μια θάλασσα. 

Βλέπω τα πάντα, χωρίς να με βλέπει κανείς.

Ακούω τα πάντα χωρίς να με ακούει κανείς.

Νιώθω τα πάντα, χωρίς να με νιώθει κανείς.

Και όλα αυτά μέσα στο γυάλινο κελί μου που είναι χτισμένο δίπλα στην θάλασσα και μακριά απ την πόλη. Που οι διάφανοι τοίχοι  του λερώνονται απο τα κύματα, και ο ήλιος το διαπερνά όπως οι σκέψεις μας διαπερνούν την ψυχή μας. 

Χρονικές διαφορές

Κάποτε ονειρευόμασταν να γίνουμε βασιλιάδες.

Κάποτε θέλαμε να φτιάξουμε το δικό μας διαστημόπλοιο για να ταξιδέψουμε πάνω απο τον ουρανό,

ανάμεσα στα αστέρια και πάνω απο τον ήλιο.

Κάποτε ελπίζαμε να μείνουμε για πάντα παιδιά.

Κάποτε χαιρόμασταν με τα πιο μικρά και απλά πράγματα.

Κάποτε νομίζαμε πως ο κόσμος ήταν τόσο μικρός, που θα μπορούσε να χωρέσει μέσα στην παλάμη μας. 

Τώρα έχουμε γίνει βασιλιάδες του εγώ μας, και κυβερνάμε το δικό μας ερειπωμένο και άδειο βασίλειο, που βασίλειο μοιάζει μόνο στα δικά μας μάτια.

Τώρα, το μόνο που καταφέραμε να φτιάξουμε, είναι ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους και κλειστήκαμε μέσα σε αυτό, και όχι αστέρια αλλά ούτε και τον ήλιο δεν βλέπουμε.

Τώρα μεγαλώσαμε και το παιδί που θέλαμε για πάντα να μείνουμε, κλαίει σε μια γωνία κουλουριασμένο, για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που θα έρθουν.

Τώρα τα μικρά και απλά πράγματα δεν μας προσφέρουν χαρά, γιατί τα βλέπουμε μέσα απο τα βρομισμένα μας παράθυρα.

Τώρα, μετά απο τόσο καιρό ο κόσμος παραμένει μεγάλος, και όχι μόνο μέσα στην παλάμη μας δεν χωράει αλλά πνιγόμαστε μέσα σε αυτόν ώρα με την ώρα.

Κάποτε νομίζαμε οτι θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε τον κόσμο ολόκληρο.

Τώρα το μόνο που θέλουμε, είναι να αποκτήσουμε τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μας.